Alle inzendingen over rimpelt

een stijgende zwaan naar witte hemelwolken het water rimpelt…

Het voorhoofd rimpelt rond zijn kokette mondje vormt zich verachting…

zwart water rimpelt de regen ruist daarover met kille druppels…

Twee witte zwanen drijven ijdel op de gracht het water rimpelt…

werp een grote steen tot plons in diepe zorgen ’t voorhoofd rimpelt…

slijt groeven rimpelt jaren doodt leven slaat hard tot stil…

's avonds onder een oude treurwilg zie ik de dag weerspiegelt in het water al het goede en kwade rimpelt weg…

Doodse achtermiddag, aalscholver op een tak waar de rivier het breedst is rimpelt het oppervlak. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

kei neig rimpelt het aan de oppervlakte verdwijnt na overgave geruisloos diep (neig: heel hard – Herzeels dialect)…

de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Een rustige dag plotse wind raakt het water reflectie rimpelt Tel grijze haren hier en daar een glans of gloed jong van geest, nog steeds…

Haiku I De spiegel lijkt kalm ik vertrouw op het water daar moet ik varen Haiku II Het water rimpelt een tsunami gaat dreigen maar ik roei mijn boot…

het dode doet pijn als het opstaat uit de dood als het gaat leven wiegende waarheid als een vogelverschrikker het maïsveld rimpelt ogen als ijzer op een onbewolkte dag breek de ketenen…

Avondgeschater rimpelt de nevel. Water, glimmend, het water knippert. Het spelende kind, zo zoekend reiken zijn handen. En de oude vijver lacht, mistig lachen.…

was het hier en daar en overal dat de zee niet hoger zingen kon was het hier en daar en overal dat zij naar wilde bloemen rook is het hier waar bloesems door mijn handen gaan in de vijver van het leven licht zij in mij het sterven aan en rimpelt diepte mijn gezicht…

De zucht rimpelt het duistere meer Getuigd ongewenste ijle aanwezigheid Gekant blijft de geest in spinsels hangen Gevangen in het web der vergetelheid Dan verjaag de dageraad kille dauw Het zijn glijdt klammig terug in het heden…

Voetstappen in het grint, de vijver rimpelt in de wind, een late koekoek vindt royaal, aan de waterkant zijn avondmaal. En in de koele voorjaarslucht, klinkt zacht een gerucht, van kinderstemmen vrolijk, vrij, ’t geluk, ’t is zo dichtbij.…

Het geld rolt mijn richting uit terwijl mijn huid rimpelt. Een model der verslavingen, te weinig slaap schoonheidsslaapjes. Wat is dan een model? Tja, kijk dan naar mij, schoenmaat 42. Dat is toch wel model-rechtvaardig.…

Je haren zitten niet goed Je begint grijs en kaal te worden Je weet niet meer wat je doet Dan denk je nog eens terug aan de groene dagen Toen als nog anders was Veel ben je vergeten Dan denk je nog eens aan de groene dagen En word je oud en rimpelt je huid En voordat je ogen sluit Kijk je terug op de groene dagen…

Het grote grijs rimpelt in mijn herinneringen en ze zingen, zingen over waanzin en geluk. De afwas wacht en het leven roept nog ik luister, huiver knikkebol in het magere licht wachtend op die bevrijdende stem: land in zicht!…

ik breek de windstoten met harde kloppen in de schuimkoppen maar niets vlucht sneller dan de wind ik breek het spiegelende watervlak dat slechts wat rimpelt aan de oppervlakte terwijl het in de diepte verder stroomt ik breek de stilte met een schreeuw maar de echo antwoordt niet er rest nu slechts een hunkering en een speels geweten…

ik heb ze hun handen zien wassen in de onschuld van het pas geboren kind terwijl ze kijken in de ongebroken spiegels die je enkel nog in baby’s ogen vindt het is hun waarheid die geen antwoord krijgt omdat nog te vaak de warme lach achterwege blijft kou steeds hoger rimpelt in het al vroeg geschonden emotioneel blauw…

Het water rimpelt wrikkeloos doorheen de tijd. Hoe dieper je luistert, hoe meer je ziet. Zuiver water kent geen bodem en er tintelt altijd iets aan de oppervlakte.…

Het water rimpelt en de wolkenlucht ontspiegelt. Daar wijzen pluimen naar de hemel. Tot een vulling uit mijn kiezen valt en de wereld plots draait om een heel klein gaatje.…

Het water rimpelt de wind die zucht donkere wolken pakken samen zit onweer in de lucht Vogels schuilen, hij neemt voorzichtig haar hand begint het zachtjes te gieten samen door liefde overmand Rennen zij samen onder de grote boom beschermt hij haar liefdevol schrikt zij wakker uit haar droom…

het is acht uur acht door de stormachtige nacht roept de slavink vijf keer van de overkant rimpelt het maanlicht aldoor naar je toe overvol weekend en venusschelpen redden de volgende week in hoek van holland liggen in de torpedoloods twee broodjes haring wolken voor de maan bij een gedoofde lantaarn wachten op wind -…

Je straalt een licht van geluk met oneffenheden langs je slaap rimpelt je wang lichtelijk mee als je lacht. Zo zeker van jezelf verzekerd is een aarzeling te verwaarlozen je weet waar je voor zal zwijgen dus je lacht.…

De dag fluistert licht zo vreemd ik heb mijn ogen in het oude dicht mensen praten in verhalen alles leeft om terug te gaan in het grut die na ons zaten zie ik spiegels in mezelf staan ik gooi een steen het water rimpelt in vertraging verder het leven kabbelt naar de oevers van een klein respijt aan het eind raak ik alleen…

aan wie ik allemaal niet dacht deze avond het is pijnlijk ik dacht aan iedereen het is volle maan in het park en de vijver rimpelt niet eens gedachten een paar zinnen zeg me wel te rusten en tot morgen een laatste blik een kus een omarming het park is mooi in het donker de honden blaffen, waarom blaffen ze nou ja…

Het water rimpelt, als door en zachte hand bewogen, in de zoele zomerwind. De boot glijdt zachtjes over het water, de riempjes spattend nat. De lucht is vol met geuren... en aan de einder kleuren zich de bomen paarsig mat. Zo eeuwig door te varen, wat zou dat heerlijk zijn.…