Alle inzendingen over rustend

Wrijvend door mijn wimper Voel ik een traan Kriebelend baan je je een weg Over een ongeschoren huid Wat heb jij voor nut Rest mij de vraag Jij miezerig kleine natte vlek Rustend op mijn wang Nadat je mijn vinger bevochtigd hebt? Ben je één van degenen Die ervoor zorgen dat Rimpels mijn gezicht kleuren gaan?…

Rustend op de bladeren van gemoed de zinnen langer laten groeien beelden van dromen, exotische kleuren oranje palmen met ingesmeerde decemberzon naakte schaduwvormen delven paden in een uitgestrekt licht, zo licht ver dragende fluisteringen in de sneeuw van stilte zoete sluimeringen sluimerwoorden levenszacht bedacht.…

De zon streelt haar zwarte haren en rustend op haar knieën smeekt zij om leven want de donkere nacht nam haar ziel weg van haar Ze spreekt met haar ogen, die het licht niet meer zien. Aleen maar donker Alleen maar donker…

zachtjes kabbelt het rustende water dansende golfjes roepen zijn naam roodomrande gestorven ogen smeken verbitterd om verlossing het jonge verleden toont slechts verdriet aan het sterfbed van zijn geliefde ...voetstappen slepen op gerimpeld zand lopen verloren in het water "lieveling, doet sterven pijn?" eugeen…

struinend langs herenhuizen het glas in lood al in 'n boog boven de voordeur van weleer het huis zelf drie lagen hoog mooie balkons met sierlijke krul getuigen van ambtelijke vlijt in waaiervorm het stratenplan liep Lindo voor op zijn tijd daar is schoonheid nog te plukken hebben velen er hun tijd voltooid voor altijd rustend op de…

je ligt er zo stil een glans op je gelaat lijntjes, fijntjes kunstig besnaard de handen rank en wit rustend op je tooi je oogt zo vredig verheven mooi en och, ik kan het niet beredeneren waarom een leven een fonkelend kristallen glas brak in talloze scherven de schaduw zijn best deed zich deze zonneplek op aarde te verwerven…

nu jij geveld bent jij grote ouwe reus lig jij daar met de knieën in ’t water jouw kruin rustend op moeder aarde die jou o zo lief had en voedde vanuit de bron daagde wind je uit jij waande je een jonge God en zwierde net zolang tot de zwaartekracht won…

het leek op toeval of een bekend gelaat dat van een glooiend dal in weelderige weldaad uit onverklaarbare lucht vliegt een eend tegemoet kalme spiegel, zachte zucht dicht bij rustend gemoed de tijd lijkt eeuwen geleden water, ver weg van hier met lijf en leden afgesneden och arme, oude rivier…

Doorgebogen berken treuren samen met wilgen over letters in het marmer die vervaagd spreken over zacht rustende geliefden Maar zwaarte omhult ons als een stenen mantel wanneer wij hen zoeken bezwaard sluipen we op loden tenen weg We zoeken jullie wel op je geliefde plaatsen daar vinden we zelf ook meer de rust…

De sjaal is nu altijd thuis rustend op haar nek en scherpe schouders die zo versleten zijn. Beeld: Aart van Dobbenburgh, 1949…

Nog is het mooi, 't geraamte van een blad, vlinderlicht rustend op de aarde, alleen nog maar zijn wezen waard. Maar tussen de aderen van het lijden niets meer om u mee te verblijden: mazen van uw afwezigheid bijeengehouden door wat pijn en groter wordend met de tijd. Arm en beschaamd zo arm te zijn.…

weet niet waar je bent maar voel je hogerhand altijd dichtbij soms trillen jouw kleuren in het noorderlicht geeft kou jou een gezicht of lees je in de kranten bij een natuurspektakel met aan de achterkant de rampen een enkele keer van binnenuit als in ontspanning gloeiend lava uit rustende vulkanen spuit groots zijn de fenomenen…

VERANDERD PERSPECTIEF Hier zou ik tevreden kunnen zijn de bomen kraken, suizen en ruizen bewogen door een zuidwestenwind het langzaam draaien van de aarde Rustend zacht in de volle ondergrond op het vochtig zachte, gouden zand jij bent verstild tot minimale gebaren de tikkende stiltes van een distelvink Hier kan ik gelukkig zijn met blazen…

Een zwoele avondschemering geurend als gewassen kersen verkwikkend als een bad De rust van de avondschemering tranen lopen over mijn lippen als ik denk aan mijn dromen Eenzaam in de avondschemering rustend op de bank vissen die in de vijver zwemmen Leven in de avondschemering stemmen komen me tegemoet een kind roepend om zijn moeder…

Een rustende ringelrob, een felle aanval, botten kraken tussen de kaken van deze femme fatale. Maar dromend in z'n sneeuwhol, omarmd door zacht bevachte liefdevol witte poten, kan kleine Knut zich geen lievere moeder wensen dan deze Sterre der Poolzee.…

dwalen, verdwalen in de avonduren wanneer de vuurbal zijn glans tekent op het zomerdak de mus ontmoeten die onstuimig kwelend haar kleintjes bewaakt waar de moederwarmte mijn eigen broosheid raakt rustend op mijn stiltebankje onder de bejaarde eik zo gestadig en vertrouwd bedenk ik de hoop draag ik gedachteliefdes dwalen, verdwalen…

als woorden op water geef ik van jou van iemand de naam het spreken de verbinding naar heimwee het blad naar golven het hoofd wat scheef in een lichtgebaar van voet naar hals het tillen het dalen de greep van gisteren van vlucht naar aarde de hand in je haren gedachten dicht van ziel naar adem de stilte glijdt langs rustende jaren…

Een eiland met af en toe een brug ernaartoe, rustend Op steeds wijkende warme gedachten als drijfzand.…

mag ik rustend in jouw okselholte kind zijn vragen stellen over aarde en de dood mag ik grijs jouw haren tellen en je wijsheid drinken als een kalf de melk mag ik – jouw hand in de mijne aan de hele nieuwe wereld wennen en achteraf de troost verkennen van verhalen zonder taal dan mag jij me minder plots verlaten…

De dag blaast zijn laatste adem uit De nacht ontwaakt Minzaam streelt het maanlicht de silhouetten van het rustende naakt Maagdelijk witte lakens vleien geplooid langs de rondingen van jouw lichaam.…

Handen rustend op het stuur rood licht in het vizier maar ook de spiegel hier waar ik heimelijk in gluur zie de allermooiste vrouw de versnelling in z'n vrij drie, vier meter achter mij is ze even die van jou zet ze rap haar lippen aan met haar ogen gaat ze ook iets doen mijn wangen krijgen net geen blos wie kan zoiets weerstaan?…

Veilig in jouw armen geborgen en zo fijn onzekerheid vervliegt als wij zo samen zijn Rustend op je schouder ruik ik je heerlijke geur mijn hart staat wijd open jij geeft alles weer kleur Jouw mooie donkere ogen kijken me liefdevol aan de kamer wordt verlicht een glimlach van de maan Sterren die mooi glinsteren in het donker van de…

Waar achteloos het staan begint, rustend aan de achterzijde. De zelfkant lonkt mijn liefde vindt, een wederzijds beminnen vlijde. Stilzwijgend diep het fluisteren, op buikhoogte keerkant binnen. Borrelt zeer waar schijnbaar luisteren, mijn liefst verstaan beginnen. Vervliegt in adem ruimteloos. Zwermt armen ver vooruit.…

verte dichterbij te halen zon te laten stralen op het stille strand we liepen hand in hand de wolken voorbij voelden ons onmetelijk vrij nog spoelden schaduwen aan die door het kuivend wit van golven werden verzwolgen de duinrand liet verrast zijn vlinders gaan zij dwarrelden al spelend achter ons aan we voelden ons goden rustend…

kolkende golven woest als mijn gevoelens verslindend als wolven beukend tegen rotsen en rustend op 't zand wind die rukt aan mijn haar en plots in de verte sta jij daar. kom, geef me je hand zeg je zacht, je kust me en lacht: gedaan wat ik kon alles gegeven maar met jou wil ik verder voor altijd en niet slechts voor even.…

In haar rechterkamer wanden bekleed met bordeaux velours ‘k Zie zwart glanzend lak het klavier bespelend met gemak In haar linkerkamer mag ik slenteren langs toetsen, zwart en wit rustende, liggend en in zit in haar rechterboezem trek ik mijn knieën op wil blijven drijven en zinken sonates van Bach horen klinken in haar linkerboezem…

och, kon ik spelen spelen op een klarinet het hardhout warm rustend in mijn hand mijn adem trillend zangerig langs het riet och, kon ik spelen spelen op een klarinet gelijk een goudvink zijn toonverhoging aan het einde van een liedje zet och, kon ik spelen spelen op een klarinet ik kan enkel klanken laten dansen uit mijn pen…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

gladgeschaafd splintervrij stabiele messing grepen wel acht , vier aan de ene kant vier aan de andere onder het hoofd en ruggengraat een peluwtje van wit satijn, de wervels rustend op decubitus matras zo lijkt het wegvoeren iets zachter niemand hoeft toch zo bloot te zien ontdaan van kostuum of mantelpak door vreemde handen gepoederd…

Een kleine vlieger, rustend op de frêle schouder van de vrijheid, tegen het contrast van het firmament verkend, ontrolde ze het ragfijne touw van haar dromen, waarna zij - voor mijn oog als toeschouwer - de "gedachten kluwen" ontrafelde en de binding brak.…