Alle inzendingen over rijgen

Steeds als de stilte mij met woorden vult, rijgen mijn handen de tranen aaneen. Zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één. In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen.…

De avond draagt het licht van langgerekte uren een meeuw krijst langs de horizon Zijn stem klinkt uit braakliggend land waar groene vingers smachtend wachten Een laatste zweem van warmte geurt kleurt in zachte rode gloed Gedachten rijgen woorden staren grijze ogen aan in schaduw van stilte liggen dromen…

uit de cirkel van minuut tel ik langzaam de seconden af ze vallen ongebruikt in het graf van de verleden tijd maar in het wenden-keren rijgen zij herinnering in kleur en geur ontstaan de beelden alsof dat heden niet verloren lijkt ik zie me staan laat jaren langs me gaan want gisteren spookt door mijn hoofd er is mij…

De dagen rijgen zich aaneen, worden weken, maanden, wie weet járen. Steeds verder gaat ze terug in de tijd, tot ze niet meer wéét dat wij er waren?…

In potpourri zon net verlaten kleurt zeis plaque romançero chanson bouquet in paradeau onder balkon couplet Cantate Ballades rijgen aan den late tot jalousie en tante Teau onmin uiten in potverdeau en steken legen over `t blaten Rond deelt zomers Cologne eau in potpourri zon net verlaten.…

tussen Luik, Maastricht en Aken langs de boorden van de Voer rijgen dorpjes zich als schakels tot een mooi idyllisch snoer Romaans meerbogige bruggen dwarsen ’t brede dal kerkhoog over groene mergelruggen fladdert vrij een dagpauwoog wijl het ondergrondse krijt zich latent tot grotten karstte hoort men hoe stilte en tijd hier uit al…

Bad de kerk een doofkoord te rijgen voor elke voorgenomen klepelslag die je uit je slaap zou kunnen houden. Zodat ik jou, zo mooi en stil en klein als je daar nu ligt, je in gedachten nog even aanraken zou en met mijn ogen dicht in je haren wachtte op 't verdwijnen van de kou.…

Het is lente, haar lach wordt weer lelie, haar tred een rijgen van zijde in het zuchten van lucht, haar evangelie murmelen de beken de weiden in. Lijsters bezingen zoet haar blijde zin, tuinfluiters doen krokussen tuiten: 't is al elysisch feest daarbuiten.…

Vanuit de eenzaamheid veroorzaakt door gemis en pech ontspringen tranen reeds onderweg in verschillende banen naar die grauwe plas Ragfijne gedachten krachtig maar onzichtbaar rijgen onze zielen teder aan elkaar Vier weken wachten op je onmisbare gezicht slapeloze nachten hunkeren naar dat rustgevende licht nu ik plots in het donker…

rood schemeren de flarden nog uit ons heftig gesprek en nee ik ben niet gek rijg zo de woorden weer aaneen om terug te komen maar dan met feiten die jij zal moeten onderschrijven onze zinnen vallen uiteen ooit door gif verbonden waarheid heelt het zere been we zijn naar de zon gegaan zagen het rood verdwijnen alsof het gesprek…

je hoort de woorden niet die geschreven staan in wolken bij het passeren van de maan zij verglijden in uitweiden over ons bestaan het komen en weer gaan in scherp oplichten tonen zij vaak het donkere van onze werkelijke gezichten hun zinnen rijgen wij heel diep van binnen tot eigen levensgedichten juist stilte maakt herkenning…

Ik moet Van al wat was Een herinnering Gaan maken Maar ik wil Nog blijven steken In de tijd Ik poets en poets Wat was en was Zodat het schijnt En schijnt Ik rijg De nieuwe parels Aan het oude snoer Ik weet Dat ik vergeet Dat glans Verglanst Met het vergaan Van deze tijd Daarom wil ik Nu nog blijven Blijven steken Hier in…

Hypotheses en vermoedens Doorheen zand en woestenij Over de gegolfde daken heen Je bent weerloos en toch ongekwetst Je kijkt me in de ogen En zet je weg verder Door de voorsteden en minaretten Je kruipt waar gaan niet kan Je zengt in het zonlicht En zelden rook je een sigaret Met de wind als bondgenoot En je gedachten in je broekzak Zo rijg…

als altijd zit je te stralen en zonder dat jij het in de gaten hebt met ogen anderen te raken het is jouw woordeloos welkom met een innemend gebaar geef jij rust en een streel door het haar jij luistert ziet zinnen zich rijgen tot een verhaal bemoedigt stiltes in welwillend beamen jij kent de namen van hen die je wijsheid en…

Zonder ruzie te maken rijgen zij de eindjes aan elkaar. Klein, klein kleutertje in een trieste wereld behoudt zijn glimlach. Een meisje stift haar lippen in de zijspiegel van een stilstaande auto. De meeste haiku's worden in stilte geboren de rest is kinderspel.…

in dit moment van eeuwige stilte waar vogels zwijgen en mijn hartslagen zich rustig aan elkander rijgen vertoef ik in tederland met zachte tonen van een fluisterende wind ervaar het warme zand onder mijn blote voeten en valt de rust mij toe verdwijnt al het moeten dit voortschrijdend genoegen van geluk en zaligheid doordrenkt…

Predikers verhalen van die boorden verpakken hun boodschappen wonderwel moeiteloos rijgen zich hun woorden tot een onbegrijpelijk letterspel. U bent, hoop ik, net als wij verstandig en dan heeft u meteen in de gaten dat de herderspartij, zo opstandig, uiteindelijk òns het woord moet laten.…

wakker worden in een vreemde kamer de dingen staan niet op hun plaats het bed ruikt anders, ziet er eigenlijk bijzonder wantrouwen wekkend uit de hardheid van de matras onbekend rijgen vragen zich alleen maar aaneen de weg naar terug lijkt afgesloten van buiten klinkt onbekend geluid antwoorden worden nog niet gegeven op de muur…

vermoedens doorheen zand en woestenij over gegolfde daken heen oefen je vaardigheden weerloos en toch ongeschonden je kijkt me even in de ogen zet dan je weg verder kruist voorsteden en minaretten proef eigentijds stuifmeel je zengt in het zonlicht en zelden rook je een sigaret met de wind als bondgenoot en je gedachten in je broekzak rijg…

Tijd om ongeplukte bloemen aan het licht te rijgen, tijd om ruimte langzaam vol te schrijven. De stilte in de regenton na regen schijnt de zon alsof ze zomaar kon bewegen als het schrijvertje zo vlug dromerige kringen heen en terug.…

Neus stotend, vallend en weer opstaand rijg ik dag aan dag. Hopend en dromend dat het moment snel komen mag... dat ik mezelf zie, m'n masker af kan zetten en tòch tevreden ben. Uiteindelijk kan inzien: ik ben oké, ik mag er zijn, en eindelijk mezelf herken.…

Een hoefslag dempt zich langs de poorten langs fabrieken in de goot een bode van de groene zone demonstreert het broertje dood De dood maskeert de duizend gruwels keert zich in het giftig vel onmachtig popt het broertje vlinders die zich rijgen, wonderwel Wonderwel, een put van ziekte roert zich groen een zucht van griep het broertje…

Haal een vetbol bakje zaad vol rijg ook pinda’s aan een snoer. Kom maar pikken lekker bikken zo te hangen is een toer! Ik geniet zo van je salto zo te eten lijkt mij zwaar. Dag! tot morgen ik blijf zorgen zo verrijken we elkaar!…

Ik laat de woorden binnendringen en rijg ze samen tot een lied. Ben gevangen in het verleden maar het heden stoort me niet. Zelden zo bewogen keer ik terug naar vaste grond. De zanger laat me los op de plek waar hij me vond.…

hun woonoord hun domein bij weer bij wind, hun onderdak Dagen rijgen zich aaneen tot weken zonder uitzicht ........'n gapend wak dat het daglicht niet verdragen kan geen troost biedt of bood ..........in een omarmen De straat...…

Braak jouw woorden steel mijn zinnen laat taal moorden maar ook minnen jat mijn strofes schrijf geen wit kots het rijm waar klank in zit draai de klinkers streep de lijnen vind de parels ook de fijne rijg een snoer strik de knopen laat langs sloten punten lopen vuur geen letters zelfs geen kleine koester jouw taal dan min…

Woorden rijgen mijn gedachten, tot schichtig grote ogen. Het licht is uitgelogen, een doek kan liegen verzachten. Uren vliegen, muggen steken. Beelden gillen, angstige prevels. Duistere steegjes, grijnzende gevels. Het beest heeft in mijn hoofd gekeken. Schaduw kruipend gefluister, met hoog piepende kraken. EN NU VERDOMME SLAPEN!…

leg je masker eindelijk neer anders barst het nog een keer ik neem je angst er wel bij De waarheid maakt mij niet bang want ik ken je goed genoeg van sterrennacht tot schemervroeg en wordt het naargelang steeds zwaarder om te verzwijgen mag deze schelp zich breekbaar tonen ik zal je rijkelijk belonen door een snoer van je tranen te rijgen…

Ik rijg prachtig dit alles vol zin aan Mekaar, nagelaten als een slangevel Voor de gelukkige vinders van zeldzaam Wrakhout. Of een handgranaat. Ik denk ook wel eens dat het anders is, Maar dat hoef ik niet te schrijven. Mijn potlood wordt te zacht dan.…

mijn pen schrijf lezer nu mijn vers mijn denken is geschift dek toe en kies de titel plaats voetnoten daar waar ik eigenlijk moet gaan schraap woorden in context laat spelen in spellen pluk letters uit de tuin der muze en rijg woorden in monologen ladingen komen voorbij jouw hulp heeft zin want er gloort weer inspiratie…