Alle inzendingen over sporen OR vrede OR herinnering

Als ik mijn ogen sluit dan zie ik jou dan hoor ik je voetstappen die langzaam vervagen de wind neemt ze met zich mee jouw sporen die gaan nooit verloren ze blijven de herinnering dragen.…

Te midden van de duisternis verscheen het Licht dat vrede is, dat heel de wereld vreugde bracht, dit Kind geboren in de nacht. Dit Kind geboren in de nacht, door Israël zo lang verwacht is nu verschenen ons tot Licht waarvoor elk spoor van duister zwicht.…

rasse schreden terugkerend de indruk van gisteren, dag dagend herinnering de navelstreng ontworsteld lachend het leven tegemoet al die jaren toekomst naar een eenduidige dood ik vrees dat ik mijn sporen heb nagelaten…

Ze blijven altijd spreken Soms ver terug in de tijd Bevestigen het herbeginnen Herhalen de leugen Versterken de waarheid Herinneringen Nooit zullen ze sporen ontginnen Vermoedens doen dat vermoedelijk wel…

niets is blijvend alles gaat voorbij in een ademzucht zijn verdwenen de woorden en gedachten tussen jou en mij verworden tot een spoor in het geheugen niet meer dan een leugen in de tijd de herinnering verkleurd alsof er niets is gebeurd alles gaat voorbij…

was me was de herinnering van mijn huid de keuze tot vechten bracht niets dan vocht en kwaad de illusie van verbondenheid de strijd verloren in alle dwaasheid was me was de herinnering van mijn huid te lang leef jij in mij voort te lang leef ik in rouw en spijt laat me ontwaken tussen de golven van liefde tussen de sporen van…

leven bulderend boven de wind heb ik mijn stem gegeven aan de zee zij slaat haar golven op het strand en wist de sporen van het jongste verleden…

En het kerfde diepe sporen in haar ziel, ze wilde wel, maar kon ‘t niet verklaren. Ze weet nog, toen hij stervend neerviel, wat zijn allerlaatste woorden waren: Geef vrede een kans ... Maar gek hoe het leven met je speelt, hoe oorlogen doorgaan, bitter geweld.…

Echter mijn hart gevuld met vrede, want in het leven heeft elke herinnering een rede.…

Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou vond, mijn lief. Ik in jouw ogen werd gevangen met rozen op mijn wangen. Ik wist er van het leven niet, toen ik schuilde in jouw armen. Mijn hart tot berstens toe gevuld met vreugd en groot verlangen. Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou trouw beloofde. En jij mij meenam op een reis, die…

Ik had een broer, hij floot altijd. Niet omdat hij vrolijk was, oh, nee, integendeel... maar omdat hij bang in 't donker was. Door altijd te fluiten, als hij 's avonds onder stergeflonker, van zijn meisje kwam... voelde hij zich niet meer zo alleen, met al die schaduwen om zich heen. Ja, hij heeft wat afgefloten, zijn hele leven lang…

Als vroeger is verdwaald bijten de herinneringen als zuur gemis laat sporen zien waar herkenning zich verschuilt tussen de flarden van de tijd zelfs het geliefde tuintje verdwijnt in de kille asem het verlies de gele trossen van de treurwilg hangen zwaar en de laatste bloesems tooien zich tegen beter weten in terwijl de herinnering…

Stemmen en ogen die elkaar niet vinden en vluchten in grauwe schaduwen die niets betekenen of meer vragen dan een einde of een dankbare droom waar de regen alleen fluistert en geen sporen uitwist. En herinneringen alleen uitdoven omdat ze wensen zijn geworden.…

weedraadjes van het hart accentueren vreugde verblijdt en leed gelaten gaat stapwiegend mee in sporen van herinneringen die kleuren vertonen met sleutel omranding aan de oever van tijd ooit zien we elkaar weder…

een herinnering aan het Hollands-Spoor wanneer hij zijn taak naar behoren had verricht de lampen gevuld en lonten vervangen (de lampen moesten immers altijd branden) dan ging men haast altijd in een grote boog aan hem voorbij... hij had de twijfelachtige reputatie een lichtontvlambaar mens te zijn…

vandaag opnieuw een chaos op het spoor de smoezen zijn vaak niet om aan te horen: computer stuk, de wissels zijn bevroren een vierkant wiel, het achterstel stond voor toch denk ik steeds bij elke nare tijding de echte oorzaak is een slechte leiding…

Een bestaan in de sneltrein, Wisselend van het ene naar het andere spoor.…

de nieuwe morgen baant zich een weg door de mist langs gouden sporen…

daar stonden wij samen op een Amsterdams perron te wachten op de stoptrein naar Amersfoort hij dichter/schilder/violist een vanouds bekende ik de dichter/machinist de nog immer onbekende niet de moed hem aan te spreken want ik herinnerde mij tijdig dat C.Buddingh' ooit eens schreef: "goden stoor je niet" en misschien is het…

Dat men mij zocht en niets Vond, maar een spoor, een iets Van mij, in u, in u.…

Kristalhelder ademt de nacht haar laatste uren beslaat de adem het venster naar ontwakend licht dauwdruppels schrijven vochtig een naam in het groene gras lachen zacht naar verleden sporen…

Het spoor bijster, als je niet meer begrijpt waarom sommige beslissingen genomen worden. In het water vallen, als een aardigheidje niet overkomt zoals het bedoeld was. Troebel vooruitzicht, wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet.…

sporen in de sneeuw verborgen aanwezigheid afdruk van leven…

Vrees niet bewogen mens we laten geen sporen na tenslotte blijkt dat de mens deuken in water baarde Dat gevoel besluipt me als ik de mens bezig zie met zinloze zaken op de grote levende aarde Als de mens verdwenen is om welke reden ook schudt de aarde z'n vacht en vormt nieuw evenwicht Bevrijdt van de luizen in z'n schurftige pels…

hij plant zijn sporen in mijn huis alle deuren open de kraan blijft lopen jas over een stoel midden in de keuken een schoen lege flessen vuile glazen handdoek naast het bad alles kletsnat hij is duidelijk aanwezig en als ik slapen wil galmt vlakbij een film op de tv hijzelf in diepe rust de kasten gapen weg melk cola chocola…

Van west naar oost trekt stralend zilver tweelopig een kortlevend spoor…

Zoek de sporen van mijn voetstappen, die in de jaren zijn vervaagd door de tijd. Huizen als stille schaduwen, die zijn omgeven met beelden uit een verleden. Verdwalen zal ik niet, maar zoek naar een teken of naar de zin van het bestaan. Dwaal verder door bekende straten op zoek naar de tijd die voorgoed verloren is gegaan.…

De trein loopt over de rails, die het land ontsiert de rails met elektriciteitsdraden die in de lucht hangen, kruisen en doorkruisen ons land en vele landen met ons mee. De rails is (lijkt het) oneindig de rails stopt nergens, net als het treinkaartje van het leven, eenmaal door een conducteur van onbestemd beroep ons gegeven. Is ie eenmaal…

De twijfelzaaier was met ongebonden handen vertrokken met zorgeloze haren zwervend over akkers, uitgewuifd door goudgele aren, verwaait het stuifmeel van het rusteloze gedachtegoed, opgebonden tot zover de wereld reikt maar nergens schijnt te kiemen, het spoor is niet meer wat het lijkt.…

Probeer mijn gedachten In het gareel te houden, Maar een kruiwagen vol Met levendige kikkers Is makkelijker te controleren Dan mijn gedachten die Onverhoeds alle kanten opspringen, Zo wendbaar zijn ze, zo licht, Moeilijk te houden op het juiste spoor, Zonder er ook maar enige grip op te krijgen Gaan ze er met mijzelf vandoor…