Alle inzendingen over schuifelen

zoveel forten cirkels en lijnen om me te verschansen terwijl het ondenkbare wacht op je binnenkomst lang vonden de beelden hun bijgesneden gedraaide weg ongewapend schuifel ik nu naar zwarte gruwelijkheden waar ik me in verduisterde tijd geen voorstelling van kan maken ondanks alles zijn de beulen onze gelijken…

Bij het hek wachten ze op bezoek de oude mannen hun witte haren in een krans verre sterren in hun ogen langzaam schuifelen ze `s avonds terug naar het paviljoen hun hoop op morgen gevestigd zo herhaalt zich hun eentonig leven zonder het te begrijpen aanvaarden ze de zinloze voorstelling eens zal ze thuiskomen ze weten het…

dansend op akelig lange stelten waaien ze naar binnen schuifelend langs de stoelen flessen omgooiend van de gedekte tafel bedrukt kijkend door de ramen hangend de jassen aan de kapstok het hoofd verloren op hol in gedaanten verschijnen jouw woorden in een signaal waarin kijken tot kunst is verheven…

Voorzichtig schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou, jij ziet mij in vertraagde wereld nog coronisch veraf maar toch zo dichtbij blijft elke verhouding platonisch.…

het kind neemt de vader oud en onmachtig bij de hand niet verdwalen nu in het hoge gras het schuifelen in de schemer naar de tuin het geloof in de dingen die ze kenden bij de ommuring blijven ze staan de nacht verzegelt de bloemen het kind kan niet binnengaan het laat de vader gaan de wind wiegt de bladeren de reis is volbracht…

Schuifelende blaadjes in een mozaïek van gedachten middag van overdenkingen eenzaamheid van dagen. Verkennen is het sleutelwoord genieten van de illusie, onzichtbaar zacht en aardig, levensspiegeling vrolijke tranen en een bittere lach.…

de stijfgesteven zakdoek even tegen je neus en oog houden het hoofd buigen stram knikje tijdens de rondgang een cent offeren getroffen naar het prentje kijken diep zuchten de verwanten toeknikken kuchen kijken wie er achter je zit en op je horloge in rij naar buiten schuifelen en dan de koffie als après-vie…

ik vraag haar sporadisch omdat ons ritme niet in elkaar overloopt wij brengen de foxtrot om tegen de wil van salsa in tango wordt een vechtpartij waar we in verstrikt raken wij mollen eeuwig en altijd de passo double waar wij heel goed in zijn is schuifelen naar elkaar toe diep in de ogen kijkend met een vurige kus…

door het open raam kijk ik naar de naakte werkelijkheid ik zie je schuifelen op het dunne ijs bevangen door twijfel weet ik niet wat het betekent mijn taal valt uit ik sta met een mond vol glas met een kapmes door het geweten en drijfzand onder mijn voeten voel ik even de wind van de vleugels van de waanzin ik kan de deur van…

Behoedzaam schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen mogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou,jij ziet mij in traagheid coronisch vanop afstand maar toch dichtbij blijft onze verhouding platonisch.…

Schuifelend gaat hij stap voor stap door die mensenmenigte heen, Wil vluchten voor die massa want het liefst is hij alleen. Verwijderd van alles wat mens is, terug naar het land van de dieren waar liefde onbesproken altijd voor hem zal zegevieren.…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit.…

Nachtraven schuifelen voorbij in een halo van gifgroen terwijl het aardvarken likkebaardend uit het keldergat kruipt, schetenlatend zonder enig fatsoen. Nachtmerries draven briesend door het dromende land, zoekend naar het slachtoffer, nietsvermoedend ingedommeld in het te benauwde achterpand.…

Zon tovert tot in de kruin het blad tot blos het geel tot goud Het klatergoud valt op paden spelenderwijs Kinderen maken -zonder enig gevaar- een najaarsreis Door het land der dwergen-7 zo ze willen- het pad eeuwenoud Voert langs paddestoelen blijft begaanbaar voor schuifelende kindervoetjes Schuilen in verwondering onderdak…

zie in uitgesleten treden voetstappen van het verleden het schuifelen naar de deur een klink die blinkt en handen vindt zonder terughoudendheid eeuwen heeft de zon geschenen in de kleur van glas in lood iedere generatie heeft zich bloot gegeven in de biecht van het dagelijks leven zelfs de dood breekt geen verbondenheid wij delen…

Ze zijn al oud en schuifelen voorbij, Nog samen, zij aan zij. Wie weet al jaren bij elkaar. Ook al was het soms wel zwaar. Maar geluk had de overhand, Daarom lopen zij nog steeds hand in hand.…

ik leen je lach proef de kussen van je lippen schuifel door je heen, laat je soms heel even stikken en beweeg in de souplesse van je lijf je opent wat ik sluit uit ons verlies genieten we met volle teugen ik heb je lief maar ook die heerlijke geneugten geef nu terug van wat ik heb genomen kom, laten we gaan komen…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het schuchter snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit.…

Als het maar even mooi weer is, gaan ze met hun rollator op pad en zie je hen rustig schuifelen door het park of in de stad. Vraag je, hoe het met hen gaat, dan maken ze wat lolletjes: 'We zijn nog zeer automobiel, ons leven loopt op rolletjes'.…

Ik schuifel in een lange rij naar onzichtbare loketten de arbeidsmarkt maakt wegen vrij om mijn zinnen te verzetten in polonaise kloppen wij beurtelings op dichte deuren gebukt gaan onder slavernij doet ons deerniswekkend treuren onze afstand tot processen waarin het geld de hoofdrol speelt is te groot voor levenslessen uit onbetaalbaar…

In een nacht Die weigert Zichelf in Een druilerige dag Te verliezen Schuifel ik Langzaam in een Stille stoet van Geluidloze blikken Beesten voorwaarts - Duivelsogen gevuld Met hels licht Staren mij grijnzend Aan, Eco-loss Incidentenbestrijding Kruipt mij tergend Langzaam voorbij - En ik voel mij Verloren in het Sombere…

ik dwaal zonder haken en ogen kijk vaak naar boven intuïtief trekt de hoogte omdat beneden alles langzaam schuifelend moet mijn zoeken is een opnieuw begroeten van ontbrekende stukjes die ik vergeten ben mijn drive gaat voor volledigheid naar een volmaakt verband voordat ik zonder strand in eeuwige verbondenheid raak ik…

schuifelend peins ik door de schier eindeloze gang zie schaarse houten beelden de schepping danken het marmeren plavuis hier dof door schaduw elders nog plooiend naar de dalende zon vormt de hemelse weg naar latijnse klanken de hoge bogen met eeuwigheid gevuld laten de stilte zingen over alles dat de mens niet weet…

Achteruit schuifel ik. Trek me zwijgend terug bij het gepoetste aanrecht. Verberg mijn handen beschaamd onder het keukenschort en ga op zoek…… naar blik en stoffer…

De levensspiraal plooit zich terug, voldaan geworteld knijpt de natuur reeds één oog dicht, een innerlijk smoren in koperglans hangt als stille nevels boven het stiltedomein, waarin schaduwen als zwarte monniken het beeldsnijwerk voorbij schuifelen, een sterfzee van handgeschept bladpapier, met ontblote ruggen moedig wachtend op de eerste zweepse…

Wulps gehuld in het maanlicht flaneert de moeder aller kwaad Ontneemt de zon haar alzicht waar zij opnieuw ten onder gaat De voeten van Elgar schuifelen terloops in zandbakken leeg Hij dacht gisteren nog: "amkoe meer later" Nu speelt hij weer.…

zij stappen voorbij in doldriest verschijnen schuifelen amechtig op toffeltjes langs maar niemand beseft dat ook hun leven ieder moment aan een bijna doorzichtig zijden draadje hangt glasvezel en koperdraad vervangen de natuurlijke verbindingen in het lichaam als noodzakelijk kwaad in reparatie van netwerken zoals zenuwen…

jaarringen vertelden de sage verbonden zijn levensverhaal gegeven in acht blinde lagen zij droegen die zwijgende taal waar dromen je ogen bedekken doolt eenzaam de roep van zijn geest vertrekken stil scheurende takken daar zijn koude uren geweest toch laat hij zich huiverend zakken achter het lied van de maan schuifelen op bebloemde paden…

vanuit de vierhoekige aarde, te midden van galerijen met stenen pilaren aaneengeschakeld door ramen van lucht hoor ik het schuifelend schrijden van ruisende zwarte rokken in colonne binding zoekend het verhevene te ervaren en onrust af te scheiden als de zoete stemmen zich met mij gaan vermengen sterft allengs mijn duwend denken…

Staande aan de rand kijk ik langs de punt van mijn schoenen naar de afgrond onder mij In het zwart dat mijn gedachten nadert, een oase van rust wil ik niets liever dan me storten in het onbekende Liefste, vaarwel treur niet treur wel Staande aan de rand schuifel ik dichterbij ik kon het niet want de ware afgrond dat ben…