Alle inzendingen over structuur

Een ochtendgloren als nooit te voren liet mijn droom nog in silhouet glanzen haar duistere structuur overschaduwde het korte moment om in violet te dansen. De horizon nam haar getekende glimlach en zegende haar in het opkomende zonlicht haar brede mondhoeken typeerde haar groet en vertrok in de corona met een verguldde blik.…

gestaag valt sneeuw als zachte witte deken soms tilt de wind een vlokje op ik heb geluk je kristallijn structuur voor even zwevend te mogen lezen je dekt de aarde toe wittend zwart beschermend wintert in jouw samenhang vorst voor nachts beperkend…

Ik zat me gister stierlijk te vervelen, Dus riep ik al m’n vrienden bij elkaar, En smeedde snode plannen - wie, wat, waar? -, Verlangend naar gewaagde taferelen. Die avond bij me thuis schonk ik de port, En speelden we een potje Ganzenbord.…

Zo velen van ons Heeft de verliefdheid Al in bezit genomen Alle redelijkheid Aan de kant geschoven Voor kinderlijke kalverliefde Van broos, ondeugdelijk geluk - Alle stukjes van Onze liefdesmozaiek Waaraan het cement Ontbrak vielen als Los zand uit elkaar Boden geen enkele Structuur meer waarop De liefde zich vestigen kan…

Liefst zou ik lijsten schilderen om open frames, maar dat wil nog niet zo erg Elke dag laat me weer netten werpen om waarheid in te vangen, of op zijn minst begrijpbaarheid Mijn kanttekeningen verschijnen op de vreemdste plaatsen, daar waar ik structuur verlang Ik behang meer dan ik verf, laat staan dat ik laat onstaan Ik lijst in…

Binnen innige diepzinnigheid Speelt haar uitbundig vuur Waar anderen zwoegend levenszuur Zwaar ademend verzuchten Buiten gewogen grammatica Vallen haar stergedichten Binnen structuur van alle cultuur Huppelen de lichtgewichten Haar ruimte wordt haar schilderij En zij zei tot mij: Ook de fraaiste vergezichten Zijn lelijk van dichtbij…

ik wilde weg uit grijs ben met wit begonnen maar verdwaalde in het licht heb wat schaduw genomen om de grote vlakken met structuren in te tomen met een handje zwart ben ik gaan contrasteren heb belangrijke accenten gezet scherp is nu de toekomst uitgelijnd tussen zwart en wit leeft heden langzaam grijzend tot verleden…

ik heb je geen gezicht gegeven niet ingekleurd wat blanco was jij kwam naar mij met open vizier en een lach op je lippen die gaf ons de sleutel tot nader en dieper contact wij hebben de tijd nieuwe structuren gegeven door samen verder te leven in het plukken van de dag sprankelt jouw lach gouden minuten tot uren…

jij lag naast het pad had net ietsje meer dan de andere stenen heb je geraapt met zorg schoon gemaakt vorm en kleuren bewonderd maar wilde door schuren en polijsten je diepere structuren bekijken nog kon ik de kern niet bereiken en heb je in wanhoop gebroken jouw scherven hebben mijn ogen geopend alleen je ziel was vervlogen…

zie je ogen en je handen heel ontspannen maar je haren waren bleek kleurloos door de chemokuren in een weer moeten verduren door het sprankje hoop waarop wij voortborduurden jij patronen en ik structuren wij presenteerden vandaag aan de wetenschap jij rollatort traag naar binnen ik wacht op een nieuw beginnen…

Zo alleen Zo onbegrepen, 16 jaar geworden 1994, het leven gegeven Anders ja, maar een bijzonder mens Rechte lijnen, structuur Geen compromissen Humor, absurdisme Hand in hand Niets moet zoeter zijn dan de kinderjaren Toen alles nog mocht En niets moest Voorbij, altoos voorbij Niets is meer zoals het was Zo alleen Zo onbegrepen…

En het trekt: maar lenigende handen tasten naar structuur: schaamte bij alle betrokkenen. U kunt er mee doorsporten maar naast het sportveld ligt het kerkhof, dat weet u. ----------------------------- uit: 'Hersenmutor', 2005.…

Eindelijk is er een accepteren dat ik alleen maar toch ook saam in gedachten, door het raam ben bij elkaar, met iedereen hoewel niet echt, maar wat is echt fysiek contact, of in het zaad, nog ongezien en ongelaten veel méér contact daar, alles is ineen daar uiterst fijn structuur aanwezig, is er bezig, op te bouwen te ontvouwen…

stil waren structuren in balans je hand reikte raakte aan in de chaos die volgde was het met de rust gedaan paniek en schrik volgde je blik naar de gekneusde onderdaan wat jaren stil gehangen had volgde nu de zwaartekracht de potentie die in ophang was verleend viel op je grote teen nog ken ik de afloop niet maar de artsenpost…

als ik op zolder loop dan is het tijd om te genieten door mijn stenen op te diepen ik heb ze geraapt in alle oorden waar zij zich kenbaar hebben gemaakt de schittering in kleur of licht was het signaal van hier ben ik zij hebben mij hun stukje schepping laten zien in paradijselijke schoonheid stilte en de tijd gevangen in structuren…

blad voor blad door elkander liggen tijdschriftdichters in grondde papyruszacht geel geplooid naast blauw woordknipsels verscheurd welgevallen baden ze zich in de visie van de zon die beslist in de wind te schrijven om de friste in de brandende woorden van het oranje uit structuur in te blazen in donkere spleten van taal schiet…

het waren kleine dingen die ieder voor een eigen leven gingen losgeslagen uit verband in vrijheid keuze voor een andere kant waar structuren in voorzichtigheid de dagen lijken te besturen komt chaos om de hoek maakt troep zonder verdwijnen moet de tolerantie groter alle neuzen naar één kant of geeft groot ook klein de hand…

er haakte wat op het spiegelblad zonder zichtbare oneffenheden pas met het fingerspitzengefühl lokaliseerden we het plaats delict een oneffenheidje in de kristallen structuur als exponent van een latente frictie begin of einde van de mega breuklijn toen deze marmeren compositie zich ooit heeft gezet in herstel zal de spiegel…

Ik had gewaarschuwd moeten zijn De regisseur had het over beeldenrijkdom van leven ende dood en teksten als los zand waardoor structuren losgelaten een nieuwe werkelijkheid ontstond Ik viel in slaap, mijn laatste fort tegen ´Het Lied van het Hart´ met stromen bloed ondanks het knierpend achtergrondgeluid De Middeleeuwse kleren waren mooi…

ik ben het spelen verleerd vingers en handen doen alles verkeerd waar vroeger fantasie snel gestalte kreeg blijft de vloer nu akelig leeg ik filosofeer denk en probeer maar de spirit vonkt helaas niet meer mijn geest is bezet met tal van structuren zonder ruimte om bij te sturen ik moet weg de ballast overboord naar zand…

merkwaardig toch hoe mensen zich gedragen als zij zomaar stenen rapen vergelijken vormen grote en structuren in een bijzonder diepgaand turen verbazen zich om lijnen die een onnavolgbaar patroon laten verschijnen zij zijn vergeten dat de steen hen wenkte om aandacht aan hem te schenken hij focust al van verre met kleur en vallend…

het steen lijkt de beitel te ontwijken als ik een stukje dwars voorzichtig wil splijten meegaand heb ik zijn structuren gepolst aders en lijnen gevolgd in subtiele verfijning mat gepolijst met de glans van bloed zweet en tranen ademt schoonheid je schaduw vol karakter sta je daar bevallig en profiel maar met je stukje dwars ben…

ontelbare korrels op het wereldstrand duwen rollen verdringen elkaar in machteloosheid in blinde razernij stormen stenen naar het strand verstoren verstilde rust veranderen de structuur in wanhoop verkrampen de korrels lossen op in nietsontziende golven van brute macht tot de zwartste nacht het overneemt ontelbare korrels…

Gedachten compleet ongrijpbaar je schrijft ze op: structuur is duur stilte steeds meer onbetaalbaar de spinsels blijven malen vormen nieuwe hoofdstukken als ze elkaar weer inhalen door in het niets te turen denk je dus dat je bestaat maar wat je daarna achterlaat zijn vooral verloren uren wil je dit boek gaandeweg sluiten moet je weten…

Een houten paneel kern, noest en groeiringen marmerende structuren. Sepia, zacht geel en bruinen. Blond zand, strand duin aardetinten en wind. Glooiende keerkringen, mijn schaduw lag als bevestiging van de zon in mij. *landschappen van Frank Dekkers, een oorverdovende stilte. Galerie Milic Bozana, Zutphen…

ben de diepte ingegaan was verontrust toch voelde het heel warm en aangenaam verbaasd door onbekend dat in vorm en structuur niet let op logica uit wetenschap en de natuur ook actie en reactie volgen een ongeschreven wet waarbij ratio en gevoel heel anders worden ingezet het is als vloeien waarin dimensies vergroeien tot een alles…

Het op afstand bestuurbare oordeel Valt uit een ongeschoolde hemel Verhoort de werktuiglijke gebeden Van een liturgische meerkeuzestatistiek Dakloos hurken kleine wijsheden Op dampende mesthopen van kennis Ten prooi aan cynisme dat doelzoekend Uit gelaagde structuren waaiert Controle blijkt na onderzoek Een afgewimpeld voorrecht Dat als…

ik zag je hand schrikken in het snel verschikken van je vingers in hun bezigzijn de snelheid van reageren was niet meer aan te leren alleen routine gaf nog structuur naast concentratie die meestal licht chaotisch de overhand kreeg was een boodschap sturen geen sinecure toch was de lach op je gezicht weer goddelijk toen…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

de klei is niet gekozen zij is je toebedeeld kleur structuur en kneedbaarheid zijn ingrediënten voor je leven je spatelt vormt strijkt en plakt erbij eraf al naargelang de dag soms snijd je weg wat overbodig is geworden bewaart restanten in herinnering zet aan wat in de mode is gekomen een relikwie uit overlevering in dit levensbeeld…