Alle inzendingen over spiegels van stilte

gloeit mijn huid in de lage zon een rood laken bedekkend de stilte die zich in mijn lichaamsbed te slapen legt langzaam verbleken de lakens van mijn huid tot de witte schim die naakt voor de spiegel staat die vergeefs tracht de geest der dingen te betrappen…

De kracht der stilte heeft geroepen ik zwijg en denk waarom, jij daar, die ander in de spiegel die snapt het wel, wij zijn niet dom. Geboren met de vrees te leven ben ik degene die ontwijkt onbemind en onbegrepen ik haat elk spiegelbeeld dat mij bekijkt.…

Ik kijk in de spiegel, grote droevige ogen kijken me aan. De regen tikt tegen het raam. Kille kou loopt langs mijn rug. Het is doodstil, dan ineens een gil. Een gil uit mijn mond. De lucht is grijs en grauw, toen ik dacht was ik maar bij jou. Avondkilte, doodse stilte. Zo alleen, niemand om me heen. Regen stroomt van het dak.…

we zijn wie we altijd al waren oud geworden kinderen al zolang geen vijftien meer maar keer de vingers op één hand bewegend levend in herinnering bladdert het huis heel langzaam af binnen brandt het vuur verwarmt zoekend de gedachten woorden in vage trage bochten namen worden aarzelend genoemd geliefden die het brein verlaten maar de…

Praten over liefde met monden als vliegers en ogen als spiegels op eenzame hoogte langs onpeilbare diepte balancerend op de rand aan de andere kant... Welk beeld zal ik volgen? Ik ben een vraag wie is die ander? wat is er meer? hoe noem je zoiets? Ik haper, mijn tong zit vast jij bent niet meer wie je was.…

Ze legt haar ontplooide stem voor haar voeten, breekt de spiegel in het hart en zwijgt. Golven wuiven ijskoud diepte onder het gladde oppervlak waar stilte vergetelheid verdrinkt. Zo gaat ze mee in een eindeloze beweging over en weer naar een vage einder en terug.…

Wat ik altijd voor onmogelijk hield is gebeurd ik ben met veel pijn en moeite uit het woordenlabyrint ontsnapt in deze werkelijkheid kijk ik verwonderd rond ervaar en hoef niet te benoemen ben gedicht en open wat allemaal wel zo kan zijn maar zonder de woorden zijn de stilte en de eenzaamheid een heldere spiegel die nog meer pijn…

De stilte dwaalt waar ik slapeloos niet meer ben dan een schaduw die niet meer ontwaakt. Waar ik de tijd verberg en leugens vergeet die op momenten lijken. En het web van eenzame gedachten een spiegel wordt waarin ik met elke droom weer mag vragen wat ik nog wil vertellen aan wie mijn stem zal vinden.…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…

na het woeden van de stormen wil ik je omringen met stilte waar je binnenin kunt schuilen met jou alleen maar kijken naar de spiegelende regendruppels rollend langs het raam onze oren alleen maar afgestemd op de taal van de regen die de aarde beroert in de stilgevallen tijd…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het heldere Kaarslicht vanavond Stille getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

zij streden maar meden elkaar in persoonlijk contact alleen de spiegel zag wie zij in alle stilte voor zich had weg waren de zekerheden van projecties in beeld geen fixaties door afgunst of jaloezie op de meet wel holle ogen in trainingsachterstand twijfels als vogels in de hand een ziek hoopje mens passeerde met een duizendste…

Ademloze stilte in de schaduwzijde van haar overkoepelende kracht waarbij erosie de ruwste parels verzacht. In het donkere jou omhels ik de stilte in haar mooiste vormen. Zo roerloos, rimpelloos lijk je mij te spiegelen, terwijl de diepte van mijn Ziele-zijn verborgen ligt in de eeuwige beweeglijkheid van jouw bodem.…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

en dan ineens is alles weg verdwenen zonder reden geen zicht meer op wat was of ooit pretentie had te zijn opgelost is de verwachting dat stilte voor zichzelf sprak geen wonder, zonder stem is nog nooit iemand gehoord een spiegel komt pas in beweging als een voorbeeld wordt gesteld alleen, waar is de beeldvorming van een ongrijpbare illusie…

Nu klinkt de stilte. Spiegel, omfloerste trom.…

Wie is het die de zwarte voren In golvend goud verandren doet, Wie mesten en wie maaien 't koren, Wie is het die de wereld voedt -? Dat zijn de paarden en de ploegers, Dat zijn de zweters en de zwoegers, Dat zijn de zaaiers van het zaad - Dat is de daad! Wie graaft de glinsterende kolen, Wie schept het schitterende zout, Wie haalt uit diepe…

Curieus is 't toch dat de natuur Al wat de mensen hier bederven Met hare vriendelijke verven Wel weer terecht brengt - op den duur! Een paviljoentje, of andre taart - Een klerenmagazijn bijvoorbeeld - Is nog maar niet voorgoed veroordeeld, Maar wordt juist mettertijd wat waard. Ja zelfs een standbeeld in ons land - Iets op zichzelf betreurenswaardigs…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

Wij zoeken 't ver:- Ik zoek het zuiver schone beeld, Dat kan verzoenen met dit leven: De vreemde vlinder die daar speelt Draagt 't op haar vleugelen geschreven - Doch als 'k mijn handen om haar sluit Wis ik die tere tekens uit! "Gij volgt vergeefs wat immer vliedt En houdt de schone schijn voor 't wezen, Door eigen onrust…

Ach kind: waarheid en leugen Zijn altijd wat verward, Want geen van beide deugen Ze alleen voor 'n mensenhart. Weef tusse' uw hart en 't leven Het kleed van schone schijn - De bloemen daar geweven Zullen de ware zijn. Als andren ze anders noemen Hebben zij ook gelijk - Het zijn nu eenmaal bloemen En leugens tegelijk. Wat deert…

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

Zeg Sint, heb ik het goed verstaan of is me nu de clou ontgaan, mag zwarte Piet niet zwart meer zijn? Is dit een issue, is het gein? Als clown ga ik steeds wit geschminkt, geen kind dat me een kleur toezingt. Misschien moet ík de kade op als nepknecht van de nepbisschop.…

Geheven hoofd, verkrampte handen Scheldt in stilte naar de maan Hoe kan die zo sereen blijven branden Als al mijn dromen zijn vergaan Verworpen in de duistere diepten Onder de spiegeling van de maan De groeiende cirkels reizen over het water Een bleke afspiegeling van wat is geweest Mijn cynische blik glijd niet veel later Naar de plaats…

Een zonnebril waarin levens spiegelend voorbijgaan. In een moment van stilte, een tel zonder fluistering wordt de essentie vastgelegd; het gevoel in een beeld.…

Dat ik haar hand die zoekt nog vind, alsdan, dat mijn verloren mond haar stilte horen kan, alsdan, dat ik droom dat zij de aangeboren schroom verlaten kan, alsdan, zij de tranen weegt, de zon die van haar spiegels veegt, alsdan, zij veilig garen spint uit een aardse cocon, schuilplaats voor ieder kind, alsdan.…

Aangenaam, mijn woonhuis is in een straat van nergens dromen onbevangen spiegelen eenzaamheid waarin ik mij thuis voel in leegte, droeve stilte onder bewolkte horizon kom ik tot leven ik blijf altijd mezelf een schaduwzijde aan andere kant van het bestaan een vreemdeling die liefde onderzoekt in het onderbewustzijn van…

tijd al hier Ik kan weer voelen en weer horen Deze spiegel is de brug Hierin keek ik naar mijzelf En vond ik haar terug Breek nu gerust de stilte Mijn hart is weer vrij Er is niets meer te vrezen Mijn hart is van mij…

Spiegelend in toekomst van weleer Tast ik blind achter mij in duisternis Wetende geen toekomst meer te vinden Verbreek ik het spiegelende wachten…