Alle inzendingen over sneeuw OR wit OR wonder

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

Het is een bijzonder wonder in de natuur Sneeuw hoort toch bij het winterseizoen? Niemand die er ook maar iets aan kan doen De sneeuw is er vaak maar van korte duur. Zo heeft elk seizoen zijn bekoorlijkheid Alleen sneeuw zien we niet heel vaak Maar toch, zo nu en dan is het goed raak En wordt er een mooie witte deken gespreid.…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

Het is een schouwspel, bijna onvoorstelbaar; de sneeuw valt als een wazig wit gordijn, de witte vlokken vallen echt ontelbaar, en maken zo de wereld kristallijn. De sporen in de sneeuw zijn onvoorspelbaar, en kreukelen de deken van satijn. Zolang het sneeuwt is alles nog herstelbaar, en houdt het tafereel zijn extra schijn.…

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

IJs smelt. Water wordt geboren. Een druppel valt in de stilte. Oorverdovend. Plons!…

Als het dwarrelt als het komt en alles tot het wit vervormt kunnen we spreken van witte sneeuw. De rust, die wordt opgewekt, kijkend op de paden, onbevlekt, kijkend naar de neerslagbui, vormt een deken op de pui, is de oorzaak van witte sneeuw. Zowaar ik zit verandert de wereld langzaam in wit…

de gevallen sneeuw maakt de wereld stil en wit en bedekt het zwart…

er dwarrelt sneeuw op winterschone bomen naakt wacht de vroege lente onder een vernuftig sprei innig pluizig omarmt het wit het onbeschutte een gloed van liefde twinkelt koddig op vogelveertjes rondborstige klanken treffen de stilte hoop wikkelt zich om uitlopende twijgen smetteloos alles zo wonderbaar nu niets dan…

Kleine wonderen Door ijs en sneeuw ontsproten Winter laat zich zien.…

in alles huist vandaag het wonderlijk zicht van lang gelee zoals de straat in de magische dans van onstuimige vlokken onder een maagdelijk wit tapijt verdwijnt terwijl ik met een verbaasde blik de gordijnen openschuif naar buiten ga in de nog onbetreden sneeuw m'n dartele stappen achterlaat van lang, heel lang gelee…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed U die de aarde zo maagdelijk weet te roemen wit winterland van sneeuw en ijsbloemen en de schone slaapster tot leven kan roepen als U de stroom van lentesappen ruisen doet wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed…

maar het wit, hartveroverende stukje wonder verandert al snel in een dikke waterdruppel net als de tranen over mijn wangen vertelt het mij hoe mooi deze wereld kan zijn... maar net zo vlug doet het mij beseffen dat ook dit water droogt en verdwijnt…

Wit op wit een haas in de sneeuw maar zwart op wit een korhoen olé…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

Het land gehuld in wit, wolken waar nog sneeuw in zit, bomen trots geheven, met de witte rijp omgeven. De wind is neergestreken, ’t kristallen kunstwerk zou kunnen breken, voorzichtig laten de eerste zonnestralen, zich door de takken dwalen.…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

In sneeuwwit gekleed Zweeft de koning over de aarde Trots siert zijn koude gezicht Zacht strelen zijn witte handen Over de witte deken van sneeuw In sneeuwwit gekleed Strekt de koning zijn armen uit Om zijn koude vuur van sneeuw te geven Trots kijkt hij naar de witte aarde Ondeugende pretlichtjes in zijn ogen In sneeuwwit gekleed Plaagt…

Het winter weer bevriest tot bevroren een wonder witte winterwereld dat ijs spiegelt bij het ochtendgloren. Rode neuzen, wollen mutsen en wollen wanten; een winterse wonderwereld ijsbeert op schaatsen over weidse bevroren water transparanten.…

De witte sneeuw, in zachte val Gestoven heinde en verre Uit onafzienbre hemelhal Als kleine sterre aan sterre, Heeft stadig dalend toegespreid Al de onbegaanbre wegen, ‘k Wist niet dat mij was toegezeid Zo’n schone winterzegen.…

Jij maakte een selfie op een golfbreker schuimspatten in vlokken omhoog jij leek uit alle macht te schreeuwen Maar ik kon je niet verstaan, hoewel met mijn middelvingers in de oren kwam jij via de neusgaten naar binnen Daar stoffeerde jij mijn holtes en bijholtes met een hoogpolig, sneeuwwit tapijt van aaneengenaaide ijsberenvellen…

De witte sneeuw, waarvan de bergen vonken, Wanneer de hemel stooft en staat in brand, Die zonnelach weerkaatst, en zonnelonken, Blijft eeuwig hoog en eeuwig diamant.…

toen ik opende mijn hand was er enkel één druppel water op de plaats van wit kristal!…

Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte.…