Alle inzendingen over puntje

met vlinderende vingers streel ik de zijden bloemen op haar zomerbloes knoop knoop na knoopje los en proef om beurt de honingzoete vruchten in de tepeltuintjes van mijn lief en laat ze teder rijpen op het dartel puntje van mijn tong…

Mijn voetbaltrainer zie ik nog gebaren: “Nooit schoppen met het puntje van je schoen, Dat moet je met een mooie wreeftrap doen.” Verloochen echter nooit je jonge jaren, En daarom viert Wim Overweg nu feest, De punter is terug van weggeweest.…

het is jouw lach die lente maakt en alles doet ontwaken stralend in een blij gezicht met ogen die je raken het ondeugend puntje van je tong vraagt een subtiel ontmoeten om het zachte rood van zomers zoet langdurig te gaan proeven…

Checkt Björn de juiste maten van het doel, Dan zit ik op het puntje van mijn stoel….…

Ik zag vanaf het puntje van mijn stoel Dat Kelly zich – trendsettend – half ontblootte. Ik had goed zicht op twee behoorlijk grote, En mannen weten wel wat ik bedoel. Emancipeert de vrouw nog even door, Dan zet zij –bloot– haar beste borstje voor.…

met elke penseelstreek kleurt hij zijn woorden op het witte doek zijn vingers volgen letters en krullen het puntje van zijn tong steekt wat ondeugend uit zijn mond de warmte van zijn hart legt hij vast hij dicht de wind fluistert zijn muze haar wangen blozen…

Ze zweeft ver boven ’t puntje van haar tenen Dan neemt ze fraai de goddelijke benen...…

ik beschrijf je niet zo diep voel ik mij tot jou aangetrokken met aan de rand een vleugje angst rook van een sigaret die verwaait in de wind zou je hand tegen mijn mond zwijgen en niet meer denken adem door je vingers heen voel verbondenheid een puntje tong tussen de tanden van de tijd…

ja dat hangt af van de grond en de gedachte maar op lekkere lentedagen kan men ze wellicht al proeven op het puntje van de tong.…

Ik zag – het was het puntje-van-mijn-stoel-werk – Dat Koen verloor met één duimbreed verschil. Geloof maar dat die bitter smaakt, die pil, Dat zag je wel aan zijn chagrijnig smoelwerk. Koen leerde wel, mocht hij dit weer beleven In het vervolg geen duimbreed toe te geven.…

de dode dichter leeft hij boetseert met zijn pen gevaarlijk als het zwaard alle beelden nieuw hij schrijft niet hij kneedt de verbeelding bij het puntje van zijn pen de dode dichter spookt in verlaten huizen hij heeft de dood onder de knie hij leeft binnen de ramen van onze tijd…

Hoe vaak jij ook uit taal opgroeit tot die ene warme naam Ik wil je het liefste ongesproken laten liefste geheim houden want vreemde toehoorders kunnen om de hoek wachten Ik wil je het liefste binnensmonds op het puntje van mijn tong Ik heb je het liefst net niet gezegd maar bijna Vanuit mijn overbevolkt hart…

op het puntje van je stoel in hevige hitte door je vinger zachtjes heen en weer te bewegen tot neushoogte met de handen in ‘t haar een net niet passend T-shirt op vijfhoog erger nog dan ergernis brandt de zon hier op je huid zo wordt paars nooit blauw en zilver ooit zwart…

op het puntje van mijn tong liggen bittere woorden te midden van mijn hart zijn dingen die er niet horen tranen, geen lach verdriet, pijn, ongeluk ales wat negatief klinkt maakt mijn wereld stuk soms denk ik wat een hel is het leven echt zo slecht en is geluk en vreugde hier ook niet voor mij weggelegd…

ik steel al jouw letters ontneem daardoor jouw woorden die op 't puntje van je tong lagen Ik gap al jouw portretten verdonkeremaan jouw beelden die je tot dan toe gekoesterd had Ik snaai al jouw liefde eigen deze mij toe en voel me rijker rijker dan ooit te voren…

een blik in het gastenboek leert mij dat de noodzaak er is een rustpunt voor alle gezindten troostrijk gelegen op het hoogste puntje van de Zenderse Esch een plek zo verteld het boek mij die de mens sterkt en loutert en laten we dat nu juist zó nodig hebben in een wereld vol angst hectiek en onrust…

Zij vreeën met elkaar en toen puntje bij paaltje kwam, kon ik dus heel hard zwemmen, veel harder dan de rest. Ik nestelde mij in moeders schoot waar ik begon als ei. Zonder veren kwam ik ter wereld, maakte vleugels en vloog vogelvrij.…

Glazen woorden op het puntje van m'n tong die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in m'n mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

Op 't puntje van m'n tong ligt het soms, wat ik de wereld toe wil schreeuwen. Krampachtig klamp ik dan m'n kaken op elkaar. De tijd is nog niet rijp... Het wachten niet voorbij. Wanneer is toch het juiste moment, dat liefde álles overwint, en ik durf te ontsluieren waar m'n hart ligt, en kies voor ons?…

De wil was er,gezocht heb ik op plekken waar nooit iemand is gegaan waar hart en ziel zich kruisen in de aarde van het bestaan kroop door de holtes van mijn wezen zwom in het diepste van mijn ziel klom over honderde illusies waar ik duizend malen viel heb daar mijn weg gevonden aan het puntje van mijn tak vast moest ik mij houden…

En buigen En ook nog eens een puntje aan kunt zuigen…

Het was niet koud maar de kilte rukte op vanuit vingers en tenen en het puntje van de neus Ik lag en zag de ogen van de dood die lonkten van nabij Plots was daar de engel gehuld in smetteloos wit die met zijn apparatuur elke kille kou verdreef de dood de ogen sloot Bedankt dokter u was op tijd het is nog niet mijn tijd…

Dan zie ik een puntje licht, dat verschijnt in het diepe, maar het niet verenigen zal, omdat het langzaam weer verdwijnt, naar zo ver weg..…

Ik probeer je te vangen, maar je vliegt van m’n pen naar het puntje van m’n tong. Je waait me droog. Op een manier... kan ik nu slapen door jou.…

Daarbij was zij zeer schaamteloos, wat heet, want weet je waar die vlo me stiekem beet -wat niet decent en bovendien gemeen is- ze stak me op het puntje van mijn penis…

Vingertoppen gegoten in dons traag zichtbaar een bewegende contour dat zich voorover buigt een rilling zonder koorts puntje van de tong die langs over de treden van de ruggengraat via het dal van de heupen naar de diepten van de bron odyssee van de hersenen verleiding tokkelt de snaren van een dwanggedachte verbeelding dat…

zag jouw sigaret een puntje op balkon zij lichtte zonder zon wist dat jij de rust genoot van eindelijk alleen in windstilte kringelt rook in zacht weer herbeleven van alle mensen om je heen zo ga je naar een nieuw stuk leven doof je sigaret ik wacht op je in het nieuwe kuiltje van je bed…

dan korte stoten mist de oorzaak van de sluier jong en fris was al gewist een gloeiend puntje heel even scheen er licht de dood kwam dat moment tot leven heeste vaag en zeer beslist kom straks terug ik heb mij niet vergist…

je jasje is te knap kantwerk siert strogeel je bloesje je boezem wipt een beetje speels blauwgroen glanzen je ogen als fluweel ringen op je vingers twinkelen goudgeel je stem klinkt hel het puntje van je tong een rozenknopje als je lacht ik kom je stelen kenner gauwdief heel charmant mijn kleine diamant…

poëzie laat mij niet staan keer mij de rug niet toe laat mij niet in leegte van woorden verlos me van mijn taalverlies interpreteer me in de schors van je ziel geef me passende schoenen zodat woorden kunnen dansen in vloeibare lijnen op het puntje van mijn tong laat me bladeren in notities een hint is dat mogelijk…