Alle inzendingen over stille pracht

Nog is de droom niet uit mijn hart geweken, Hoewel het weet, het loof der bomen dunt… De herfst gaat goudend rond door stille streken, Zolang zijn wil nog een schoon rusten gunt. Al goud en zon zover mijn ogen dwalen, Leve die pracht in zangen en verhalen.…

En nog eens overviel Die stille stem mijn ziel: Daartoe ben Ik gekomen.…

rustige biartstraat werd deze nacht een helse meir door borrelpartij bij jonge dertigers. gekir,geluid,gebral vanaf twaalf tot vier. feest en drink wij waren ooit ook jong. heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren…

Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen, Nu heel de wereld schreeuwt van nood, Naar uwe hemel waaien vlagen Kreten om bloed, klachten om brood. Gij geeft, en men verdelgt uw spijze, Verwekt kunstmatig hongersnood, En stilt op uitgezochte wijze Wanhopigen met lust en dood. De vlakten liggen braak en bloedig, 't Zaad en de zaaier sloeg terneer…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

In wildernissen en plantsoenen Begint het lentelijk geluid Van nestelen, en de blazoenen Van alle bomen hangen uit. ’t Is groen met geluwe schakering In kruinen en vlak langs de grond. En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

Deze ziekte kwam op mijn levenspad. Mijn lot is veel pijn en een vage toekomst. Moet ik dankbaar zijn over mijn vroegere functioneren? Moet ik deze ziekte accepteren omdat ik ouder ben? Mijn pijn kan zó ondraaglijk zijn, dan ben ik kwaad en heb angst! Hoelang hou ik deze ellende nog vol? Wat als ik er niet meer ben? Al deze vragen doen zoveel…

Geniet daarvan in stille be. Mocht eens, de zon van ons geloof onder gaan, en twijfel groeien aan ‘s Scheppers bestaan, staat daar een bloem, een boom vol pracht, getuigend, van des Scheppers macht!…

Een steen werd in het stille water gegooid de omgeving werd beroerd, geroerd en nooit meer zoals ooit. Geloof in eigenheid en zelfstandigheid bracht kracht door ongekende saamhorigheid Nieuwe stenen werden gezocht, gekozen om hun eigen pracht, elke steen heeft zijn eigen unieke vorm die waardevol wordt geacht.…

De glazen dansvloer van mijn dromen met muziek sereen en zacht neemt me mee naar stille verten waar jij vol verlangen wacht Hand in hand zweven we samen van alle last en druk bevrijd langs het licht van duizend sterren door de grenzen van de tijd Begeleid door zang van koren ijl van zuiverheid en pracht dansen wij langs zilveren golven…

De horizon Verbloemt in de rook van de stad De zon Verdwijnt als een kostbare schat Het heelal Rijst op in de nacht Een duizendtal Verlicht de donkerte met al hun pracht De anonimiteit Is zo groot als het kosmische domein De kleinheid Maakt ons tot een zandkorrel in de woestijn De schemering Verfoeit de komst van een nieuwe dag…

de kersenbloesem wuivend in de zwoele wind straalt in volle pracht…

Het leven is een feest Waarin iedereen holt, rent sprint We worden geboren zetten onze eerste stappen Voor we het weten kunnen we geen stap meer zetten Het eind is nabij Het is een ander begin Een leven zonder zorgen In de nacht toont hij zich het mooist Met de maan in mijn rug liep ik door de nacht Geen huis wist dat ik het was De bomen…

Bomen glanzen wit: onder hun kruinen tikkelt het hemelwater.…

Positivisme wordt geboden Stralend in al haar pracht. De vleugels ontluikend. Tegemoetkomend aan de openheid. Omsloten handen ontvouwend. Wegvliegend in alle vrijheid.…

ik ervaar mij als stille rank teder zuigend naar licht schouwend al in de morgen ja zo ben ik: naar binnen en buiten gericht…

de boom rijst uit een oceaan vol pakjes en glinstert ieders droom het licht valt op de ballen en sopranen schallen weer hun kerstgroet door de stille nacht de goudvis zwemt door al die pracht en lokt met soepeltjes bewegen emoties en de vredeszegen naar het heidens feest der winterwende dat de oudheid al eonen kende als de viering…

De Zoon van God aan 't kruis Vervolgens Stille Zaterdag Bezinning van kwaad en zonde 't Mensdom weet niet wat zij heeft gedaan Geschreeuw van de onwetende mensen Op Vrijdag, Zaterdag was 't stil Daaropvolgend het geluid van de schuivende steen Terwijl het geweeklaag van de vrouwen stopt Ogen leken te bedriegen Voor onz' zonden gestorven…

Bruidssluier witte pracht Geurend mooi bloeiend Verraderlijk haar kracht Zoals onze liefde kwam Bruidssluier witte pracht Gedrapeerd intens wild Slingerend en zoekend Genegenheid versmolten Bruidssluier witte pracht kwetsbaar strelend zacht Langzaam vergroeiend In diepe verbondenheid Bruidssluier witte pracht Woekerende onschuld…

Loom luierend in de Late voorjaarszon Beschut genietend Onder het dak van Spinnend lover Merk jij mij op En terwijl verderop Het geroezemoes klinkt Van stamgasten die bij de Minnaar het leven vieren Geef jij mij snorrend Wat kopjes, en leg ik Vol vertrouwen mijn Hand op jouw kop…

't Ochtendgloren glimt: een dag begint, gelijk aan alle andere, maar bewaart weer als altijd ongekende pracht of smart.…

Laat nog een beetje van jou over in mijn beleving der ziel. Laat nog een beetje van jouw liefde heersen over de haat en wrok jegens mij. Laat dan, ons in onze diepste kwaadste uren nader komen. Laat het hart achter en ook de boze geest, maar ja laat dan een beetje van de wereld over... over voor ons, wij twee, uiteen en toch dicht in elkaars…

Geef me, alsjeblieft, nieuwe warme armen om mij heen. Armen die míj willen vasthouden... en geen ander! Jouw voorganger had zijn armen gebroken: want hij hield teveel van mij dan hij aankon. Bovendien was de zon uit zijn verleden! Nee, laat me vallen om me heen: jouw armen, ter bescherming tegen kou en wind... waarin het kind eindelijk thuiskomen…

Slootwaterhemel, maanverlichte weg, bomen – stil oud geworden.…

In jou heb ik mij verloren, mijn hart met alle toebehoren. In jou zie ik de toekomst gloren, die zich door storm, regen en wind niet laat storen. Met jou wil ik tussen de sterren zweven, over sneeuw witte stranden gaan. Met jou wil ik opnieuw weer leven, op de hoogste bergtoppen staan. Ik wil met jou huilen, ik wil met jou lachen.…

thermiek naar oorden van mijn weten vol van pracht en praal waar leven nooit sterft bloemen een wereld kleuren.…