Alle inzendingen over structuur

worden Ook zij hebben niet om het leven gevraagd En zeker niet om een Corona pandemie Laten we vooral geduldig mild blijven Zeker als we zelf weten ‘hoe en wat’ Hoe er doorheen te komen En met wat voor middelen In deze zo pijnlijke Corona pandemie Ik heb veel moeten overleven In mijn gegeven en verleden leven En verzon steeds maar wat structuur…

jij liet iedere herfst jouw bladeren vallen schoonde losse gedachten in het nieuwe verwachten maar dit jaar braken de takjes kwam er ruimte in de verfijnde structuur nog toon jij kracht in de stormen van heden maar wij merken al hoe je geest heeft geleden de knoppen zijn weg in het kaal dat nu rest alleen in je herfstige dromen…

Verworpen in de strijd, geen doel dat het middel heiligt, we worden door onszelf gestenigd, oneindig traag door tijdsbeelden gepijnigd rollen de vurigste stenen aan om in de laatste uren tegenover elkaar te staan, vonken bloed en hoop die samengaan in de samenloop van eb en vloed van nog te verkennende structuren…

ik wil weer de wereld spelen zonder touwtjes en structuur de eenvoud van het spel beleven zonder mens en duur niet om te ontdekken geheimen bloot te leggen maar met ontspannen lach voel me weer kind in het zien van lijnen waarin gedachten lijken te verdwijnen in wat handen creëren links of rechts om proberen zoekend naar balans…

Met verspreiding van geuren jasmijn door geurkaarsen kwam kleur in het gezicht tijdens licht van de dageraad maar geen structuur bracht werkelijke toekomstmuziek zo ging het sprookje uit als een kaars door de nachtegaal.…

handen krassen cement uit de muur voren sporen met vandaag wolken grijs zonder structuur ze schrijven pijn met scherpe messen vonkenregens intellect zwermen stof nog onontdekt gaan ze me bevrijden de handen van mijn lijf of komen ze nu tussenbeiden om af te dwingen dat ik blijf muren heb ik zelf gebouwd om hoon en spot niet te verdragen…

we plukten bloemen zo uit het onbekende menden dieren van een uitheems ras hoorden talen die woord en zang vermengden op een manier die wij totaal niet kenden het is vreemd om hier te zijn en niets te hebben het mijn en dijn is geen structuur in waar zij zijn eigenheid en het onderlinge onderscheid gaan aan hen…

met handenvol regen gaf ik jou de zegen na jij draaide je om en ving een opkomende zon ieder zijns weeg nog steeds wappert de lach als vrijheidsvlag voorzichtig rol ik de rode draad van verbondenheid uit stuur jou gedachten wensen en dromen om toch even bij je te zijn reken af met gebroken structuren gewoontes die te…

ons rest nog maar weinig mystiek door rationele repliek ook de magie wordt in het logisch circuit stevig te kijk gezet wij zijn verworden tot automaten die zogenaamd iets zinnigs uitbraken geloof hoop en liefde zijn niet te vatten omdat zij nooit in structuren passen godzijdank zijn er nog dromen waarin sprookjes sagen en legenden…

Even keek ze naar de geworden patronen en zag ze, dat de structuren van toen de fundamenten van later werden. Energiek blij en trouw als een manier van kijken, een bewegen naar iets gaat ze op in ontspanning. Het gaat haar lukken. Problemen komen en gaan.…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…

wat zon uit je vermoeide blik had eindelijk weer een blijde sprankeling in zicht uit donker geloken ogen kijkend naar boven want je had nu niet echt veel te geven uit de stress waarin jij op dit moment had te leven op een merkwaardig kruispunt van allerhande wegen niemand nam je bij de hand gaf je zicht en een beetje structuur…

het doek was leeg geen enkele veeg ontsierde de volmaakte structuur van het oppervlak ik wilde beginnen om de diepste emoties van binnen eindelijk eens vorm en kleur te geven maar was bang om evenwicht en stilte te verstoren die ik daar gekoesterd had sinds ik ben geboren toch ben ik begonnen in voorzichtig wit zwommen later…

in het stapelen van tijden beginnen oude waarheden te glijden hun structuren blijken niet bestendig tegen democratische druk met een constant administratief ad hoc houden zij het leven op maar in de reparatiemodus blijven deze heilige huisjes staan bij monumentenzorg zijn zij opgenomen met behoud van plaats en baan zo klit de…

Jouw ronde zachte wangen zijn als engelengezangen de glans van dansende figuren weerspiegelen de fijne structuren van jouw gedachtewereld. Jouw helderblauwe ogen lijken nooit iemand te hebben bedrogen - zuiver Russisch goud, het aardse zout - door een fijne geur beneveld.…

nog voel ik het machtige graniet de basalten wering straalt zijn kering in geordende structuur ook het beton oogt lief in kleur gerankt met stalen tuien om water naar zee te kunnen spuien de grote werken van weleer grondvesten vertrouwen wij tunnelen nu liever dan dat we bouwen de nieuwe maatschappij flitst in blauw licht langs…

we zijn gaan lopen ver van flitsen en knallen in de rust van het bos hebben gesproken over alles wat in het oude jaar is gebroken en laten dat los we sprokkelen samen tussen takken en mos structuren om verder te gaan de hemel is boven in vele geloven maar wij willen die nu al op aard niet na ons leven maar met nemen en geven…

nog nooit ben ik beland in niemandsland de aarde is vergeven van heersers over leven de grond al eeuwen verdeeld er is geen ding dat zonder eigenaar is gemeenschappelijk bezit een fictie wij leven in archaïsche structuren van grenzen en consumptiemaatschappij mondialer denken komt sporadisch dichterbij het is de overlevering van…

iedere dag een maagdelijk doek het palet vol kleuren de eerste streek brengt zon en wind misschien wat lichte geuren zacht vloeien de pigmenten met persoonlijke sentimenten nog is er harmonie maar drogend lopen vormen vast verdwijnt de tolerantie zet structuur zijn vaste stap lijkt souplesse arrogantie pas later strijkt de…

kijkend door de achterruit zie ik niet wat ik verwacht op panoramisch glazen huid is een sprookje aangebracht door kunstenaar natuur met scherppuntig koud penseel een onvoorstelbare structuur een ingewikkeld ritueel ijzig blauw gemengd met wit schept elfjes-achtige ijsfiguren ik die gewrongen op de autozetel zit probeer er dwars doorheen…

Naar verten wil ik, Eindeloze verten Die daaglijks baden In de vrijheid die ik Hier zo deerlijk mis, Opgesloten als ik ben In de kerker van Mijn ziel waarin De tralies zijn gesmeed Van nooit verwerkt verdriet - Als ik dat maar los Kon laten, het hekwerk Zijn structuur ontnemen, Ik zou verder gaan, Langs onbekende grenzen…

je brengt structuur in muren tot gezichten je ademt liefde in het ruisen van de wind in het blauwgroen van je ogen lees ik dat je mij bemint ik ga je zien als morgen woensdag wordt, de nachten zijn geweest en dagen zijn gesmoord in wachten ogen zullen even blikken schrikken en elkaar verbazen ik zal je stem herkennen in de woorden…

Geen regels om te volgen, geen structuur wat er bestaat. Elkaar steeds dieper raken, niet met liefde maar met haat. Een energetisch spel te spelen, zonder het fysieke deel. Alleen de triggers en het ontwaken, zelfs zonder het lichaam wat ik graag streel. Ik wil je haat ik wil je liefde, ik wil je 3D in mijn bed.…

ik heb je voor vandaag van huid en haar ontdaan alleen je strottenhoofd spreekt mij nog tegen spieren pezen nog in laatste contraheren maar ik ontleed je toch mijn zoektocht is een allerlaatst proberen te vinden wat geraamte draagt organen zijn genomen hormonen stromen niet omdat ik bloed vergiet je toont structuur van korte…

het laten drogen aan de lucht die in kleur haar dankbaarheid drukt in de wollige melodie van de windregenbogen kleurt het mystieke spel van lichte tonen waarbij het totaal aan frequentie wit is en decibellen stilte benaderen waar in het aardse extremen elkaar naderen breken decennia lang verbindingen en splijten naar nieuwe structuren…

ik heb garen gesponnen uit de tijd dat onze geschiedenis is begonnen nog niet van de wollige periode maar te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven…

Beter weten Beter beeld Niet gedeeld Zwijgend zweten En vergeten Is je lot Te zot De geest komt los Wil verlichten Pijn door gedichten Los die tros Zweven over water Van de zoete geest Weg die kater Letterfeest Van woorden en zinnen Liefkozend beminnen Het werk van je hart Taal getart Streling der zinnen Stramien en structuur…

ik zag de blokken in je handen veranderen jij speelde met hout wist van bomen zag het groen komen in warme affiniteit jij timmerde geen muren of staalde het skelet maar bloeide puur natuur los van vorm en structuur deelde iedere jaarring zijn eigen vuur jouw bloemen zongen in het bouwen hun veelkleurige melodie kwamen in jouw…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

Als in een film dringt het water binnen ijskoud glijdend, zakt het weg in 't diepste binnen van zijn wezen brandt echter verzengend vuur erupties zijn niet te vermijden kokend, borrelt alles op hete vloeistof schroeit zijn lippen de aders zwellen de huid schrompelt vernietigde structuren overgang tot as uitgestrooid over het stille…