Alle inzendingen over roze parelmoer

Je sprak met een tong als fluweel ik slikte je woorden het voelde als een steen ik likte aan je ziel weerspiegeld in glanzende ogen je keek naar me boetseerde me verborg me in een schelp van rozeparelmoer tussen rotsen bij het strand…

ik ontwaak en wrijf de slaap uit mijn ogen open het venster en kijk in het prille ochtendblauw dat het gebloemd kruid bevochtigd zie hoe de parelmoeren druppels in de tere rozen kruipen versmelten met elkaar luistrend naar het vroege vogellied hooglied dat de dag licht vrolijk maakt afscheid neemt van droef en moe…

Steeds als je mij met je ogen raakt wordt ik als kristal en doorzichtig, transparant, waarin regens licht door alle bloedbanen stromen, om uit te uitmonden in de delta van mijn amazone en in de druppels van haar regenwoud, overleeft ze voorzichtig in de parelmoeren palm van mijn hand.…

Nadat ‘t zaadje zich genesteld had, kwam daar voor ‘t eerst te zien Dat ook kleuren zich manifesteren in bloemen want: wie heeft ooit een roze klaproos gezien?…

Ik droomde van de zon hij was een gladde bol van bloedkoraal en werd toen op mijn smeken een gespierde jongeling in strak zwart trainingspak met glanzend rode haren. Het was onder een perenboom dat hij mij toen besprong: een zalige ervaring.…

Ik denk niet veel vandaag, maar wat ik denk, denk ik aan jou, aan jouw ogen licht zacht stralend, geef me een blik. Want, ik voel niet veel vandaag, maar wat ik voel, is voor jou. Het is warm gloeiend, en teder, vloeit het door je handen heen. Ik weet wat wachten is, ik weet wat smachten is, weet, wat ik mis. Niet veel vandaag…

een parelmoeren schelp glanzend van het zeewater op een zandkleurig strand het is alles onder de zon…

ik die dacht dat ik dichten kon mij viel de parelmoeren schelp uit de handen en op de grond lag maatwerkglas.…

Parelmoer schittert verbazingwekkend dichtbij met oranje kraalogen vraagt ze nogmaals of ik toch echt niets te eten bij me heb…

eendagsvlieg oogverblindend zacht met wit doorzichtige parelmoeren vleugels vliegen vanaf de oever naar de overkant had ik vleugels van morgenrood…

als donkerbronzend goud in krullend parelmoer, gloeit de zon nog even na, boven het blauw van zee en roze avondlucht, knipoogt naar het strand witzwarte vogeltjes rennen, pleviertjes zwart en bruin, pikkend met donkere snavels in levend, vlezig zand, woelend, onrustig, verward en verstrooid ligt het knoopjeswier dat de piepkleine,…

dans dans voor mij hier op de grens van het getij je bent mijn ebbe en vloed de schelp die op het strand zich vlijt het parelmoer waarin ik naar je kijk als je voor de eeuwigheid met mij vrijt…

jij dompelt mij in vervoering ontvoert mij in ontroering jij rijmt de onschuld parelmoer gepenseeld in ogen die niet spelen met mij, je bent jezelf jij bent niet van mij en toch ben je mijn meisje…

Purper licht fragmenteert in kleine delen parelmoer In een zone van getij pluk ik vruchten van de zee. Naakte mossels liggen gapend op het strand onwetend van het dampen nog.…

schitterde haar glans en licht gaf haar de kans om zo te stralen behoedzaam trachtte ik iets van het groene weg te halen het snoer bleek in de schaduw opgeborgen ik viste vond de anderen op een rij en wist het slot was toch gebroken ze glansden blij geregen aan de schakels en pas in volle zon toonden zij zich ovaal gehuld in parelmoers…

Een zweem van parelmoeren Zweeft in dromen voorbij De hang naar de mooiste contouren Gedachten laten het niet vrij Vleugelvlekken in vloeiende glans De schoonheid in een vlinderdans De glansrijke vleugelslagen Wat laat je mij intens behagen Vlieg in de vrijheid van spelende wind De kracht van de sterkste vlinder Jij die er geen doekjes…

Ik voel een enorme en grote roze wolk, in mijn hoofd en hart. Een groot licht dat me nu leidt door de enge benauwende duisternis, naar jou toe. Omdat jij voortaan ook een groot roze licht voor mij presenteert, want jij bent het die eindelijk waardeert: mijn hart, ziel en licht, inzet tot gedicht voor elke geest der aarde.…

Hier Mevrouw, kijk, ik heb ze Weet u, ik heb ook zo'n meisje maar ze is ziek, ze heeft koorts en koude voeten, we hebben geen geld om schoenen te kopen, en ineens had ze deze roze schoentjes aan!…

of hoe ik soms in mijn dromen jouw parels oplos en ze laat vloeien in water als een fuga stemmig zwart wit en een vleugje parelmoer op de wangen indiscreet de maan uitdaag in een naaktheid die ik nooit bezitten zal…

Een bed vol met vlammende rozen, obscuur een schim bedekkend, zijn randen likkend, liefkozen, steeds meer nageslacht verwekkend.…

je weekt op een rotsbank een ruwe grijze schelp bewaart lillend vlees met kleppen verzegeld ik slurp en proef de branding een huwelijk van zout en zacht de zandkorrel die naar binnen dringt wordt in parelmoer gewikkeld hij past in jouw kroon…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

Gouden zon schildert wolken en horizon in parelmoeren kleur dan gaat ze langzaam onder en sluit haar hemeldeur wind laat het lover zwijgen alle geluid verstomd en in stille omarming verglijdt de nacht tot de morgenstond weer op ons wacht…

Wanneer je lippen zich ontfermen over een verlate glimlach en je mond een blijheid wordt, rijzen je ogen op, als hoge poorten parelmoer. Ik ben een stad, zeg je, en ik ben mooi, dans in mijn straten, kom. O ja mijn liefste ik bezoek en woon en dans en zing het hooglied dat je bent…

er was eens een engel geboren zonder vleugels naar verre sterren vliegen kon zij niet een stervende vlinder schonk haar er twee zij glansden parelmoer op de rug van haar hoeder glimlachend verhief zich de engel handen gevouwen rond een tere ziel bracht de vlinder thuis naar de hof van Eden…

Vandaag zijn de rozen voor een bijzondere vrouw, om haar daarmee te zeggen hetgeen niet uit valt te leggen. Vandaag, lieve moeder, zijn de rozen voor jou!…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

Als bloedkoraal zo rood Druppels Als tranen op de blaadjes Glijden langzaam omlaag Zacht op moeder aarde Zonnestralen Op moeder aarde Zullen deze druppels van tranen Verzachten en verdampen Dan bloeien deze rozen Als bloedkoraal zo rood En wijken de blaadjes En leggen hun hartjes bloot…

Ooit Droomde ik Van een bloem Verlegen in mijn handen geduwd Nu Nog snel voor het vertrek een kus van mijn lief mijn lief En een heel boeket Rode rozen, rode rozen Met een fluister in mijn oor Ik houd van je. Ik houd van je.…

Mijn rozenboog, bijna twee meter hoog, met het dode hout op zijn lijf, snakt naar de nieuwe bloemen, want hij weet met het ongemak geen blijf. Hij tuurt naar de zon, tussen de wolken, zoekt naar warmte, maar het zijn regendruppels, die de lucht bevolken.…