Alle inzendingen over reeds duizendmaal

Sterren in de nacht Stralen helder licht Schitteren in kracht Scherpen het inzicht Toveren in pracht Tekenen het verhaal Tedervol gebracht Tastbaar duizendmaal Ergens klinken klokjes En muzikaal gezang En daarna sneeuwen vlokjes Eeuwen winters lang Ritmisch spelen koren Reiken je de hand Reizend langs vele oren Raken harten, in…

ik zag haar bij de weg omhoog zoekend en toch duizendmaal gegaan later op de dag daalde zij af gekromd, schuifelend in de ouderdom waarin tijd vervloog in een slijtend bestaan kleren, kleurloos bejaard schoenen, sloffen ooit stof van aard zo ging ze traag vooruit en doorheen de jaren verdampte achter rimpels iedere vraag zij…

staarde in een grauw verleden kende geen toekomst Was niet vatbaar voor 't heden Wonden van een pijnlijk afscheid nooit geheeld vervormden pijnlijk elk nieuw beeld Voorbij kwam jij raakte me aan verdreef die duistere waan Leerde me mijzelf niet meer te haten 't verleden met rust te laten 'k heb weer vrede met mezelf duizendmaal…

evenwicht, toegangspoort van het onmogelijke, ervaring van schoonheid in liefde om ons heen jullie tempels zijn duizendmaal gebroken, staren door alle transformatie heen muziek en creativiteit pakken het ongelofelijke verstandelijke levensgeschenk, zijn nauwlettend strenge leermeesters, dankbaar en onverschillig in hun wijze doen evenwicht…

Nog hoor ik het dat geronk van die motor toen je plaatsnam op dat bruine zadel en zei dat je gauw weer terugkwam om te blijven ik wist dat het niet zo was dat een belofte werd gemaakt om meer dan duizendmaal te breken en dat bleek ook zo te zijn nooit beter heb ik je gekend dan in flitsen van komen en gaan in woorden als lucht zo vluchtig…

soms wordt licht als enige straal glansrijk verlicht zonder een letter van taal in het tegenlicht van engelengeduld gebundeld, wel duizendmaal het voelt voor mij als wezenlijk bovennatuurlijk het draagt in mij onschatbare gebaren ik ervaar datgene dat ik als mens wil vasthouden, bewaren nu telt, zegt morgen tegen mij wees…

ach mijn kleine hart ik leg het voor U neer want elke keer als ik hier ben dan weet ik weer dat ik U ken - en weet dat heel uw grote hart mij optilt, boven pijn en smart de zware aardse dingen langs de weg, daar vond ik roze wit en gouden bloemen een lach in duizendmaal uw naam benoemen ach ik weet nu dat- het mag mijn kleine…

Beruwrijmd, was hij schoon, wanneer de winter woei: veel duizendmaal is schoonder nu zijn blomgebloei. Te winter was zijn schoonheid als een beeltenis des levens; koud en ijdel, zo de schaduwe is.…

mijn vraag weerkaatsend vragen doof stille muren goedemorgen eenzaamheid hoe gaat vandaag met jou in de stilte van de ochtend scheurt knisperend muesli als spreken mij tanden aan de doodse stilte even uiteen in de stilte van de middag verhaalt geslurpt vermicelli het doodgezwegen verhaal dat ik al duizendmaal hoorde in de stilte…

Beruwrijmd, was hij schoon, wanneer de winter woei: veel duizendmaal is schoonder nu zijn blomgebloei. Te winter was zijn schoonheid als een beeltenis des levens; koud en ijdel, zo de schaduwe is.…

de voorlaatste bladzij, papier met gebruinde vlekken kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij noch mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde ontken een mogelijk afscheid berust liever in het onvolledig zijnde wil mijn verbeelde geliefde bewaren eer zij mogelijk naar de stilte…

en galant strak gespierd in een vleesgeworden hoepel, met een uitstraling ver boven mijn stand waar treft je nog zo'n passante waar haar lucht blijft hangen tot ver om de hoek bij het lanterfante(n) en haar vlokken mijn toonbalken vulden met mytische gezangen het was gewoon een straatje om zo ik dat aldoor gewend ben en ja, nu kijk ik duizendmaal…

Naar Ausonius. ’k Zei duizendmaal, Lycoor, de tijd gaat vliegend om: Besteed uw jeugd, ’t is tijd; haast naakt ons de ouderdom. Vergeefs! gij loecht mij uit. Nu sloop om wollen sokken De grijsheid ons op ’t lijf, en jeugd en bloei vertrokken.…

geen windrichting ontkomt de hyena’s hebben je niet kunnen doden voor jouw lichaam stierf immers reeds duizendmaal slechts onoverwinnelijk adem je voort…

zachte bloemenbed laat ons de bewogen tijd bezweren en reizen reizen op papier we planten een boom, liefste in de tuin van traag tikkende stilte ons tijdperk van het woord is voorgoed voorbij we zien de witregel, liefste onze onderbroken gescheiden tijd leg je maar neer, liefste ik reis enkel terug, liefste ik schrijf je naam duizendmaal…

Vandaag is het een glorierijke dag Ik zeg de M goodbye van Zee de Fee En ook die boze Fee zeg ik tabé Maar pleng geen tranen om haar valse lach Haar Zeepaard doet nu dienst als Sint z'n knol Waarna de Fee diens schimmel zelf verschoont En zich vervolgens duizendmaal beloont In dwangbuisrijm, als boze toverkol Als ongeborene koos Fee…

zij, zij aan zij ’t varkentje sprak tot de hond: ga gerust ruiken aan m’n kont maar ook ‘n kusje op m’n mond d’hond kuste ’t varkentje terstond ’n heftige dierenliefde brandde los ze stoeiden op het groenste mos ze vonden een plekje in het bos ze kusten wild liefdevol er op los het gedrag van dieren is zo basaal een voorbeeld wel duizendmaal…

dichtbij kent ook de verste verte daarbij is vasthouden zonder zin ik schets de afstand ook wel in zwijgen alhoewel er geen twijfel is over haar die ik bemin of minstens naar toe wil neigen kijken in gedachten is tasten in het duister het licht kaatst dan tegen een spiegel ook als ik duizendmaal luister en de echo's opsla in mijn brein…

Non sum qualis eram bonae sub regno Cynarae Horatius I Dat ik van binnen brand, ik ben de eerste niet; dat mij dit vuur verslindt, de laatste zal 'k niet zijn; dat mij de slaap niet vindt voordat door het gordijn de grauwe ochtend sluipt - 't is duizendmaal geschied.…

verzonken hek te openen aan de hemelrand zij strijkt met warme honing over een zwartgeblakerde ziel en bevrucht opnieuw de zin die reeds vroeg in duisternis verviel daar de aarde verwoestend had huisgehouden in het engelenkind middels de duivelse geest die enkel de eigen adem bemint eer het gras op wortels kan duiden, storten ruïnes nog duizendmaal…

één vijand werpt mij neer. ’k Heb duizendmaal, o God der goden, Aan u met ernst mijn hart beloofd, Ja zelfs gewillig aangeboden, Doch duizendmalen weer ontroofd. Zal ik, o God! altoos dus zwerven? Nooit vast staan op de weg der deugd? Uw gunst en ’s werelds vriendschap derven?... Vaar wel dan, vrede en kalmte en vreugd!…

Duizendmaal te zoet voor haar purperen buiten. leven. Mijn honderd tedere blikken. Zij voelde niet gelijk vogelvrij, net. Ik streek haar haren in het kort. Haar kasteel bleek immers als een grote korrel zout zand, of duizend, te verregen. Zo smolt ook ik tot haar. Zij, in de verte buiten. staan. Mijn honderd doorweekte benen.…

schrijnen in nieuwe dagen de vragen die je achterliet de - in de loop gestuite - passen hoe rekbaar vraag ik je in dit gekmakend refrein zwem ik wanhopig rond verken ik andere oorden waar niets wordt beantwoord niets meer aangeraakt niet onder mijn huid noch aan mijn zilte ziel aan de rand van die afgrond slaan gedachten dood en duizendmaal…

Ik – o, troost en vreugd der aarde, ’k Min, ik groet u duizendmaal, Zend mij nu ook, in mijn gaarde, Toch een enkele nachtegaal.…

Ik – o, troost en vreugd der aarde, ’k Min, ik groet u duizendmaal, Zend mij nu ook, in mijn gaarde, Toch een enkle nachtegaal.…

Nooit gehoord van Mattheus 18:20 duizendmaal verkondigt in de kerken: "waar twee of drie in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden" duizend, duizend maal oh Heer gehoord, verhoord en bekoord met uiterlijke vrome bevestiging en diepe innerlijke bevrediging de gelovige handen in de lucht de starende blik op oneindig…

Ze wroeten en pikken, Ze happen en slikken, En danken voor het gul onthaal De lieve kindren duizendmaal.…

Telkens jouw hartstocht poëtische woorden blies en letters mij deden duizelen als een krachtig parfum, schilderde mijn adem de schuchtere vraag : wie ben je ? Doorheen de schoonheid van taal en een bedeesde stilte ving ik het antwoord op, doch jouw naam verdwaalde toen onze blikken elkaar geblinddoekt raakten en ik weer wegdook in…

Zij gaat gesierd met Zilveren draad duizendmaal meer is zij ons waard Zijn Hand zal haar omgeven zó wordt haar taak tot goud geweven. -------------------------------------------------------------- © Auteur: Cobie Verheij - de Peuter (april 2005) geschreven voor Oranjevereniging Rijnsburg ter gelegenheid van het Zilveren Regeringsjubileum…

God, goede God, genadig, goedertieren Duizendmaal dank voor ’t scheppen van de Dieren God, vooruitziende God, vol pracht en gratie Dank voor ’t fantastisch Rijk der Vegetatie God, onvolprezen Wonderbaarlijk Wezen Ik dank U voor het wonder van ’t genezen En voor de hoogst verhevene prestatie Van de ingebouwde weefselreparatie God, die niet…