Alle inzendingen over schrijven OR vloed en eb OR strand

stil zal het worden heel zachtjes stil en onhoorbaar worden rimpels in de tijd geuren van seizoenen en de voorbije uren sterren en strepen in de lucht in en uit dag en nacht jouw warme hand je zachte stem lorelei van leven de schelpen op het strand sieraden van eb en vloed ritme van leven het zal onhoorbaar stil worden de lucht…

waar kinderen spelen in het moment golven de gedachten op en neer aanwijsbaar naar verloren zaken, aan het op-zee-herwonnen strand overspoeld door zilte tranen van eb naar vloed gedreven, bruist het leven, almaar hoger een onverwoestbare schat van haar zandkastelen troon.…

we koesterden een handvol duinen in een wandeling van lijf tot lijf ik zag de zee als branding in je ogen je golfde en sloeg over mij we zijn naar strand gegaan en doken in de liefde het zand plakte ons aan we vrijden tot de maan met eb de vloed kwam sussen kusten tot zijn ondergaan we zijn naar huis gelopen bepareld met wat dauw…

Een traan rolt Vanuit ’n hoek van m’n oog In een boog Bolt Over m’n wang naar benee Zoals het water Van vloed naar eb Het strand verlaat Het zilte water zich bang Terugtrekt naar de zee Om zich te voegen Bij alle tranen Die ooit in al hun banen Stroomden Van alle zanderige gezichten Als stille gedichten Naar oceanen Van week ach…

Terwijl het strand, veroverd door de eb, natuurlijk door de vloed herwonnen wordt en allengs tot de helft wordt ingekort ervaar ik weer wat ik ervaren heb: een kleine jongen ben ik met een schep, hernekkig vechtend voor een wankel fort totdat het weldra toch is ingestort - de zee geeft op het laatst de volle mep; een klap, die onafwendbaar…

Terwijl het strand, veroverd door de eb, Natuurlijk door de vloed herwonnen wordt En allengs tot de helft wordt ingekort Ervaar ik weer wat ik ervaren heb: Een kleine jongen ben ik met een schep, Hardnekkig vechtend voor een wankel fort Totdat het weldra toch is ingestort - De zee geeft op het laatst de volle mep, Een klap die onafwendbaar…

Het mooiste is mij overkomen Met witte zeeschuim overspoeld Maar ook weer van me weggenomen De eb in plaats van vloed bedoeld…

ik doorkruis telkens mijn zee wissel woorden met eb en vloed ik heb windeieren gelegd en een strand geoogst schepen vallen achter de einder verdwijnen zonder troost de mast verdwijnt als laatste Moeder Aarde, klamp mij aan welk schip daagt de branding uit?…

Sporadisch vallen tranen Als herkenning Op mijn pad Veel draag ik mee Op mijn schouders Naar de zee Zonder tussenpozen Zonder rust Hoop ik daar verdriet te lozen En dat de zee mijn leven sust Zij zal een meter stijgen Door het huilen dat ik doe En ik zal mijn schouders strelen En ik zal voelen: ik ben moe Dan voel ik zeewind…

gloedvol- vurig warme nachten dagen van vervuld geluk beukt de woeste wilde zee op dijken van het bange wachten angstig wilde hoopgedachten turbulentie in mijn lijf golven die mij overspoelen die mij eens in doodsnood brachten verwarren nu mijn angstig hart ijzig koude noordewinden kruipen door mijn botten heen waardoor de eb de vloed…

De tijd zou weldra daar zijn opdat het weer vloed zou worden. Mijn tanden klapperden er de wassing uit en mijn huid rilde zich opnieuw tot leven.…

Als eb zonder vloed waar is de limiet naar lucht happend en wachtend met tedere liefde in het verschiet afknappend of welwillend smachtend. Verloren tussen duizend tranen ziet zij het verkeersbord stop opnieuw beginnen zonder tanen leven in een notendop.…

Staren over de zee naar eb en vloed, die net als ons samenzijn hetzelfde doet, ondanks open armen krijgt zout en zand geen kans, ondanks gesloten ogen verliest de zee zijn glans, als achter het masker van geluk de zee zijn glans verliest, drijft het masker naar degene die het laatst kiest...…

en vloed geven en nemen…

een schelp zich verloor stilletjes trekt de vloed zicht terug krult zich wit schuimend op om met een behaaglijke zucht zich te verliezen in blauwe zee.…

en vloed geven en nemen…

Dat vloed ertoe doet juist: springvloed die zee springen doet Het land dat zich niet kan verweren verzwolgen, open gescheurd door wind als handlanger kennen niet het mijn en dijn Het is menigmaal zo pijnlijk gebeurd: 'Watersnoodramp' in ons collectief geheugen Vloed springt beukt op vensters, deuren en muren tergt familie…

goot mijn hand zwaait naar de duinen voeten stappen door het zand Ik zie grijs welkom aan de einder eb trekt golven van het strand…

elke avond komt hij hier op het strand waar ritmische rijmen schuimen in innerlijke beroering van golven in schittering met blote voeten schrijft hij over liefde in het zand waar zinnen nader komen tussen eb en vloed diep in het opgejaagde schuim waarin naaktheid losbreekt druppel voor druppel het geluk vloeiend in haar hart die…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

ik heb geen maten per minuut en ook geen beker het is meer eb en vloed en ik lig in het water tussen het mateloze schuimbekken van de golven…

vriendschap gaat in fases zoals eb en vloed elkaar afwisselt afstand neemt en zich weer mengt…

Hij kende haar haar eb en vloed Haar kende hij alles wat er toe doet Nu had branding hem op het droge geworpen Blijkbaar was haar springtij hem onbekend.…

mijn voeten op niveau van eb mijn hoofd op dat van vloed de zee maakt het verschil van zandgrond tot zeebodem van ooghoogte tot zeespiegel…

Al, wat ik achterliet, het verstierf met eb en vloed, van de zee. Al, wat mocht bestaan van mij het verging, nadat ik op aarde mocht staan.…

Een dijk van een vrouw ben jij Geen zee gaat je te hoog Jij bent eb en vloed het 'Luctor en emergo'.…

het zand schreef je naam op een stormachtig strand zon en de wind wisselden kleuren we speelden als kind sprongen van duinen struinden langs dennen koelden ons voeten in spaarzame vennen voelden het noeste zagen de knoesten ruwweg geknot door zeewind en tijd ook jouw naam blijft trotseert eb en vloed de driftende wind tekent…

op de grens van eb en vloed delen stromen zout en zoet op de grens van vast en vrij helen dromen jou en mij…

De zee ongrijpbaar in beweging eb en vloed in kleur blauw en groen maar in een cyclisch ritme beroert maanlicht de golven…

laat zandkorrels, ruw en grillig zacht een naam schrijven in vochtig zand waar afdrukken van vriendschap tijdloos zijn wanneer de zon bloedrood haar nieuwe dageraad begroet vouwen handen licht duister samen en vlechten een nieuwe morgen ogen vinden elkaar in het gemis van gisteren waar langs de lijn van eb en vloed elke golf weer die…