Alle inzendingen over strand OR rusten OR gevloden

in het zand De golven worden bemind Blote voeten op ‘t strand De zee kolkt heel gedwee Ver weg is het land Meeuwen vliegen mee Blote voeten op ‘t strand Daar loop je aan de kust Je hebt het nodig want Dit geeft serene rust Blote voeten op ’t strand Heuptas op je dij Maria in je hand Isis aan je zij…

de innerlijke kracht om in rust te zeggen dat wat je bezig houdt is een acceptatie van mij, voor jou diep van binnen sta ik aan het strand soms met woeste golven en soms slechts met de zon in mijn hand…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

Ik ruik het zout Van de zee, Zie het duingras Dat moeiteloos Meebuigt in de wind - En even, Heel even maar, Voel ik me weer Een veilig kind…

Ik sluit mijn ogen Ik probeer me voor te stellen, hoe het had kunnen aflopen met ons Ik open mijn ogen weer Ze prikken Het stel op het strand is weg Ik probeer op te staan Opeens rust er een hand op mijn schouder Geschrokken kijk ik achter me Jij staat daar met een paraplu en een lieve glimlach We zitten op het strand Ons is terug...…

in golvend stromen uitgevloeid trek jij je traag terug wijl zout op zand verzadigd strand stil na-ebt op haar rug nog rust de kust der dromen tot zij weer samen komen…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

, strand, rust…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Vlak boven het water blijft de zon hangen De oude mensen kijken met romantische gevoelens naar ons op de rotsen waar we elkaar voorlezen Zij zien de mieren niet alleen onze jonge lichamen en ze denken de hagedissen erbij Op zee klinkt een misthoorn maar er is niets te zien tot ineens om ons heen de badgasten op de blokken beton worden…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

Waar vind je nog , ver van het stadsgewoel, De rust aan zee en ruimte rond de duinen, De kwelders, wad en strand om lang te struinen Het eenzaam-niet-alleen eilandgevoel? Niet op de Waag van Alkmaar of in Koog Maar buitengaats, in zee: Schiermonnikoog…

de zee, het zand, het strand een hand in een hand schoenen rusten voor even voeten voelen het natuurlijke leven de wind blaast, raast in parelschelpen eb en vloed spelen een spel er is geen verliezer, geen winnaar elementen vinden elkaar rust schrijft het verhaal van de dag in een gloed aan de horizon letters dansen aan een vliegertouw…

De sprakeloze schoonheid van jouw kust bedwelmt mij Laat me geen rust Oh mocht ik stranden op jouw strand Mijn vormen drukken in jouw zand Mijn warmte voelen in jouw hand Verdrinken in je peilloos blauwe ogen Ontstijgen aan het heden jouw knisperend pad betreden Het is mij niet gegeven De feiten van het leven onthouden mij…

Verstilde tijd ligt als een regendruppel op je huid trillende wimpers proeven van de hemel de zee is vrij ik streel het lange strand leg je dromen te ruste kus de lippen van de wind het licht leg ik in de handen van morgen.…

ben daar deel van Dat geeft me rust Steunt me…

huist in de ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten nog sporen zijn evers verscholen in ‘t groen vaag hoor ik gevloden…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

Een lange wandeling aan het strand water, zand en niemandsland Gedachten verdwijnen met de golven zij worden onder zand en schelpen bedolven Uitwaaien, de honden rennen om me heen zij genieten net als ik ook van top tot teen Het is heel stil in mij, een vreemd soort rust waarom ben ik niet geboren in 'n plaatsje aan de kust ?…

Het niet begrijpen vul ik aan met herfstgedichten en een stil verlangen naar wat rust. De zee alleen heeft nooit het strand gekust maar komt met eb en vloed het levenslot verhalen. Laat me dan vredig zijn en anderen verblijden met luisteren en zingen, met glimlach en met troost al kan ik niet begrijpen.…

Bijna had ik je Laten gaan, in De stormvloed Van dit leven, Maar toen we Na de strijd Om ons bestaan Samen waren aangespoeld Op het zachte strand Dat rust en vrede brengt Merkte ik dat ik mijn Liefde voor jou niet Los kon laten - liefde Die in mijn ziel te zeer Was ingebrand…

Hout in ’t vuur, uw vrije, rode vaan geplant, dapper sta en niet gevloden, hoog uw hand.…

Als in het stille ochtendgloren sternen luid hun liefde schreeuwen haar golven zacht het strand bekoren korrels zand haar schelpen strelen.. Als meeuwen dromend op één poot een zwakke bries haar duinen kust staren naar het morgenrood dan is ze moe..en rust.…

Het zwalkende schip met de koers ver te zoeken ten prooi aan golven…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Beukende golven door stormen gejaagd komen tot rust op het strand. Witte ijsbloemen winterpracht uit kou ontstaan weerkaatsen zonlicht.…

Als ik op het strand ga zonnen doe ik dat in alle rust want dat steeds mijn buik inhouden is voor mij niet meer een must. Ook dat steeds mijn haren kammen als een meid mijn stek passeert heb ik in de loop der jaren bij mijzelf afgeleerd.…