Alle inzendingen over psycholochisch verst

Het licht in de verte Kleurt door en door rood Door een zon die Doodvermoeid ondergaat ' t Doet mij beseffen Dat ik verder wil Daarheen, waar het licht Oud is, en rood, en warm ' t Hele leven ben ik Al onderweg naar verder Naar de verste verte Tot er opeens geen verte Meer is…

ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

tramrails liggen er verlaten bij men fluistert dat ‘ie al meer dan een half uur vermist wordt het bord dat aankomsten voorspelt lijkt van slag, en geeft aan dat ‘ie er had moeten zijn in de verste verte is er nog altijd geen ros in aantocht dus klim ik weer op de fiets de wind geeft mij vleugels…

langzame dromen in mijn lichte hoofd lucht in mijn longen zoete melk in de ochtendkoelte in de palm van mijn hand witte stille vlakte waar mijn ogen in de verste verte verdwalen winterwoorden schijnen door poreuze wolken in het prille tere licht…

Zijn woorden Als het verhaal van mei Tot ver voorbij De verste uren.... En later Bij een glas wijn -one for the road- Hoe zij toen wist Dat dit kon: Hun zomer zou langer, Veel langer dan één lente duren.…

Delg mij uit uw dagboek veeg mijn verzen weg, in de verste vergeethoek waar ik mijn letters leg.…

zacht breekt licht gekleurde tonen in het glas een transparante melodie zweeft door de lucht wolkjes muziek lieflijk op hun vlucht langs hoge balken tot de verste lijken op te lossen in de mist van vele lampen die hun schijnsel hemelwaarts richten om gods gezicht aan te lichten…

Met lijdzame dorst schudt en spreidt hij het hooi op de zonnige helling vol geelgroene stoppels blikt somtijds naar die vertrouwde sneeuwtop hem het verste wat is zijn bronzen gelaatsplooien bergen de bescheiden bloei uit onweerstaanbare kracht van kleine rotsvaste stee bemoedigd door verdwaalde vleugjes altijd zoekende zeewind.…

mijn verlies toegegeven gevonden voorwerpen gebeld daar zegt men dat er tot heden ten burele van 't depot gevonden goederen nog niets is binnengekomen dat in de verste verte lijkt op een verloren liefde...…

op de stenen weg langs witte berken horen we een marche funèbre in de verte van het licht naar de verste duisternis op handen gedragen op de maatslag van de tijd een buizerd hangt in gebed de wind waait onze wangen kil voor het laatst het laatst kwam jij voorbij…

op je knieën, beval je en alles werd zwart stil verlamd de stoelpoten gebonden aan de mond van macht schaduwen, de poppen op je rug en alles werd lelijker de verste hoek binnen handbereik telkens anders de gil toen de aarde in de nachtspiegel van de kamer keek op knieën die zwegen stil de vergetelheid op het eind…

Men vreest voor economisch diepe dalen Uw tientje is al 3 cent minder waard Omdat u niets meer koopt maar alles spaart Het wordt dus tijd de broekriem aan te halen Mooi meegenomen toch, zo'n half maatje Want hij zit nu nog in het verste gaatje. De Nederlandse economie is in het afgelopen kwartaal met 0.3% gekrompen.…

we stopten het eindpunt mijn laatste station jij was een schim op het verste perron herkende en zwaaide in kleuren ik kom handen en lippen vochtig en klaar maar het tochtte verleden ook daar we lachten en huilden het jaar van de scheiding die nacht bij elkaar ik ben ontwaakt jou in mijn armen vraag niet naar hoe…

Een kwestie van wikken en wegen, voor of tegen mezelf in objectiviteit als een mes dat dubbel snijdt dan komen de wolven, mijn polsen gebonden ik wil niet vluchten maar drijven wat zou dat mooi zijn blauw en groen regenseizoen de gedachte aan toen een schim vanuit mijn dodenrijk het verste binnen mijn bereik of toch niet?…

Die in zelfgeschapen Leegte ook in zijn Naaste omgeving geen Invulling vindt voor De persoon die hij is Merkt dat de leegte Pas verdrongen wordt Als zijn verste Toekomstdromen In vervulling gaan In zo maar een Ochtendmis in Vancouver, Canada, om zeven uur, In een volle kathedraal Die van iedereen is, Van jou en mij…

Men is verwonderd over de oneindigheid van het ons omringende heelal vraagt zich af wat schuil gaat tussen aarde verste sterren achter onbekende nevels al dit dubben zonder antwoord zien God en Zijn engelen met schertsend gemoed aan weten zonder meer hoe binnen deze eindeloze ruimte Hun vertrouwde Hemel bestaat en nóg verder heerst.…

Ergens echter in mijn verste dromen, Weet ik dat een rustplaats op mij wacht, Waar de ziel tenslotte thuis kan komen, Waar ze wachten: sluimer, sterren, nacht.…

als licht komen ze aanwaaien ze schateren even in de zon en heuvels lijken te dansen met de verste vogels, een roep op zondag om te zijn te strelen aan je oor, de zachte wind nog niet voorbij of bewaard in een nachtkus op je vingertoppen, armen rond schouders, je buik in slaap ze buitelen in eenvoud vergankelijk en achteraf…

kijkend zie ik enkel de vreemde natgeregende straten eenzaamheid overvalt mij jong als ik was, levensvol lokten de avontuurlijke verten bekroop mij het reisgevoel als stralende jets overvlogen nu zijn diezelfde verten een gevangenis voor mij zij zijn waar ik vertoef maar niet mijn thuis mijn thuis ligt daar waar ik onbekend ben in de verste…

Het leven is een treinreis met veel onbekende halten en bij elke halte soms al halverwege maak je even aanstalten als de namen worden omgeroepen om snel uit te stappen want uitstappen zal ooit moeten hou je echt niet tegen is het je eindbestemming een leuke verrassing of een onplezierig oponthoud of is dit perron gewoon het verste wat…

het licht van de zon beteugelde liefkozend haar warmte door met schaduw en wind regulerend de natuur te bedelen met de benodigde golven groen die naadloos pasten in het jaargetijde van het seizoen juist daar waar de zon moeilijk door begroeiing de aarde bereikte flitsten helende stralen langs stammen en takken naar de verste…

ik kan het nog niet weten immers men wil mijn werk in de verste verte niet kopen ik ga door, fier en onverdroten…

wanneer ginds het licht achter de verste einder onder dreigt te gaan de waanzin halt gehouden op arm afstand: het briesend paard galopperend op de plaats trekt het decor in haast voorbij de rolverdeling berust als vanouds op louter misverstand en mag geen naam hebben het beest in mij dat vrijheid ruikt rukt onrustig aan de ketting…

waar vind ik woorden die vertalen wat jij in mij hebt losgemaakt je blies het stof weg in één adem uit de verste hoeken van mijn zijn met nieuwe ogen leren kijken naar alle wonderen om ons heen onverwacht de vragen zonder omweg naakt en hard als het antwoord zacht zingt het lied van het leven je hebt het mij in je lach teruggegeven…

Plant fontein scheut die schiet straal die spat tempeest over alle diepten storm over alle vlakten wilde rozelaars waaien stemmen van elzekoningen bloot Diepste verte verste diepte bloemekelk die schokt in de kelk van bei’ mijn palmen en lief als de madelief Als de klaproos rood o wilde papaver mijn…

de treden kraakten nog hun eigen melodie toen ik naar boven liep het was geen lopen maar ik sloop in pure nostalgie voelde hoe het spinrag van de tijd aan mijn handen bleef hangen in de verste hoeken rommelde het avontuur schatten van het eerste uur nog stond de kist onder de gebarsten ruit maar het uitzicht was verdwenen in…

wat heb ik te willen nu jij in mijn nachten je zinnen laat schijnen even achteloos als de dood die verdwijnt nu jij me verwarmt met je tijdloze klanken mijn rusteloze hart heelt mijn hongerend lijf kom, geef me de toegang tot jouw verste verzen en pas ze diep in mij als waren ze nieuw wek me met een morgen die niets onbesproken…

ik zet een punt zomaar zwart van tint het blijkt meer dan een stip die is minder ruimte gegund doch wordt vaker in de verste verte bemind zo toon ik enkel soberheid met een pen en wordt dit teken vaak als onbeduidend beschouwd maar ook getuigt het van een einde soms onverwacht men had dan liever aan een verwachtingsvolle…

De wereld wit en klein Tintelende vingers doen pijn De zon op haar verst Nog net geen kerst En ik zoek de lente Prettige feestdagen Goed gevulde magen Ingehaalde gezelligheid We maken even tijd En ik zoek de lente Gelukkig nieuwjaar De oliebollen klaar De fles zonder kurk Het pak, de mooiste jurk En ik zoek de lente…

onvoorwaardelijke allesomvattende onuitputtelijke lieve liefde hoe onvermoeibaar heb ik je gezocht noord en zuid oost en west in diepste diepten en in verste verte hemel en aarde heb ik bewogen water en vuur uitgeput en moedeloos op mijn schreden teruggekeerd en thuis gekomen poets ik mijn spiegel schoon na zoveel lange…