Alle inzendingen over tijd OR park

Lekker wat chillen in het park bij een fontein waarop de zon schijnt.…

Een plotse wind steekt op door het herfstige park het sneeuwt blaadjes…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…

Er is een park vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt.…

Eindelijk weer zon, in het park vliegt een duif op -- bevrijd uit mijn huid.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ziet u nu in dat park een man met een blij hondje, dan denkt u vast: "Is dat die dichter van 't rondje?"…

Een plekje dat ik zo bewonder dat is toch wel het mooie park, waar ik een man zie staren z'n armen rustend op zijn hark. De bankjes langs de paden waar mensen zitten hand in hand, verliefde blikken naar elkaar werpen met naast de bank een picknickmand.…

in herfst gewaaide lege straten ademt de wind diep en vermoeid kristallen woorden ik kijk er doorheen en zie de dichter zijn lied schreeuwen nog harder dan vogels die langs jonge bruiden en oude zondes breken met de lichte val van de zomer hij draagt zijn pijn in verstilde akkoorden en zoekt troost bij allen die willen…

Wat vroeger onze wildernis was de ruigte rond het rondje een oude kasseien weg met breed brakende bermen en aangrenzend moeras is nu een keurig landschapspark met grazende Hooglanders en wildroosters over gecultiveerde fietspaden door de onzinnige ruigte naar het zigeunerland van ademzucht tussen heksen en dwergen speelt de muziek van…

de banken in het park dragen het lichte gewicht van een plaats bezaaid met bladeren bestemd voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden…

In 't park verstaan we elkaar met grote moeite: het roekenkoor schalt.…

En in het park onder schaduw van bomen aan het einde van die straat zit ik te dromen van ’t dorp waar ik ben opgegroeid. Herinneringen en weemoed naar een onbezorgde tijd die helaas niet weer zal komen toen iedereen elkaar kende passerend met vriendelijke groet.…

Alleen ben je gebleven met wachtende ogen in het vragende park waar je verliest wat je verlangt omdat ik je niet kan antwoorden…

Het koppeltje zat in het park hij keek haar aan, zij lachte de bank voelde de warmte al maar hij moest nog wat wachten.…

park bomen groen gras bloem op weg naar huis daar stonden wij te kussen…

aan wie ik allemaal niet dacht deze avond het is pijnlijk ik dacht aan iedereen het is volle maan in het park en de vijver rimpelt niet eens gedachten een paar zinnen zeg me wel te rusten en tot morgen een laatste blik een kus een omarming het park is mooi in het donker de honden blaffen, waarom blaffen ze nou ja…

Kwam je ineens weer tegen was een lange tijd geleden het was een blij herkennen. We liepen als vanouds naar die oude boom in het park waar we zovaak hebben gestaan. Je neemt me in je armen, streelt mijn haar, jaren glijden weg het voelt weer zo vertrouwd.…

De knoppen springen open in het park. Zienderogen.…

Lopend door het park vol uitgelaten honden wordt de bloemengeur doordringend overweldigd door de lucht van poep en pies…

Uiteindelijk geboren voor elkaar, lieverd de tijd was nu daar.…

In die tijd trokken amateurs met zwarte kastjes erop uit om in een poortdoorgang het tegenlicht te vangen dat door de lindeblaadjes scheen. Of ze betraden gretig het park op de dag van de eerste sneeuw. Vanaf meegenomen keukentrapjes legden zij vast hoe ijzel of rijp van takjes toverstokjes maakte.…

Voor lopen is er tijd voldoende. Het park omarmt twee mensen, zo onontwarbaar als zij schijnen. Fluweelzacht klinken er woorden. Meelevend neigen zij, de narcissen.…

Op de dag dat mijn moeder tachtig jaar wordt, lopen we samen in de donkere avond door de straten van mijn jeugd Zoals eens mijn moeder mij bij de hand nam, ondersteun ik nu haar terwijl we teruglopen in de herinnering van de tijd Een winterse hagelbui drijft ons onverwacht in de beschutting van de bomen in het park waar ik haar bescherm…

Eens was ik hier met alles zo nauw verbonden, straten de kerk het plein het park, waar ik voor het eerst werd gekust. Maar ach, ik kan het niet meer vinden de kerk is weg, het park lijkt nu zo klein de school met het plein, is alles wat er over is.…

hij wikkelde de krant van zijn verwarmde lijf en las dat zijn bank in het honden-mogen-loslopen-park voor sommigen nog te duur was…

in gebouwen levenloos zonder liefde op zoek naar het park…

In die tijd trokken amateurs met zwarte kastjes er op uit om in een poortdoorgang het tegenlicht te vangen dat door de lindeblaadjes scheen. Of ze betraden gretig het park op de dag van de eerste sneeuw. Vanaf meegenomen keukentrapjes legden zij vast hoe ijzel of rijp van takjes toverstokjes maakte.…

de man zei: ik eet een boterham met kwark het meisje zei: ik lust wel ham en mijn popje ook toen zei de man in het park: ik heb alleen maar brood en kwark…