Alle inzendingen over schuld OR dood OR afscheid

Ernstig, meedogenloos zonder eigen schuld, boos Altijd is er dat stille verlangen van nooit meer, steeds echter wordt geconcludeerd dood continueert.…

Het dendert maar door mijn hoofd mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld ik ben niet rooms, niet katholiek ik was gereformeerd protestant de schuldbelijdenis in de kerk was een hele grote opgave en nooit na de vergiffenis voelde ik mij echt bevrijd en dan denderde het ook door mijn hoofd dat is ook mijn schuld, mijn grote schuld daar zal…

We probeerden mee te leven aan te klampen maar zijn geest was verduisterd en de wolken reeds voorbij Hij ontsteeg zichzelf definitief en ontvluchtte alle anderen Ons vertwijfeld lamgeslagen achterlatend in schuldgevoel en boosheid Zoveel talent nog onbenut teveel verdriet achterlatend En alweer had de dood z’n onschuld…

hij vermoedt dat ik het weet misschien is dat wel erger dan er zeker van te zijn of hij zin had in een biertje een bak troost, wat praten en niet mijn domme 'troost' maar práten dreef zijn ogen weg voor wat ik toch al wist: zijn zoon, de flat, het raam ook nu staat hij daar te staren naar de hemel die hem vallen liet zijn eigen vlees…

ik ben als de dood voor het leven dat ik verwekt heb ik ben de moordenaar van mijn kinderen…

rijendik stond doodstil op de wal te kijken de adem ingehouden toen hij opdook voor de laatste keer geen luchtbel meer om te ontsnappen de golven kringen weer gebogen is hun gaan het dood door schuld te lezen in de ogen…

In de week die geen dagen kende, de week die hing, zoals zomerkampen en kerstvakanties, in een tijd van kauwgom. Hoe ik reeds in de gang, door een diepe kleilucht heen, de rotte longen boven rook. Dat alle ramen en deuren openstonden, voor geen enkel zuchtje wind, in de week van de hittegolf. Die geen dagen kende. Hoe de stilte werd opgevuld…

Maar telkens weer werd ik door eigen schuld gewezen op Golgotha, dat ruwe kruis waar U mij aanzag en vergaf in eindeloos geduld. U waste mij van zonden door Uw lijden en sterven, leidde mij dwars door geopend graf naar huis, waar ik een plaats in Uw Vaders liefde mag erven.…

in de kleine werkplaats verft de zon de krullen goud, terwijl de hand van de timmerman snijdt en zaagt en schuurt aan het kruis van hout, waarop hij nagels ziet en bloed en 's-nachts als in de hoek het manshoge kruis te wachten staat op wat morgen zeker komt, droomt hij vreemde dromen vol van geweld en tranen, maar niet op zijn gezicht…

Dieper en dieper kerft het in mijn huid, Als een hamer die hakt zonder geduld Het geschreeuw, een oordovend geluid Want alles, alles is mijn eigen schuld…

Het rukt en snijdt vol woede Je longen eruit Je gewurgde keel weigert lucht Woorden persen vol kracht Je ogen uit hun kas de rotzooi in je hoofd de smerige zoute modder Vermenigvuldigt, Stapelt, stapelt Geef me een mes, een zaag, een bijl Alsjeblieft, bevrijdt me te laat ik barst, ik scheur Geluidloos verdronken in mezelf…

De bij bloesemt De bij bloesemt volgroei De bij bloesemt volgroei lentelijk De bij bloesemt volgroei lentelijk in een huiskamersfeer Van gezoem BOEM Geen schuld Gewoon vervelend Mededogen Mededogen heb je dan geen spijt? ach meid, Houd je bek, we zijn getrouwd.…

vergeef me ik kom van jou geen afscheid nemen dat heb ik al te vaak gedaan met handen als vuisten met volle strot ongeslikt vergeef me ik wil je laatste woorden niet horen galmend door die hoge zaal het glas niet vrolijk heffen nu je van ons weggaat helemaal vergeef me ik trek liever naar die zomer de dwaze herinnering aan destijds…

Dan ben ik het maar schuld Mij om het even. Wat ik als enige wil Is terug, mijn eigen leven Ook al ben ik schuld of niet Blijf met mijn hoofd opgeheven Buigen zal ik nooit Dat is mij om het even. Weet, geweten gaat altijd knagen Alles weerkaatste altijd terug Ook de slechte in je leven. Maar ik, ik ga door.…

Mijn kleine wereld werd met wit behangen, het sneeuwde in de Taco Mesdagstraat. Ik keek vanuit het souterrain, ’t was laat, naar buiten langs het hekje met de stangen. De ochtend kwam: met roodgekleurde wangen stond ik met overjas en muts paraat. Mijn vader had een slee, na snel beraad, op eigen wijze in elkaar gehangen Het leven van de…

ik zie ze kijken achterom de vlekjes van hun schone handen wassen ze hebben iets bezeerd verdringen dat maar weten zich bedrogen door eigen ogen…

In schuld…

dacht dat dit beter zou maken mens maar alles blijf en niks is meer als het mes waarmee ik jouw strot doorsnijd geweld is soms geoorloofd omdat schuld gemaakt is uit een belofte belofte maakt schuld wie nu niet bang is sterft…

de avond valt en ik in slaap elke dag bijna dood doch, heel snood wakker ik mij de volgende dag aan om er toch maar voor te gaan elke dag ga ik dood afscheid in de dop eens sta ik niet meer op…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

Hart Hoe vaak nemen we niet afscheid in het leven Maar hoe weinig afscheid van het leven Het definitieve van het zien van het voelen Dat voelt als hard aan Als zo pijnlijk Zo verdrietig Maar de dood doodt niet het gevoel Het gevoel van houden van Dat gevoel mag blijven In je herinnering Een innige In je hart…

kille woorden op een koude dag een bleek, wit gezicht starend in het niets het einde was nabij de dood alles is nu voorbij niets lijkt nog te leven tranen oneindig veel betraande gezichten mensen op weg naar een kille, open plek een plaats om afscheid te nemen afscheid van een mens…

ze wilde het kind bij het afscheid omhelzen hij weerde haar af voelde hij iets aan haar nabije dood misschien de geur van afscheid ze had geen woorden het jonge kind evenmin het beroerde haar het kind keek niet om vergeefs zwaaide ze hem na verdwenen jongen ze ging naar binnen het huis was niet meer van haar een snik ontsnapte…

we hebben een land een vlag en een lied een koning met een paleis vol marmer en graniet ministers en een grens voor ieders taalgebied een hoofdstad waar alles dan weer door elkaar geschiedt dat hebben we allemaal en hoe we het zullen betalen weet ik niet…

Een leven ,zo snel Geleefd,dat wel Afscheid tijd zat, Moeilijk is dat Tranen genoeg, Ik wou dat de dood jou oversloeg…

De klopjacht op Bin Laden kan van start, Hoewel er lichte twijfels zijn gerezen: Zijn schuld aan de terreur geldt als bewezen, Maar de bewijzen zijn niet spijkerhard. Toch zegt men in Amerika: Geen nood, Wij brengen vaak onschuldigen ter dood.…

de dood brengt gedichten naar een sterveling ik ga met een schaal rond en collecteer het afscheid nog steeds van woorden en een vader steen en stilte harde sporen in huid en knieën en het dode leven van alledag uitgerend…

Ze hebben altijd naast elkaar bestaan, Maar nu brengt hen de dood tot slot tezamen: Nadat wij eerst van Derrick afscheid namen Is nu dan ook Horst Tappert heengegaan. Of zou diens dood ook onnatuurlijk zijn? Dat wordt dan nog een zaak voor Harry Klein.…

Het is de schuld van iedereen die een terrasje deed. Het is de schuld van de jongeren die stiekem feestjes hielden. Het is de schuld van klanten die geen masker droegen in een winkel. Het is de schuld van het personeel in die winkel dat het masker onder de neus droegen. Het is de schuld van Nederlanders die in Knokke kwamen vieren.…

Onze liefde geeft ons de prilheid Van de eerste zalige kus aan elkaar Het afscheid mag niet voorbij zijn Bij elkaar schuilen als de schaduw komt Onze liefde mag niet dood bloeden We kunnen samen deze zware storm aan...…