Alle inzendingen over tijd OR verval OR herkenning

Er hangt iets in de lucht, een knettering, alsof protonen elk moment in mekaar kunnen klappen. Haar lichaam voelt als een fletse kaas uitgezweet in een ijskoude frigo met kale schimmel om uit te snijden. Haar moeder is reeds twee jaar begraven. Vader is vanmorgen de tuin ingegaan en niet meer binnengekomen. Negentien is ze, fris en ongeschonden…

(verandering) zoals men kut gebruikt om er weerzin mee uit te drukken zo moet het ergens ooit zijn misgegaan op een plek in het recent verleden zijn de knoppen omgegaan de tederheid bestreden met het begrip banaal zijn wij ver afgegleden naar 't koude digitaal…

je kent de jaren die verjaarden viert de vergankelijkheid met glazen wijn als het bestrijden van een pijn je bent getekend door de tijd maar veinst geluk en houdbaarheid…

hij die ik vroeger was is niet meer... er stroomde veel water langs heel veel water zodat de scherpe randjes behoorlijk zijn afgevlakt de te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik zó dikwijls de zorgen als vruchten van me afwierp zijn…

de vergankelijkheid heeft mij bij de hand genomen de jaren getekend in rimpels en kraaienpootjes wat bleef is de glimlach van zo nu en dan onzeker om de lippen…

je kunt je tanden poetsen tot bloedens toe toch borstel je het verval niet zomaar even weg…

plots groeien er haren uit je oor vallen schilfers op je kraag het zijn signalen van verval die ons drukken op de feiten niets valt iemand te verwijten eeuwig gaat 't knagen door de tand des tijds als omnivoor…

Ik liep op weg naar schoonmama in zuid in Amsterdam in een bekende straat Een beetje in gedachten zoals dat gaat toen ik de man zag staan; een rijzige gestalte met een witte baard En ook de naast hem wandelende man was mij niet onbekend Het was een donker type Een keurig in het pak gestoken vent Je ziet ze daar wel meer die chique geklede…

Zinnen krijgen een betekenis woorden vormen een warm gevoel telkens als ik in jouw ogen kijk ik ben jouw zachte stem sterk en voorzichtig ik ben jouw wonderlijke ziel rustig en angstig ik ben jouw tedere ogen helder en onzeker een gevoel van thuiskomen krijgt een betekenis iedere keer weer het is een sleutel zonder pijn een vriendschap…

Nu weet ik, wie gij zijt, de Jongen die ik eenzaam zag te Woudsend en daarna, nog op dezelfde dag, in een kafee te Heeg. Ik hoor mijn Moeders stem. O Dood, die Waarheid zijt: nader tot U.…

Zou u Jezus wel herkennen, als u hem onder ogen krijgt?…

Vriendschap is exclusief een enkeling kan vriend zijn herkenning is een voorwaarde wat zijn we uit elkaar gegroeid waar zijn mensen saamhorig hartgrondig exclusief mens met elkaar zonder eigenbelang gemuteerd tot instinctief zijn wij pas herkend in een of ander engagement sociaal vriendenhuis voor stambelang volksbelang staats- belang…

raar nu ik weer mezelf ben voel ik me een ander waarin ik mezelf niet herken juist toen ik die ander was voelde ik eindelijk mijn eigen ik, mijn kern waar ben ik toch gebleven? kom je heel snel terug in mijn leven, alsjeblieft… 27.02.2004…

schichtig de blik overvloedig gespaard van zwijgen de mond vol stof de aarde spreekt hem niet meer uit overleven op het sterfbed der hoop machteloze handen meten de duisternis tegenbeelden in versiering in het astrale lichaam der taal het oude is altijd beter niet het dode diep in tijd gezonken leven we steen voor steen…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ergens heel diep raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je ziel splijt als een bliksem die 't al doorstraalt en vlammen doet wat tot dat ogenblik verborgen en haast begraven zwijgen moet maar dan straalt heel je wezen helder, je ogen zien weer als een kind…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat jezelf ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt maar dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht en dat je liefde voor de mensen ineens weer warm en zuiver richt.…

Anders is de herkenning van de realiteit, Complex op een manier die ik liever mijd. En toch luister ik met vrede en onvrede naar muziek van onze tijd. Rust zacht Al Bud, Larsonic, vind vrijheid..…

Ineens was zij weer op til toen ik haar achter mij hoorde bij oom Donald waar onze kleinkinderen naar de tekenfilm Bambi keken herkende dat beeld en het roepen van roekoe roekoe naar de bediening wat ik eigenlijk niet wilde was toch op de grond kijken zij liet iets vallen: plets lieve rode duif gaf een kopje waar de kleintjes naar…

als mijn hoofd de wereld niet meer kent mijn geest een ander universum verkent neem mij dan in je armen en wieg mij wieg mij heen en weer en op een keer welt uit het diepst van mijn wezen jouw naam…

het is meer dan verstrengeling van onze belangen hoe je kijkt, hoe je lacht, je geur, gevoel voor humor maar bovenal de klik al jaren lang ben jij zonder woorden vertrouwd en mij nabij je rare trekjes zijn mij dierbaar jij ontziet mij waar nodig kan ook vlijmscherp benoemen waar het wringt kortom, een vriendin voor het leven…

Laat mij altijd overdonderen door de natuur en als ik dan dieper op haar inga kom ik tot de conclusie zij de zuivere ware liefde is de mensheid heeft dat ook: dezelfde eigenschappen ondanks veelzijdige gebreken hun wispelturigheid knipoogt in herkenning tussen hemel en aarde waaruit zij zijn ontstaan: maar er tollen altijd duivels…

geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen, je klein bestaan verbindt met eeuwigheid, je wortels diep doet dalen naar de bronnen, je vastheid geeft in 't ritme van de tijd…

Geen rijkdom en geen roem zijn groter dan die lach, Dat lachje, dat als in herkenning, jouw oog ontmoeten mag.…

Men loopt zo gauw voorbij in herfstachtig najaar aan wat uitgebloeide takken in een groepje bij elkaar vergankelijk geworden kleur verliezen, broos staat het stil, wat triest komen uit de mist in zicht van zachte lichtval en zie.... hoe een spinnetje ontdekte de ragfijne takjes waaraan het zijn webje spon en kijk... naar de verdorde bloempjes…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Maar tijd en ondervinding strijk ik niet meer met mijn handen strak als ik in de spiegel kijk - rondschouderig, hangtepelig.…

Een vurig bede klinkt vanuit het hart ontstegen 'Heer waar bent U, hoor mij roepen de wereld om mij heen verhardt er strijden allerhande groepen en het geloof in U verstart' Hoopvol slaat zij haar ogen op smekend hulp vragend van Zijn Hand maar al wat zij ziet is het trage bederf scheuren in het heilig beeld van stand getekend verval…