Alle inzendingen over stappen OR ogen

ik weet dat jij geen rood sprookje bent maar het kapje staat je zo goed past heerlijk op je olijke snoet brengt de wild piekende haren weer tot bedaren speels dans je door het land met de ludieke stappen van het bijdehandje dat straalt wie ze is ook zonder prins en het witte paard heb jij je eigen slot de ophaalbrug is nog…

Zorgvuldig geplaatste stappen Weergalmen door de witte gang Één, twee, één, twee Telt hij in zijn hoofd Binnen 36 stappen Moet hij bij het einde zijn Terwijl op zijn voorhoofd Een zweetparel zich vormt Zijn marge is precies genoeg Zuchtend van verlichting Draait hij zich maar om Voor herhaling van zijn ritueel…

het donker voorbij het was de aantrekkingskracht die mijn innerlijk doorwoelde het verlangen ernaar wordt steeds groter in mijn denken huist er ergens nog rust maar het is versmolten met angst die ik ervaar als de nacht mij toedekt met stormen die pas luwen wanneer ik in het rijp van de volgende morgen mijn gezette stappen…

Winter heerst er in mijn hart ‘t is er snijdend koud en guur Wolken zijn er grauwig zwart wat ik mis, is het levensvuur Stilte heerst in mijn innerlijk alleen de nacht is deelgenoot Duisternis schijnt onsterfelijk even onsterfelijk als de dood Smart beheerst de lange weg waar de zon het schijnen laat De verlaten weg, die ik afleg voert…

Wij zijn passanten in de tijd Waarbij ik jou passeer Ik luister naar jouw stappen welke ik waardeer Geluid in een lichte tred Helder klinken de keien De stappen worden gezet Jouw naaldhakken breien Een warme deken In een vriendelijke sfeer Zoals is gebleken Telkens, keer op keer Dank je wel…

Mijn eerste stappen, een brede stoep, in mijn hoofd – overal slingers!…

Je reikt me je hand ik zie je gezicht, maar met ogen betraand tast ik mis, keer op keer Wanhopig zoekend naar jouw overkant raak ik in vertwijfeling, maar nergens zie ik meer een brug Mijn schrijden vruchteloos mijn stappen tellend, geef ik toe: tot hier ben ik verdwaald en keer ik zonder jou terug…

zag dromen in je ogen komen toen de motoriek je langzaam verliet onhandige gebaren naar verten staren in niet weten wie en wat je kiest onrustige stappen die jouw onzekerheid bevatten in goed bedoelen om je toch thuis te voelen dralen en geen plaats kunnen bepalen zoeken naar je huis in het dagelijks verdwalen…

ook de ogen zijn gewend…

Ze zou kunnen stappen, dan is ze waar ze wilde zijn en niet meer waar ze was. Maar zou ze stappen als ze wist dat ze niet meer terug kan? Zou ze dan nog willen, ook als Ruby kon?…

zag je lopen in de wind stevig stappen maar nog sierlijk als een kind haren dansten kregen vleugels werden blond gedragen door de sterke vlagen en in de luwte van je ogen vond ik rust toen ik je kuste op de dijk met liefde binnen handbereik bracht het windje in de rug ons toch niet sneller terug…

wie ik ben, zie ik zonder oordelen, prima door nieuwe ogen!…

mijn blik bevat ineens veel minder ik er is een vreemde door mij heen gegaan ik zag lachen om verdriet met ogen die geen ander ziet mijn geest heb ik nog vrij het lichaam is niet meer van mij vaak ben ik bang dat zij me gaat verlaten mijn hoofd zal haten omdat ze me niet kent mijn stappen dwalen gedachten malen ik ben vergeten…

Mijn stappen door het leven Het kan jou misschien niets schelen Maar het zijn mijn stappen Over het lange pad van het leven En niemand weet waar dit pad eindigen zou En mocht ik aan het einde van dit levenspad zijn Dan hoop ik dat ik thuis zal zijn…

Jij zal daar staan met jouw haren in de wind ik herken je aan jouw gestalte ik weet dat ik op jou vertrouwen kan want jij bent de enige van wie ik weet dat jij deze rol voor me innemen zal.…

ik laat de lente in mijn handen spelen wanneer ik een gedicht op het linnenwater teken over vlinders die gaan slapen onder de verlegen schaduw van onbedwingbare woorden die ik zachtjes als nevels uit mijn ogen laat stromen naar de duizend stappen die ik dans met jou op een lichtsluier van je lach eindeloos mag ik zijn in de dauwdromen…

als de wind geluk zou kunnen fluisteren van noord naar zuid van Amsterdam naar Portugal van zuid naar noord van Portugal naar Amsterdam dan zie ik haar kordaat stappen met krullen in haar haar met sterren in haar ogen met blozende wangen op de fiets mag ik zeggen proficiat doe je naam eer aan vrouwe Fortuna pluk je geluk handenvol…

ik weet waar je bent gaat en verblijft nog is er altijd die strijd het warme verlangen om bij je te zijn je hand en ogen te vangen het is als ontsnappen naar een andere dimensie stappen in elkaar beter verstaan ongestoord en privé in de wereld der schepping verblijven op hemels terrein om later de liefde met anderen te delen in…

is er nog ruimte om je hand te pakken te zwieren en draaien op de muziek van ons hart wij staan al zo lang te dicht op elkaar vermijden in blik confrontatie met ogen stappen dezelfde tred in onze gang op de trap van duizenden treden een armlengte is ons gegund de vrije hand is voorbij mag ik toch deze dans…

De ochtend kruipt uit z’n schulp Mistflarden flaneren Gaaien dineren De zon vraagt om hulp Betoverende dwaalsferen De heide zo stil Een innerlijke ril Met ferme stappen doormarcheren Het schemersilhouet van een ree Een onschuldige blik Je toestel zegt klik Ogen koesteren en het maakt je gedwee…

Het kind dat stappen durfde te nemen, niet bang om te vallen. Het kind dat weer opstond en vol trots verder durfde te lopen. Maar langzaam besefte dat ze nog steeds dit kind was. Kwetsbaar en oneindig mooi, maar groter groeiend door ervaring. Steeds sterker in de wereld, maar nog steeds klein in haar gedachten.…

vanmorgen toen ik wakker werd was alles een paar centimeter verschoven je zag het niet eens maar toch de poten waren van slag de voetstappen die ik zetten wou lagen al voor de deur de dag stak zijn stekels uit was me al aan het behoeden voor wat nog gesluierd…

Mijn gedachten begonnen klein Mijn plannen liepen op de trap Mijn voeten stonden in de lift omhoog Wat begon als een klein pitje Begon te groeien tot een boom Waar vele ideeën ontkiemden tot een plan De bergen waren te groot om te kiezen, Maar mijn stappen werden groter En mijn lach steeds feller dan de zon Het vertrouwen in mijzelf…

zondagsrust als alle stappers slapen begint het licht…

ik wil nog één keer uitleggen het nut van gedichten maar tik tegen het whiskeyglas dat omvalt en in de bar wordt het onmiddellijk stil en wijst het publiek met de spotlight op mij gericht naar mij en even later loop ik buiten dronken en leg ik uit aan de sterren, schreeuw ik naar de sterren, die ik ook vraag om de juiste weg naar huis…

ontmoeten Vertolkt het avontuur waar ik aan begon Het spoor naar voor mij bekende wegen Draag ik steeds al op mijn weg terug Het is mij nu als waar voedsel tot zegen Vormt voor mij als het ware een goede brug Dat gene wat in mij in gedachten speelt Waar ik van harte gelukkig van word wat mij daardoor nooit verveeld Ligt als uitdagende stappen…

Ga de poort maar door Ik volg jou toch wel op de voet Verken ze maar de verlaten stegen De gaten en kieren in een vervallen huis Loop maar langzaam door de miezerregen, ook al was het daar voor jou niet pluis Kleine stappen Voel ze maar Het rafelig gordijn en de oude barsten in de vochtige ramen 'n verweerd kapot kozijn…

Men is nooit te oud om sportief te worden, ervaarde ik concreet, dat is immers wat mijn schoonmoeder vorige maand in april deed, op de dag dat ze 65 werd besloot ze kwiek om te beginnen met stappen, heel fanatiek ... En waar ze momenteel uithangt ? tja, niemand die het weet !…

groot zijn de leden stappen voeten in de maat uit dikker hout gesneden daar 't om lolifanten gaat slurf aan staart aan slurf stappen ze in formatie voorbij imposante gedaanten vertederd deze aanblik mij…

wat zon een vleugje wind klein veegje glinsterende regen is alles waar een kind mee kan leven door buiten te zijn een heerlijke wereld om met eigen ogen zo in te drinken kleine stappen om de ontwikkelingen te kunnen behappen een verzadigde zucht als dit alles genoten is dan komt de rust om met alle elementen een droomwereld te…