Alle inzendingen over rose aus

Ze heeft geen lust meer om nog open te bloeien maar doornen heeft ze ik knip ze omzichtig af nu troont ze in mijn slankste vaas…

Twee rozen letterlijk twee regelrechte rozen december sneeuw en ijs gaat komen die nog blozen knip ik af ik prik mij weer tot bloedens toe de zoveelste keer ze geuren nog…

zij draait oog in oog met de stilte schreit namen waardoor doornen uit het zwijgen vallen een bloemblad blijft liggen verderaf er is geen wederkeer ongeschonden…

hoe hardhandig is de les die wij leren moeten: allen zijn wij één al die hagelkorrels haat worden dagelijks afgevuurd opdat een ander vijand blijft ik voel hoe nu gevraagd wordt te zoeken naar verbinding die zonder bloedvergieten wacht een witte roos bloeit in de hof van Eden het hart van ware Mens Zijn…

De bloeiende roos verontschuldigt zich blozend voor haar scherpe doorns…

De nacht is gekomen waarin helderheid, contrast en scherpte van allerlei maan en sterren schitteren in de hemel O Roos, zo elegant en puur je bent, altijd zal ik van je houden tegelijk bewaren in mijn hart om jou nooit meer te vergeten laat staan verwelken, verdorren en dood laten gaan.…

Een jeugdige roos bloost in vroege ochtendzon liefde ontvlamt weer…

Ik ben een roos nog in de knop maar ik wil openbloeien Ik ben een roos nog niet geplukt ik mis nog iets ze moeten me besproeien...…

De roos is roos, niet meer of minder - ze spreekt een taal die luid vertelt als ik haar lied, haar zang niet hinder... Ze heeft me iets van vreugd gemeld. De roos is roos, haar licht en kleuren ze komen hier maar aangewaaid, bedwelmen ons soms door haar geuren en hebben veler tuin verfraaid.…

Ik wilde namelijk écht een roos voor je kopen! Geloof me schat: Ik wilde vandaag ontzettend graag een hele mooie rode roos voor je kopen.…

Een vaal-rose rozenperk met wat hoog gras ervoor: zo saai als saai kan zijn, totdat het tegenlicht van winteravond zon het grassenpluim in rose verzweemt en elke roos verheft tot illusoire droom en mij verwonderd achterlaat.…

de hele wereld helemaal zwart wit er is een rode roos die staat voor liefde hoop en geluk maar er is meer hoop meer liefde en meer geluk dan een mooie rode roos er is een wonder in elke roos en wie dat wonder echt niet ziet snapt dit hele versje niet…

de witte roos buigt naar mij ben ik licht waarnaar zij hoopvol uitziet of de witte roos buigt naar mij ben ik het licht waarop zij richt…

Ik heb een roos op je graf neer gelegd, een rode roos die voor zijn leven vecht. Een rode roos alleen bedoeld voor jou, als teken dat ik nog steeds van je hou.…

Een roos in de regen die de druppel op het blad liet overlopen. Een symbool van hoop en liefde die de pijn en het verdriet kon doorbreken. Een roos in de regen die haar kleur en geur behield. Een teken van kracht en schoonheid die de duisternis weerstond. Een roos in de regen die haar doornen niet verloor.…

Geen grip op de toekomst.. Niks zelf in de hand.. Leven in onzekerheid.. Niet wetend waar je belandt... Nooit kom je uit die cirkel, doorbreken lukt niet meer.. Je blijft maar afscheid nemen, Telkens, keer op keer.. Je weet als je begint, is het einde al dichtbij.. Hechten heeft geen zin.. voor je het weet is het voorbij..…

Verdrietig, bang en kwaad.. Een lachend masker wat ik draag.. Het leven is mooi, Het leven is een hel, Het leven hangt af van vandaag... Het uiterste houdt mij in stand, Of alles, of niks..Of dat, of dit.. Niet grijs, maar alles zwart of wit.. Van goed naar slecht, van slecht naar goed.. Ik lach, ik huil, ik haat, en snij.. Ik snij, en…

Ze was nog jong en wild, nog niet toe aan vastigheid.. Ze genoot nog van het leven, wou haar vrijheid nog niet kwijt.. Ze danste zonder schaamte, met de mannen om haar heen.. Ze kon iedereen krijgen, maar was nog steeds alleen.. Ze maakte mannen gek, heel onschuldig, zonder doel.. Ze danste close met iedereen, zonder lust, zonder gevoel…

Heeft iemand God bedacht, of is Hij er toch echt? Hoe kan ik het nou geloven, als het alleen maar wordt gezegd? Waarom zegt Hij niks terug, als ik tegen Hem praat? Waarom gaan er mensen dood, als er een God bestaat? Het is moeilijk te begrijpen, dat er iemand is die je niet ziet.. Toch voel ik dat ik word gedragen, in dagen van verdriet…

Mailen en chatten, sms'en en bellen.. Wanhopig gingen we elkaar, steeds meer vertellen.. We raakten verslaafd, aan een luisterend oor.. Dat het soms iets te ver ging, hadden we beiden niet door.. De drang werd steeds groter, om elkaar echt te zien.. Het feit genegeerd, dat het fout was misschien.. De eerste ontmoeting, ging verder…

Vandaag negentig jaar, de tijd loopt hem voorbij. Het leven valt hem zwaar.. Alles wat hij heeft zijn wij. Wazig kijkt hij in het rond, naar de mensen om zich heen.. Vorig jaar nog kerngezond, en onafhankelijk van iedereen.. Nu niks meer in eigen hand. Alles wordt voor hem gedaan.. De kaars is langzaam opgebrand, wacht stilletjes om uit…

Voetsporen van jou en mij. Steeds verder het geluk voorbij.. Voetsporen van ons bestaan. Steeds verder bij elkaar vandaan.. Voetsporen van vier naar twee Stil dragend het verleden mee..…

Blauwe lucht bedekt met wit. Met wolken waar verhaal in zit.. Mijn moeder daar die naar me lacht.. Vanaf de aarde zelf bedacht.. Mijn vader met z'n glaasje bier.. Het lijkt net echt zo vanaf hier.. Ik maak ervan wat er niet is. Dat wat ik hier beneden mis..…

Ik heb je jaren niet gezien, jaren niet met je gepraat.. Ik wilde zoveel zeggen, maar nu is het te laat.. Ik zit met zoveel vragen.. Waar is het mis gegaan? Waarom hebben wij elkaar, toch zoveel pijn gedaan? Pa, misschien dat je me hoort. Ik mis je, meer dan ooit.. Weet hoeveel ik van je houd, ik vergeet je nooit...…

Als de zon en maan tezamen zijn, En de sterren zachtjes zingen, En op aard alle mooie dingen, Samenvallen in een rijm. Dan zal ik dansen, Dansen, walsen, zingen, springen, Springen dwars door het heelal, Alleen maar om dat ene te vinden, Vinden wat ik toch nooit vinden zal.…

de zilveren stralen van de maan schitterden zachtjes op de tekenen van mijn verdriet in de gouden zonnestralen verschenen de lijnen die jij bij mij achterliet nu zijn de tranen gedroogd de lijnen vervaagd maar de pijn is gebleven, al zie je die niet…

de stilte galmend in mijn oren de wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen…

hoe kan ik je vertellen wat ik voor je voel wat je bij me losmaakt zie je waar ik op doel ik wil dit niet kwijt deze vriendschap deze tijd ik ben zo bang dat als ik je vertel wat ik voel dat je geen idee hebt waar ik op doel ik wil het je vertellen ik wil het nu echt kwijt vertellen dat ik van je houd voor eeuwig,ja, altijd…

de stilte galmend in mijn oren de wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen…

de stroom des levens is als een eenzame rivier je komt zoveel tegen maar je ziet het niet tot hier tot het punt van herkenning een nieuwe stroom langszij een samenvoeging van twee levens dit gaat nooit meer voorbij als twee rivieren samen niet meer te onderscheiden waardeer je de kleine dingen laat je je leiden door de stroom des levens…