Alle inzendingen over schrijven OR vloed en eb OR strand

er knagen voorwaartse stranden aan mijn kleine schelpenhuid, zo luid als tijdloos verzanden als hellevuren branden of groene weiden van mijn gemoed, ga ik op de vlakte langs eb en vloed met deze stroming mee er velt een avondgericht een doorschijnende zee van eeuwig bloesemlicht…

Glijdend langs mijn hand verzand ik in gedachten getij keert mijn hart…

de vloed ebt weg het zand onthult het wier op schelp en steen…

Of het nu eb is of vloed, dit voelt altijd goed.…

Misschien zal het niet zo boeien, Maar na elke eb moet ik hevig vloeien.…

En het leven is een golf geen boven, geen beneden eb en vloed is een kwestie van tijd en tijd is als de wind of een pasgeboren kind dat schrikt van het licht.…

Rustiek en glad bij eb en vloed, God keek toe, zag het is goed. Het water lag er rustig bij zo hoort het te zijn tussen Hem en mij. Golf na golf brak op het zand, God keek toe vanaf het strand, plotseling kreeg Hij een idee; was Hij niet dichter bij de zee?…

Eb wordt vloed en vloed wordt eb bij het horen van haar stem.…

glazig glijdt ijs over mijn wang, druppelt naar een zee, spontaan dichtgevroren in volle zomer tranen van vloed waaien over mijn strand van ontgoocheling, jij brengt met golven van woorden wat eb naar me toe allang vervlogen windstoot doorprikt nog altijd mijn drijvende wolken . . . tot snijdend hagel…

Stil is mooi als op het strand, als op het snijpunt van je kijklijn met die van de meeuw die uit niets valt. Als je luistert hoe het oude zingt en sterft tussen eb en vloed, in golven uitdeint, in afdruk in het natte zand, als een hobo in de kristallijne lucht, een gouden stemvork.…

jouw nagels in de palm van mijn hand jouw tranen golvend op het strand eindeloos wil ik aanspoelen, de branding voorbij een zon gaat onder weerkaatst de maan in mij oorzaak van eb en vloed ik zoek geen spijkers meer want jij liet mij zoekend staan in een laag water een einde vraagt om een begin…

Een zwarte sjees met zijn verloren helft Tussen zee en land Grauwe luchten boven 't lege strand De vriend had hem meegenomen naar dit stille oord Zij spraken met elkaar geen woord Hij keek de zee strak in 't gezicht Geen eb en geen vloed Eindelijk was hij thuis, voorgoed !…

zacht doet de fluister van de wind de zee golven eb en vloed vloed en eb zand en schelpen dragend rolt het water over het strand de vrouw haar broekspijpen opgerold loopt door het zilte water een glimlach rond haar mond haar ogen staren naar de horizon zon zee zand en water vurig brandt het verlangen in haar hart haar haren…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

wachter van intieme dromen gedachten als drijvers van poëzie glijden heen op zoek naar jou in eb en vloed tranen wil ik kussen op je wang angstzweet laten rusten op 't verlaten strand waar ik zal stromen als je op me wacht laat me bruisen smelten tot rivieren streel me zacht als ik één ben met de golven van de zee…

Zie ik het strand, hoor ik “de zee” van Trenet golven van verliefdheid die hun Waterloo vinden in het rulle zand Delon tegen Dalida zeggen dat hij het niet begrijpt liefde van alles toch het mooiste is dat er bestaat haar hem toe zingen dat woorden slechts woorden zijn op een nieuwe dag waarin vloed plaats maakt voor eb ik…

Ik zou schrijven tot je danste op het deinen van die ene metafoor. Schrijven tot je dansend, langzaam dichterbij kwam. jij zou lachen Maar de golven doen jou dobberen op een tergend eb-en-vloed. Laten me telkens aan jou ruiken om dan harder te beseffen, wat jou missen, met me doet.…

wij kenden het spel van eb en vloed met zand en de golven bouwden de dijkjes wisten bij voorbaat dat water er over heen slaat begonnen weer zonder woorden opnieuw maar iets verder weg er waren geen ruïnes het strand bleef intact alsof ons plezier geen geschiedenis had we zagen in schuim hun overwinningslach op zand van maagdelijke…

Galmende, golvende muziekklanken vervoeren mijn vloed tot eb mijn schuim landt op het strand mijn lichaam laaft zich aan het nog warme zand als ik naar de hemel kijk laten de sterren zich maar wat graag raden ik zie de opkomende maan vriendelijk knipogen naar de ondergaande zon de zee zich spiegelen aan mijn avondrust van…

Terwijl het strand, veroverd door de eb, natuurlijk door de vloed herwonnen wordt en allengs tot de helft wordt ingekort ervaar ik weer wat ik ervaren heb: een kleine jongen ben ik met een schep, hardnekkig vechtend voor een wankel fort totdat het weldra toch is ingestort- de zee geeft op het laatst de volle mep; een klap die onafwendbaar…

Een late bader op het strand De zee herademt na de zomerdrukte en rolt haar natte loper uit steeds weer, steeds weer... Getijdenmoe, maar nooit aflatend geeft zij gehoor aan eb en vloed onstuimig op het ritme van een eerste najaarsstorm. Een verloren meeuw krijst zich moeizaam een weg naar het ruime sop.…

Mij met jou hand in hand de golven volgende langs het strand samen lekker uitwaaiende op een pier in de zon die schijnt op ons plezier Zo uitgelaten als een kind waarin ik mezelf en de liefde vind Het leven belevende zoals het mag met jou zo samen op deze dag Dichter bij jou bij eb en vloed met jou in zee want dat voelt goed…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

Kom, golf jouw liefde, overspoel me met jouw vloed -- Eb niet van me weg.…

Dicht en dichter bij in mijn lichaam eb en vloed jij mijn supema(a)n…

Eb en vloed, deining Wij: Liefde, Woede, Vriendschap Ons leven, zo kort…

liefde is als eb en vloed een nimmer aflatend getij dat geeft en neemt lejo…

de zee, het zand, het strand een hand in een hand schoenen rusten voor even voeten voelen het natuurlijke leven de wind blaast, raast in parelschelpen eb en vloed spelen een spel er is geen verliezer, geen winnaar elementen vinden elkaar rust schrijft het verhaal van de dag in een gloed aan de horizon letters dansen aan een vliegertouw…

Hoe vaak zal ons hart nog stranden? De eb en de vloed zijn het ritme van 't leven dat wentelt en keert, dat zo moeilijk de lessen hier leert... Er komt iets van vrede aangewaaid, al weet ik dat dit niet zal duren... Mijn hart toch, beleef deze uren vol vreugde en dank en geniet!…