Alle inzendingen over sprakeloos OR tranen

Verdriet is niet alleen toebedeeld aan ons mens- wezens, neen: 'k zag 'n engel echt maar EEN, ze oogde bedroefd, 't was zo triest, dat toen ze me alleen achterliet het regende dat 't goot. Zo komt 't dat verdriet vergoten door onze engelen regelrecht uit de hemel komt.…

wat is er toch gebeurd dat je nu zo sprakeloos bent wat is er toch gebeurd dat je jezelf niet echt herkend zo de tranen te zien vloeien over je prachtige wangen opdat er ooit weer hoop en vertrouwen in je bloeien de aarde draait nog rond je haalt nog adem en gezond ja gezond ben je ook nog en dat is maar goed ook hopelijk ben je gauw…

hij had een onbeschrijfelijke zin in woorden zijn ogen vraten zich door kilometers boek het was zo erg dat als de kinderen hem stoorden zij werden verrast met een literaire vloek zij had een ongeneeslijke drang tot schrijven haar hand vergroeide met haar vergulde stift waar iedereen dan ook beter af kon blijven omdat je anders in haar geheugen…

Met geen pen te beschrijven met geen woord te zeggen op geen enkele manier uit te leggen Ik doe mijn best maar de woorden blijven op mijn lippen kleven als ik je wil vertellen dat ik heel mijn leven op jou zou willen blijven wachten komen de woorden niet los van mijn tong maar maakt mijn hart een sprong iedere keer dat ik naar je kijk…

Zonder een verlangen vraag ik mijzelf waarom ik alleen mijn eenzaamheid niet wil verlaten en wacht op dagen die zwijgen en woorden die volgen wanneer ik mijzelf weer zichtbaar maak.…

is niet waar dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos…

In teken en taal spreken wij al zo lang niet met elkaar de geborgenheid die ik vond, jouw lach in de avond is voorbij wat aanbrak was een kille morgenstond waarin zelfs tussen koude woorden geen traan zich meer bevond.…

Mijn wereld is vol woorden ze zijn rommelig opgeslagen in lades en dozen: overal steekt wel een woord uit, dat daar niet hoort. Ze dansen pirouetjes draaiend over mijn kaptafel; Zij steken de draak met iedereen en trekken lange neuzen naar voorbijgangers. Sommigen belanden samen geplakt in een gedicht; dat zijn de ergste, omdat ze…

m’n lief van geen dag bewust vangt het eerste streepje licht zo breekbaar nabij zo broos het geluk…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

het vuur is zonder dat ik het wist uitgewaaid zonder woorden hebben we elkaar uitgezwaaid voel het verdriet hou me even schuil niemand die mij nu ziet het is niet om jou dat ik huil maar waarom huil ik dan……..…

zeg me klinkt haar fluister bijna onhoorbaar maar vol verlangen in de wind zeg me waar de jasmijn bloeit in september neem me mee omring me met de geuren zelfs al moet ik daarvoor te voet naar Rome gaan zeg het me mijn vriend de wind ik zou me er in willen baden in een fontein gevuld met jasmijn…

Ze zijn niet te vergelijken met de zachte kracht van universele ziele-intuïtie, waarbij sprakeloosheid de broosheid gaat overschrijden van klank en woord wanneer men zielewijsheid in stilte hoort.…

Woorden buitelen door mijn hoofd Zinnen fluisteren er door heen Ik kijk, zie Het oorverdovende geweld van de stilte bedekt alles…

Beroofd van alle cadans geheel uit mijn balans van zinnen teugelloos -niéts wil zich nog ontspinnen- ben ik met zoveel en met andere woorden sprakeloos. Judith, 13 december 2011…

Apathisch zag ik jouw sprekende gezicht Langs schappen van de kleurrijkste wijn. Jouw mysterie houdt mij in evenwicht. De ontbrekende conversatie maakte het bitter. Ik kan alleen nog wensen om te proosten Naar aanleiding van mijn geschreven verhaal. De kenmerken zijn zacht, soepel en fris. Misschien kom ik je nog tegen op twitter.…

Eén woord van U, Heer, maakt ons sprakeloos.…

Het gedicht is kort zo ook zijn het de dagen zelfs bedekt geruchten zijn aan de kant gezet door naakte dingen het dagelijkse kraakt in al zijn voegen bloemen dekken argelozen en kinderen sprakeloos toe omdat woorden maar woorden zijn branden wij kaarsen…

sprakeloos loop ik eindeloos door de straten van nergens ik ben de weg kwijt wie helpt mij stomverbaasd kijk ik naar de eindeloze stille wegen die nietszeggend het asfalt niet verteren ik ben de weg kwijt wie helpt mij ineengeslagen kijk ik naar alles om mij heen stilte is de overheersing van het alleen zijn wie helpt…

al die keren dat je goed beschouwd niet wist wat te zeggen je tong zei helemaal niets misschien ergens nog een gedachte in je hoofd maar het is niet zeker wat dat was, dacht je ooit ? behalve al het losse gedoe wat je zo noemt: wat woorden die je nooit hebt gezegd zoveel wat ongezegd bleef maar ik begrijp het en ook niet dat…

Coma was ceremonieel protocolleerde zonder enige waarschuwing vooraf Gestokte adem uiteindelijk dan toch gedefibrilleerd De koning spinde daarop garen dat van lieverlee werd ingezet Natuurlijk niet het garen, maar de prik die voor verstomming heeft gezorgd…

Toen de woorden niet meer wisten hoe de klank hen had gekleurd, gaf het redeloze ritme tijd en ruimte aan terreur. Hoe de taal nu is verworden tot een daad van stil verzet een onuitsprekelijk verlangen, een bedroevend stil maar groots gebed.…

Je keek achterom verloren over mijn linkerschouder in een leegte. Zonder oogcontact was de gereserveerde verbinding voelbaar als een zegen. De T-splitsing legde beslag door de wijzers van de klok op een teder moment. Met gedachte vol zinnen koester ik je zonder woorden gezegd van het kostbaar fragment.…

De blauwe regen op ons pleintje, toont zijn overdaad aan tere bloesems, in wel duizendvoud. De mezen in het hokje aan de muur vliegen driftig af en aan met voedsel voor hun kroost. En beide kanten van de straat, omzoomd door boompjes, met hun bloesems laaiend rood. Het grasveldje barstensvol met madeliefjes, die hun gouden…

in de mist van tijd zoekt hij naar woorden wel vindt hij onbegrepen zinnen die voor het oprapen liggen onbeduidend zijn samen geraapte letters van weleer, die niet binnenkomen immer zal hij blind blijven voor dat wat liefde is…

Ware dichters zijn sprakeloos.…

Ze bluffen met hun bommen en raketten, Want Noord en Zuid zijn angstig voor elkaar, Het Westen, dat het land ziet als gevaar, Wil Noord-Korea op z’n nummer zetten. Is er, naast wapens vliegend door de lucht, Geen woord meer dat de afstand overbrugt?…

de eenzame visser heeft ogenschijnlijk geen weet van het decor waarin hij de hoofdrol vertolkt dit fraaie prentje maakt bij mij iets los waarvoor ik even het juiste woord niet kan vinden noem het voor mijn part een vorm van sprakeloosheid…

De dood slaat toe geheel onverwacht Gegijzeld en overvallen honderdtallen Verschrikkelijk om te horen mij ontbreken de woorden…