Alle inzendingen over schamper

tocht die nog zijdelings om ronding schuilt naadloos neemt het nauwelijks deel Flinter maanlicht raakt verstrikt maast zich tussen schaduw door schoort onthulling rank van waas likkend glans aan scheuten zinder Wadend in fluweel vertekend aan wellend wasem amper damp sleept de sluier langs haar einder Teint d`r vloed eens negligé ebt schamper…

Een zwerver werpt een schampere lach in vuilnisbakken echoën zuivere melodieën breken tanden op de waarheid van een schamele brok hoop.…

Uit dien hoofde: toen mij gevraagd werd, iets te zeggen bij dit graf, gnuifde ik schamper, doch wees het verzoek niet af.…

tot het zadel van mijn bakfiets afzakt lankmoedig bekneld in mijn schoenen ze gooit er nog haar boekentas tegen tegen mijn schenen laura is te zorro zegt ze ze steekt haar vinger in de lucht door de regenkap gat er in met geweld ze schrijft in hiërogliefen op de wolken flippo’s moet je afspelen schatert ze nog na ik was eerder schamel en schamperend…

zo schamper kan men zijn licht van bestaan in twee ijle lijnen zoals spiegel met zwaan maar het verstand kan trekken zoals lood aan een vislijn zwaar buit halend van de bodem bezwaard bloot te staan spiegel met zwaan en brood de maan en nog meer lasten drukkend tot zelfs ademnood het ijle breekt in het kluwen van dwingende lijnen…

Wanneer ik van de toekomst Naar het verleden drijf, Gijzelt een doodse blik Mijn schampere lach. Het huis is oud geworden In mijn verhalen, Een geur van ontvluchten Leeft in gekromde kamers. Muren werden volgeschreven Met gespreide herinneringen, Onzichtbaar gevuld Met angstige kreten.…

In weerwil van zijn moed zich om te draaien op zijn betere kant, was zijn omgevingslucht enkel nog in staat tot een bewegend gesticuleren en hij kon schamper een paar kreunen articuleren. ...tot de schemering in een deerniswekkend medelijden zijn afgemat gelaat bescheen en hij traag ontwaakte met een helse muffe smaak van de godvergeten…

jouw gestifte lippen die ik ken van jouw kussen Mijn wandeling vordert zeer gestaag Jouw hals echter is mijn eindstation Zeker ver- lang ik naar alles lager dat bedekt haar schoonheid houdt Jouw schede schompert*; door onze tijd is mijn roede van de slappe lach Niet langer daar ware liefde daar is waar het zweet niet langer koudt *schamper…

Geluksvlekken liggen zeldzaam bloot in het heden en vluchtig snel zoals een postbode die je nooit ziet maar waarvan je weet dat die geweest is vanwege de brief in de bus alleen die foto de vage groene vlek op de knie op de jeans, van ’t klooien in ‘t gras het weet je nog toen waren wij in onze nopjes het geluk is nooit van het heden schamper…

de nacht valt in het leven trekt zich langzaam terug en vlucht in opgetrokken muren geen klank, geen toon verliest zich in de straten het woord valt stil wat zeggen wil er valt niets meer te praten een lamp gaat aan zo'n schamper licht het heeft geen kleur geen geur het zal natuurlijk nooit echt duren de nacht valt…

en echode het in ieders oren wanneer ze schamper zei: “voor geluk, ben ik geboren”. Plots, zo onverwacht, belanden, haar nog bezeerde handen in zijn handen. Al die tijd hadden zij in geluk geloofd. Hadden hun geloof, zelfs in diepte, nooit gedoofd. Ze geloofden in elkaars bestaan.. hoe onmogelijk ver ook bij elkaar vandaan.…

.' Weet nochthans van maat te houen; Onmaat stuit, het meest in vrouwen; Lach, zo als wij ’t liefst aanschouwen; Lach zo dat gij ’t nooit verbruit, Niet te dartel, niet te luid, Nimmer schamper, niemand uit.…

schaap dat hupte almaar over ’t hek een kunstenaar – zo sprak de rest – en ook een beetje gek de herder was hem zat, dat schaap met zijn rebels gedrag en joeg het beest de stal in op een mooie zomerdag maar alle schapen gingen in protest, alleen voor hem een groot artiest, zo blèrden zij, die hoort niet aan de klem de herder lachte schamper…

En lachte schamper om een domme mop. Het duurde even voor ik hem zag. Een prettige verschijning met een mooie lach. Uiterst speelse ogen troonden zijn gezicht. Door de vele lampen helemaal verlicht. Een spelletje van oogcontact begon. Ik wist niet meer dat het spannend zijn kon. Ik zat steeds te kijken of jij wel keek.…

op ieder denkbaar antwoord volgen steeds nieuw raadsels met schampere lach gebracht nooit wordt er meer opgelicht dan de tip van de echte sluier gevraagd of ongevraagd advies zelfs de meest dringende zaken verdwijnen tussen wal en schip waar leiderschap gewenst wordt stuurt handelen in verlegenheid al dringt ook spoed nog zo aan zit…

met schorre doorrookte stem zei ze haar prijs, die ze verlaagde toen ik schamper lachte ze schold me uit toen ik weer buiten stapte onbevredigd maar tevreden "het kan verkeren", zoals grootmoe zei.…

Hoe angstig klinkt zijn betoog Ik ging voor een radiootje ruitje tikken zoals het moet stond zo op de achterbank een nieuwe fax met telefoon en niemand die je wat doet Mot je kijken hij is gloed nieuw een geeltje mag je hem hebben Bevend trekt hij de veroverde buit Hoogste tijd hij moet opschieten Hij is ten einde hij moet een spuit Schamper…

En ook als oude grijze sijzen Hem schamper plachten na te wijzen Bracht hem dit nare nagewijs Nog geen seconde van de wijs. Op eigen eigenwijze wijze Zong fier en zonder hard te krijsen Dit wijs en eigenwijze sijsje Zijn eigen eigenwijze wijsje.…

Hun boze, valse harten Toonden hun oude kwaadaardigheid, Scheldend uit jaloezie Met schamperend verwijt. Met heel mijn hart en ziel Houd ik van dit meisje, Maar ik durf niet te beginnen, Mijn liefde te onthullen.…