Alle inzendingen over slijten

Maar sinds enige tijd, Vertoont er zich slijt, De boodschap komt niet meer binnen. Al ben je dan ook vriendinnen, Je kunt nooit weer bij het begin beginnen.…

Want ik herinner mij (ik was nog klein) Wat dingen bij het eten die niet slijten. Het was - als ik te laat kwam - eeuwig zonde: Had ik de hond weer in de pot gevonden.…

Het wordt erger met de jaren in plaats van dat het slijt dat verlammende gevoel van geconcentreerde onmacht De siddering in mijn lijf herken ik van iedere herdenking De ingedikte tranen van verstopt verdriet 4 mei 2008…

als lentegroen de atmosfeer doorboort dient men zich in te dekken de prijs voor prima vera is hoog de zomer heeft slechts zielloze hitte de herfst is het best te slijten als platte euforie wie dan nog leeft dan maar ziet…

Wat was dat is, en gaat niet weg het blijft hoe vaak ik toch zeg ga toch weg, laat mij alleen laat mij de tijd veel belangrijker om mij heen dan dit, maar toch het blijft totdat het slijt nog even en ook dit is onvoltooid verleden tijd…

Een ring die nooit slijt. Een ring die voor altijd blijft. Het is de ring die ik van je kreeg toen je je liefde aan mij verklaarde.…

Omdat zijn riemen waren opgezet, Lag hij een tijdlang in het nagelbed Om de tijd te slijten, Mocht hij driemaal daags nagelbijten, Tot de riemen in de olie werden gezet. Ze hebben niet voor niets op schrift gezet; “Je moet roeien met de riemen die je hebt”.…

de liefde van een echte moeder vormt een onverbrekelijke band ook na haar dood houdt hij altijd zelfs levenslang nog stand de tijd zal haar steeds dunner slijten maar nooit nooit zal die van haar kant weten van wijken…

Met jou samen, gaat het niet Met jou samen, heb ik verdriet Met jou samen, voel ik pijn Zonder jou, is het verdriet niet minder Zonder jou, is de pijn niet weg Maar zonder jou zal dit alles een keer slijten En op een dag verdwenen zijn…

Maar wil hij straks niet op een houtje bijten Dan moet hij flink wat van die stappers slijten…

dit voertuig van mijn geest is niet gemaakt voor eeuwigheid het slijt de jaren tekenen zich af het gaf leven door bekoring die nu langzaam overgaat zolang het gaat het mij de ruimte geeft een eigen perspectief heb ik dit lichaam lief…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

soms lijkt het of de dag van gisteren niet is geweest niet heeft geleefd als beest, maar weggegleden is tussen vingers die niets wilden als zand beland in de vergetelheid van zomers strand hezelfde ruis stuurt trage uren in het huis waarin je leven slijt in het nutteloze hemel turen dan is er spijt breekt morgen al op voorhand…

zo snel kan het gaan je ziet en lacht ineens de minuten slijten tijd en alles mag z`n gangetje gaan woensdagavond en de rest is geschiedenis en morgen ach morgen lakken we af…

de tijd die slijt Naar de kern van mijn ziel in het leven dat ik leid Ik wil mezelf doorgronden Mijn hart weer horen Eigen gedachten ontrafelen als nimmer te voren… Ik wil mezelf gelukkig zien Rustig en evenwichtig zijn Gaan waar ik voor sta voordat ik langzaam wegkwijn…

We offreren gepeperde broden en schenken duister bitter de uren worden almaar witter de sauzen worden gehekeld met een zuur dat al eeuwen staat te rijpen slijt in karakters op den duur zo ook met dichters in valse toonregisters.…

Sterretje aan mijn boom Jij spant voor mij de kroon Staat daar maar te pronken En naar ons te lonken Nu ben je niet zo ver Ik praat tegen je dierbare ster Een traan vloeit over mijn wangen Verdriet houdt mij deze dagen gevangen Door het gemis Wat nooit en te nimmer te slijten is.…

Een weerloos kind is hier zijn moeder kwijt, Ik denk niet dat dat beeld voorlopig slijt.…

Ongeduld slijt van de toekomst Dagen die weten noch zoeken Die lang kwamen en kort bleven Voortdurend tellen latend Gerust bemeten lijnen tonen Vergeten gelopen sporen Leeg in het beeld vanavond…

Nu wordt het tijd, dat het eindelijk slijt.…

de trap naar boven slijt aan alle kanten niets blijft heel de leuning blijft wijst de weg naar boven daar waar sterren hun opwachting maken je begroeten zie, de maan lacht terwijl de aarde afscheid neemt…

mijn vader is er nog altijd herdacht in dit rondeel met tranen in een droge keel verschijnsel dat niet slijt lijsten van hun kunst bevrijd ontdaan van hun taf’reel mijn vader is er nog altijd gestreden kunstenaarsstrijd met verf op een penseel gewrocht tot een paneel dieven immer in het krijt maar mijn vader is er nog altijd…

houten harten branden metalen harten smelten als woorden kunnen landen slijt zelfs een hart van steen elk hart gemasseerd door vele warme handen tot elke kilte is geïsoleerd de tijd als waarlijk fenomeen…

Zij kunnen het bekijken want ik ga voor de goedwillende enkeling waarvan het hebben en houden zichtbaar slijt door overgave aan gemeenschapszin tegen alle druk van verplichtingen in.…

Wat als de dagen slijten en zij hun onvoorspelbaarheid in meerdere verschijningen aan de nacht doen rijgen is de lucht dan een spiegeling van wat wij kunnen zien..…

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

mijn alles is wat ik heb het naakte zonder kleed ontdaan van alle zonden bracht hij toch het leed de dagen slijten traag voorbij ik zal wijken van zijn zij maar ooit zal het licht gaan doven en zullen dagen langer zijn 'k zal je gaan beloven voor jou komt dan de pijn…

ik wilde woorden toevoegen aan de werkelijkheid maar die wilde me niet verwarmen, ik slijt nu mijn tijd met denken over de eindigheid. en 's nachts tel ik op mijn rug de sterren, (nergens ga ik heen) het kost wel moeite dat wel, maar het lukt steeds beter.…

in de sloppenwijk braakt leven zijn geboortes uit terwijl rijken hun eenzaamheid achter hoge muren slijten het bestaan toont dagelijks dit mensonterend onderscheid waar staat je wieg in de roulette van de tijd wie geeft handen aan jouw zekerheid…

Pijn langzaam zal slijten vragen zijn ingevuld, alleen herinnering wordt gedragen. Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…