Alle inzendingen over te klein voor woorde

Vannacht was ik opeens weer klein, een verjaardag met wat kleinen dingen, de school , eerst psalmen zingen. Een trommeltje met snoepjes drie dozijn, Toffees om heel tevreden mee te zijn, kinderen die vol verwachting zingen.…

Dat woord en die ziekte, die horen nu bij mij, en daarom zou ik zo graag zo iel willen zijn, want dat rot woord, dat vreselijke woord maakt me zo vreselijk klein en angstig.…

lief hoe vertel jij mijn pijn in tijd vertel mij en verder gaat dit leven ooit lief ooit slaap straat aandacht dacht denkt stekt verder maar lief angst niet goed doen doe je het goed en snakt richting adem a a a adem weg en vergeten ooit lief misschien toen nu later beter laat later woorden tollen rond zekerheid…

Zo klein!…

Zelfs de de letter n en tweehonderd, vier meter lang zegt niets vanaf de zijkant geen hard bewijs toch breekt een hemel aan wie wij wat schuldig zijn open Liggen cassettes leesbaar zichtbaar openbaar Geen tijdstip ligt de sfinx meer onzichtbaar dan nu en de piramide voor het museum is een u.f.o maar blijf een kind van…

En met een hele grote zwaai Schept hij de hele strook Het schepje graaft zijn kuiltje En vindt het nog wel fijn Maar naast die grote graafmachien Voelt hij zich wel heel klein…

hogere machten houden mensen klein, kortwieken hun vleugels, arme mensen krijgen weinig kansen voor hogere vlucht. joz. le bruyn…

Buiten op de bemoste tafel. Een oude krant van een warme dag. De wind leest haar bladen. Binnen schuilt een kat achter de kachel. Ze kijkt even op als een troep ganzen voorbij trekt. Vage schaduwen vermengen zich snel met de nacht. Verkleumde kaarsen warmen zich langzaam op. De vlammen dansen op de tonen van de jazz. 'The falling…

Krol heeft 50plus op de kaart gezet nu kaart lezen van Klein naar groter! Met 50plus verder op weg!…

Er zijn momenten, waarop ik dood wil Waarop ik niet eens kan denken aan wat nog komen gaat Verlangend naar het moment dat mijn gedachten eindelijk stil Zullen onderzoeken of het hiernamaals echt bestaat Op andere momenten wil ik leven Leven alsof er geen dag meer zal komen Dan zou ik alles geven Om te krijgen waar ik zo van kan dromen…

waar vind ik de juiste woorden zonder jou te kunnen raken waar vind ik de juiste woorden zonder alles kapot te maken waar vind ik een kleine toegang ook al is die nog zo klein zeg me waar ik die kan vinden zonder verdriet en zonder pijn zou ik ze wel kunnen vinden want woorden doen soms verschrikkelijk zeer ik zal ze fluisteren…

vraag jij je af, ’t is eigenlijk maar een kleine leugen, dat mij veel hartzeer gaf. Maar een leugen in je kleinste woord, zet mij enorm aan het denken, wat valt er van je grootste woord dan te geloven, als je me bij het kleine al laat bedenken.…

Noch Dafne noch Ranomi won dus goud Hoewel de kans - door media gedreven - Haast boven elke twijfel was verheven Op voorhand werd er al een feest gebouwd Ze werden in de titelstrijd verslagen Maar hadden wel een loden last te dragen…

partijen hen vertegenwoordigen in naam van 't Christendom, 't Socialisme, 't Nationalisme wat ook voor senioren opgaat, alleen anders we zullen het zien, we wachten het levendig af tijd genoeg, niet meer hoeven of mogen werken, geen werk vinden, kansloos maar niet uitzichtloos "50 Plus Partij" blijkt en blijft heel erg positief niet 'Klein…

Maar wel de woorden. Dacht je er nog aan? Denk je er nu nog aan? Dat tere vogeltje? In beide kleine handpalmen omsloten. Hoe je het warm blies. Maar niet voor jezelf zou zorgen. Dacht je nog aan zijn woorden? Op de dorpskermis. Een glimmende ballon aan een touwtje. In je kleine hand. "Niet loslaten."…

De tekens, woorden, die ik zet: voor wie en voor wanneer zijn deze kleine klanken van een verslijtend alfabet? En alle sporen zijn zo klein en blank, die wij hier laten als op een sneeuwend veld het vluchten van een hermelijn.…

Een traan valt mee te leven Een traan die hoort erbij Om hem even weg te vegen Zo ben je weer even blij Twee tranen zijn moeilijk Met dubbel zoveel verdriet Je krijgt dan een andere kijk Maar vergeten doe je niet Een overvloed aan tranen Die als regen druipen over je gezicht Ik denk aan de momenten samen Aan de donkere maar ook degene…

Ze drinkt haar koffie zwart in ‘t grijs decor van stamcafé blaast rook in de lege holtes van uren Daar droomt zij kaders voor samen alleen aan een tafel voor twee waar tijd in trance verglijdt maar soms net te lang kan duren…

Verliefdheid streelde zijn zwijgen maar wurgde edele hoop daar afstand de strijd met de tijd na jaren niet meer verdroeg ‘t Vermeende antwoord blokkeerde minachtend de vraag die zwaarmoedig op weg was naar haar maar slechts doolde in een gêne die zelf pijnlijk om afwijzing vroeg…

Het vers boeket op tafel vulde de ochtend met kater zomaar afscheid van een nacht die toch gemeenschap had gebracht Hadden je ogen dus gelogen toen je sprak over later over dat wat buiten van binnen verwacht Een boeket een tafel vol vragen en ik rook weer de geur van verlaten die zo penetrant ver kan dragen…

Tussen huisstof en memorie las zij zichzelf terug in tijd Een handgeschreven jeugd in puberaal moeras waar ratio verdwaalde en kalverliefde toekomst las Memento mori voor haar dromen die ooit staarden naar de sterren maar nooit verder dan de zolder zijn gekomen…

Wat ik zie bedacht ik gisteren met de blik op eindig wat ik denk is alles wat vandaag in tweeën splijt Wat ik voel geeft morgen ruimte in te jeugdige kaders wat ik wil blijft tussen verlangen en onredelijkheid Tot jij mij op afstand zwijgend van illusie scheidt…

Ze lijkt slechts virtueel te bestaan Foto’s ja van mooie ogen van ’t leven ergens tussen tiener en vrouw Ze lijkt met woord begaan in poëzie rond naakte taal hard maar welgemeend geslepen en dapper grauw Ze laat me in de waan van zoveel meer dan voelen haar zekerheid van steen in zichzelf gevangen aandoenlijk trouw Soms…

Het is nog licht als de oude man zijn dag verlaat en zij voorbij de dood in sluimerend beeld ontwaakt Daar in de geur van zilte avond slaat het grote missen toe kan hij weemoed slechts herhalen in het ritme van doodmoe en leest hij toekomst in ‘t program van morgen waar hereniging in dageraad geschreven staat…

Zijn verbeelding voelde kleuren die waarheid glans geven diep verlangend naar de passie van contrast Maar de schilder ademde realisme en koos lichtgrijs voor het schetsen van zijn eigen stil leven…

Over de steile heuvels vlokken schapen een colonne koeien probeert een wolk voor te blijven die zijn reusachtige schaduw op het gras achter zich aan trekt over een slobberweggetje klim ik, een emmer in zichzelf klotsend water, de heuvel op het land afduwend zoals vanuit een vliegtuig de wereld langs een diagonaal wegdrupt een slinkend stuk…

Vilein stuurt hij afbrekende woorden door het "gesprek" even en steeds weer dat wat schreeuwen wil. Ze "luistert" met kleine slowmotionoortjes, klaterende bosbeekogen, doorlopend ondoorzichtig. Geef nu eens een woord, wat woord dan ook, dat als eendendons voelt.…

leidde de omgang over wonderlijke paden waarlangs over en weer in het doen en laten zonder of met elkaar soms de keuzes schuurden toch – hier en nu is er stil het weten van soms onzichtbare draden die stevig ons verbonden daarom ook zeggen wij liever nog was jij hier toch en éven nog om elkaar te zeggen waarvoor eerder wij de woorden…

we staarden door het kleine venster van de tijd ik zag je bleke schaduw je vroeg: hoeveel is alles maar je wachtte niet op een brabbelend woord van mij alles was glashelder toen jij door het kleine venster van de tijd staarde…

Tekenen met woorden, witte roos met woorden, arend met woorden. Oorden wit tekenen die arend worden. Een roos tekenen met witte woorden is als een vliegende arend boven het wiegende kroos in een kleine witruimte. Ontwarend broos. - zichtbaar. -…