Alle inzendingen over steeds OR wakker OR bord

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

Als ik op mijn bord een karbonade leg en ik let dan niet op mijn hond dan is dat ding weer weg. Dat flikt dat beest geruisloos als ik maar iets versaag dat beest dat wordt steeds dikker het is een ware plaag. En als ik hem voor straf in de keuken leg dan is daar even later ook van alles weg.…

Straks kampen we met een pensioentekort Te weinig om behoorlijk van te eten Dus Jetta laat ons nu vast peentjes zweten U krijgt een eigen moestuin op uw bord 'In plaats van steeds maar bij mij aan te kloppen Gaat iedereen zijn eigen boontjes doppen'.…

." "Schrijf duizend maal:", zo stond er op het bord, "Er is nog steeds geen lerarentekort."…

Hij had een bord voor z'n kop en accepteerde geen nee. Maar zij sjouwd haar verdere leven die zware last met zich mee. Ze is bang geworden voor mannen en wil er niks meer van weten. Omdat zij door het woordje nee het "vroeger" niet kan vergeten.…

In de nacht wordt alles helder zelfs de duisternis geeft licht mijn ogen schilderen stralend elk lijntje in jouw gezicht niet het roepen in de nacht de mooie foto noch de brief gaven toegang tot wat ik dacht toen jij zei, ik wil jou, mijn lief maar dat ene kleine kruimeltje door mij ooit achteloos verspild brak de ban van stil genieten…

Ik heb je gegeven, aan de corona, de mooie droom (ik was niet wakker) – ik berijd de draak van mijn weg, zonder kaarten vooraf (achteraf voor waar ik vandaan kom wel) Achtendertig jaren trouw met je ontbeten, geluncht en altijd waren we daar terug in de zomer dat ik je vond in Ballinspittle, gelukkig was ik een bord vergeten.…

Ik heb je niet bewust gezien, Je aanwezigheid niet waargenomen Maar toch moet je me In het voorbijgaan Hebben aangeraakt, Want zoveel energie als nu Heb ik nog nooit van mijn leven Door mijn lichaam voelen stromen En ik weet dat die kracht Uiteindelijk alleen van jou kan komen…

Jaja, dan snurk je dus ook al als je wakker bent? ach, voor de rest is 't een prima vent...…

Toen Kieft in Auschwitz rondliep deze week Sprak hem een fan aan: "Hé Wim, kom eens mee Dan maken we een kiek bij de entree" Hij doelde op dat bord, naar later bleek Maar Kieft sprak: “Sodemieter een eind op” Gelukkig; hij gebruikt nog steeds zijn kop…

Eerder dan een geeuw Kondigen haar billen aan Dat zij wakker wordt. En dan haar oogwit: sneeuw In de ogen van mijn leeuwin.…

deze open ochtend veel te zacht zoals mijn bed dat ongedekt verlaten ligt, een laken tot sierlijk kleed geduwd, het leven nog maar half geweken een radio, een lied speciaal voor mij, de zanger lacht een nieuwe morgen elke dag, een waarheid uitgestreken in tranen, boeken met verhalen waar ik niet meer aan dacht maar nog van droom, zo te vroeg wakker…

De wekker hoeft niet meer te gaan maar de ogen zijn uitgerust klaar om wakker een nieuw hoofdstuk open te slaan.…

op je knieën, beval je en alles werd zwart stil verlamd de stoelpoten gebonden aan de mond van macht schaduwen, de poppen op je rug en alles werd lelijker de verste hoek binnen handbereik telkens anders de gil toen de aarde in de nachtspiegel van de kamer keek op knieën die zwegen stil de vergetelheid op het eind…

met nog wat kreukels op haar wangen van het kussen dat zo heerlijk opgerold onder haar hoofd lag wordt ze wakker juist op het moment dat de nacht zich vol overgave geeft aan de nieuwe lentemorgen de vrouw ze knippert nog slaapdronken rekt zich uit haar haren nog wat verward de poes aan het voeteneind rekt mee een grote gaap en roets…

een sigaretje een borreltje voor het slapen gaan maar wat dan als je niet meer wakker wordt dan was het niet meer eentje maar je laatste ik lig daar soms wakker van…

ik zocht jouw stilte op en vond gedonder in de holte van de nacht zwartgallig als altijd werd ik verwacht in hoeken waar ik nimmer wilde zijn een toermalijn glanst mooier maar mijn haar draagt altijd nog een zweem van goud the cloud verzamelt wel ik stop er woorden in, die nimmer willen zijn…

in het voorbij gaan streelde ik je lijf een hand zacht jij wachtte af en ik kreeg meer dan ik dacht ik geef toe ik wil je maar ook de tijd en dan verdwijnt de droom uitgeslapen word ik hard wakker…

onschuldig wakker worden met het argeloze open gemoed van een kind je hart klopt en spreekt vanzelf nu als warme voeten de koude vloer raken ruimen magische minuten het veld…

deze nacht hoor je de ransuil aanhoudend klagen Nyx godin engel van de nacht verbergt haar vleugels in duisternis de hardhandige vleugellamme landing in een cipres Dionysos laat je leven! voeten zoeken aards houvast ze moeten zich wortelen van dag tot dag Helios maant tekent streepjes licht over je gezicht…

Maar steeds als ik weer wakker word en weet dat alles echt is gebeurd dan is er nog steeds geen bloeiende bloem die met haar geuren mijn wereld kleurt. En elke morgen is nog steeds dezelfde ik open mijn ogen en ik leef doe de dingen die ik nog kán doen en weet dat ik nog altijd liefde geef.…

Van de aarde waaruit ik Vanmorgen moeizaam geboren word Ontstijg ik de aardse gebondenheid Die mij het soepele bewegen belemmert En die mij het liefst met gebogen hoofd En stramme spieren voort doet gaan Als ik verwelkomd word door Het eerste koude morgenlicht Van deze nieuwe dag waarin ook De pieren die mij omringen hoopvol Wakker…

Uit angst geboren Door schuchterheid Getogen, Door ingetogenheid Bij de hand genomen De blik altijd Naar binnen gericht - Te bang, eigenlijk, Om naar buiten te kijken Laat staan om mee te doen, en Onder zware aardse last gezwicht…

Hoofd dat niet Meer wil - Benen vastgebonden Door onzichtbare Banden uit het Verleden die mij Het voortgaan Beletten Zachtgesponnen Zilverdraden Die als een Onverbiddelijk cocon Het lichaam omspannen Met verstikkende deken, Laatste halte voor De dood…

Mijn gedachten harken de duisternis bijeen In de groeven landt mijn spleen Een dag opent traag zijn luiken Mijn tuin aan ideeën netjes geschoffeld Angsten, onzekerheden weggemoffeld Een frisse herfstgeur dringt zich op…

De vogels worden wakker en maken mij blij. Wat kan zoiets kleins toch vreugde brengen. Je moet kunnen genieten van elke nieuwe dag. Ook als het tegen zit komt steeds weer die lach. Een jong vogeltje een lammetje in de wei wat is het toch heerlijk wakker worden in mei.…

Dan word ik wakker en kijk naar buiten. Nog steeds oorlog bij mij...…

Ligt ze daar dan zie ik haar dromen over de liefde die haar bevrijd met wakkere dromen die haar kussen waar ik naar haar kijk en weet dat ik nog steeds op haar minnaar lijk.…

In zo’n vermorzelde stad kon je Bijvoorbeeld zitten eten Met steengruis op de rand van je bord Als je geluk had En eten En van het bord was allicht een schelfje af…