Alle inzendingen over tijd en ruimte

Hier, vanuit tijd en ruimte Wordt aandachtig geobserveerd Hoe het met tijd en ruimte staat Of alles is gecatalogiseerd. Al die onzin over dit verschijnsel Over wat je hoort en ziet Alles uit de lucht gegrepen Je gelooft je eigen oren niet.…

Op de langste dag zien over het watervlak: de tijd wordt ruimte.…

Tijd en ruimte genoeg, Ideeën in overvloed. Gezapige bewondering, Voor oppervlakte, Onder de kosmische ruis, Van oorspronkelijkheid.…

soms is het beter wachten wanneer een tijd de ruimte laat wenen denk in gisteren was de tocht gierender dan vandaag…

We vliegen door tijd en ruimte Bestaan in de toekomst Wachtend tot onze laatste regel is gedicht…

hier begint het: het bitterzoete verlangen zet ons onder stroom het aanraken zonder aan te raken een bitterzoet reiken buiten jezelf afwezigheid in tijd en ruimte zonder ogen valt genoeg te zien hier begint het…

Ons verlangen wil grensloze tijd en ruimte geheel begrijpen. Maar er zijn grenzen aan ons begripsvermogen, dus blijft het geheim. De onbegrensdheid is hoogstens voor te stellen als zonder grenzen. Als groot nirwana, weten van het niet weten, pure verlichting.…

in de horizontale en verticale verkaveling van het raadsel worden letters tot woorden aan het kruis genageld en spellen zij de oplossing van de matrix waarvan de zin niet meer is dan het vullen van leegte in de tijd en ruimte tussen de zwarte gaten in het vlak…

Snippers in de tijd. Dan ben ik jullie in tijd en ruimte voorbij. Toch hoop ik dat nog eens iemand aan mij denkt, me omarmt. Al weet ik dat dit niet staat vermeld bij de polisvoorwaarden.…

De sleutel tot een nieuw begin ligt veilig opgeborgen De zandloper loopt de uren door tot aan de dag van morgen Tijd en ruimte gevlochten ineen spoeden zich door eeuwige paden Kosmisch gezien het rijk alleen grenzeloos vlecht het zijn draden Waar de aarde tolt zijn eigen baan de zon schijnt jaargetijden Dag en nacht, zon en maan…

Toen de woorden niet meer wisten hoe de klank hen had gekleurd, gaf het redeloze ritme tijd en ruimte aan terreur. Hoe de taal nu is verworden tot een daad van stil verzet een onuitsprekelijk verlangen, een bedroevend stil maar groots gebed.…

Vertraagt de tijd. Schept ruimte.…

een stilte in het kind de onderstroom van wat niet gezegd wordt in een huis zonder lucht lopen tijd en ruimte tandenknarsend vast zonder beweging stremt het kleine leven ziet de wereld zwart aan de rafelranden van de afgebroken taal sterft het onthechte kinderhart…

een nar met drie hoofden fluit een tijdloos liedje nipt zijn frambozenlikeur wolken lopen op twee benen mensen drijven boven hen weg, naar landen zonder grens tijd en ruimte glippen weg door een achterafsteeg wat een opluchting…

een donderend gevloek maakt zich meester van tijd en ruimte het werkstuk telt niet meer, zomer wordt winter door die ellendige rot splinter…

Hollend door tijd en ruimte om het onmeetbare te vangen weg te dromen van nu om ergens maar te zijn Tussen ongeschreven woorden en uitgesproken zinnen toverden wij ons alles overtroffen wij onszelf Zo waren wij Koningen zonder koninkrijk kinderen uit verleden als tovenaars die stonden geboren uit een ei Groots genoeg om in één nacht…

Het is de dauw van het crematorium die verschroeit de huid er ontbreekt een lach een liefdevolle warmte in ogen en gulheid in tijd en ruimte net als de bril op het gezicht met het gewelddadige gewicht van gedode beeldende dromen een onsterfelijke werkelijkheid in verlangen het blijft wat in dromen sterfelijk blijkt.…

Roodverschuivend zweefde je Door vier of wat dimensies Tijd en ruimte als jouw onvoltooid toneel Stiekem was je uitgedoofd Als een kleine ster, lichtjaren weg – We zagen het alleen nog niet Oh, singulariteit Oh, allerlaatste zonnewende Ik hield al van je Lang voor ik jou kende…

tijd en ruimte het binnenstromende licht biedt een duizelingwekkende ruimte het is niet voorbij ik leer me verzoenen…

Niets zal nooit hun zoenen evenaren, zij hebben dat bereikt waar ruimte tijd en tijd weer ruimte wordt. Hun gebaren in de stilstand stremmen zonder spijt om hun bewegen, vroeger bron van nijd. Strijkt het haar lichaam aan, zijn woord wordt glas: het ziet wat komt, wat is, en wat er was.…

we verlangden naar het zomerlicht de grijze grauwe dagen verdreven ons als vanzelf naar een witte winterslaap geluidloze vergeten dromen waarin tijd en ruimte waren uitgeteld geschenken uit de hemel vergeten zijn het benarde grijs en grauw de eindeloze ijskoude nachten het verlangen naar het zomerlicht…

De tijd geeft ruimte aan het zijn. Want er is genoeg van beide. Het één is niet groter dan maar in balans spreken we van heden. Meestal realiseert men zich Dat vooral in het verleden. Die vorm van bewust zijn Bepaald het leven van alledag Toch zijn we het gelukkigst Als u zich dat niet realiseren mag.…

Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij dan gaat omarmen zal de nieuwe dag mij ook weer verwarmen. Dan zal ik mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij gaat omarmen zal de nieuwe dag me ook weer verwarmen. Zal dan mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

door de ruimte verstopt in zwarte materie verzonden uit het verleden…

door mijn hoofd spookt de dag die niet bestaat ik kies en keer de kant geduwd door tijd en ruimte ik pak minuten in mijn tas mijn richting en wat kleren een beeltenis met een kras en strik mijn veters strak sla nog even om je heen zet me schrap en maak me los hou me vast en ga de reis die eindigt hier…

In het bergrijk, waar de seizoenen overheersen en de horizon minuut na minuut zo majestueus verkleurt daar vervagen grenzen van tijd van ruimte Daar leidt het licht een gebroken bestaan Daar ontkiemen vergezichten mysterieus in nevelen verhuld een adellijke gloed van zon en van maan In dit biotoop van onvergankelijkheid is de mens…

Het heden waarover ik struikel, een dunne waslijn aan de horizon, die al eerder overspannen was,schrikdraad waaraan de alom aanwezige schaduwen hangen, ik spartel tegen, verlangend naar een integere engel die bestaat, ons het onzichtbare verklaart, terugkeert op haar schreden wordt ik door tijd en ruimte en onder een mantel van…

De noordenwind klopt op de deur van haar geweten dat het tijd is, ja tijd om te vergeten. Tijd om ongeplukte bloemen aan het licht te rijgen, tijd om ruimte langzaam vol te schrijven. De stilte in de regenton na regen schijnt de zon alsof ze zomaar kon bewegen als het schrijvertje zo vlug dromerige kringen heen en terug.…

Waar eerst het verleden een hoofdrol speelde trok jij een streep door het donker het lijkt net of de dood door jou werd verdreven zomaar ergens tussen tijd en ruimte waar mijn gedachten ook heengaan ik verdwijn niet meer op de golven van eenzaamheid jouw ogen brachten mij terug _in een stralende diepe rust_…