*
Het waren niet de klappen,
zei je.
Maar wel de woorden.
Dacht je er nog aan?
Denk je er nu nog aan?
Dat tere vogeltje?
In beide kleine
handpalmen omsloten.
Hoe je het warm blies.
Maar niet voor jezelf zou zorgen.
Dacht je nog aan zijn woorden?
Op de dorpskermis.
Een glimmende ballon aan een touwtje.
In je kleine hand.
"Niet loslaten."
Want je liet alles los.
Ook nu.
Op het hoogste verdiep.
Je hielen op de overloop.
Je handen tegen de muur.
Je ogen gesloten.
"Niet loslaten."
Hoor je deze woorden nog?
... Enkele dagen geleden besloot mijn eerste liefde uit het leven te stappen. Als bij toeval schreef ik een luttele dag later dit krakkemikkige, gebrekkige gedicht. Al is het gammel en wankel, ik deel het toch als eerbetoon aan haar persoon. Hoe woorden dikwijls tekortkomen voor zoiets groots en ingrijpends. ...
Schrijver: Bart Boutelaer, 5 maart 2024Geplaatst in de categorie: afscheid
Eeuwige
115
Geef je reactie op deze inzending:
Een gedicht moet roeren en/of ontroeren;dit gedicht raakt me diep!
Juist zij bedekte de tere vogel met haar vleugels.
Het ‘stuntelen’ als dichter past in deze tragedie.
Wie weet, als de tijd rijp is, dat je haar opnieuw met andere woorden kunt gedenken.