Alle inzendingen over tim balthazar OR pesten

Woorden vouwt hij open tot de juiste betekenis en past dan alles in elkaar tot een zin die zinnen zijn zijn plasticine hij schept werelden aan de lopende band in papieren scheepjes vaart zijn gevoel nader en zet ons in traan en vlam niet alleen met woorden is hij groot maar ook van hart…

Jij verstuift in het licht kleine bloesems varen langs mijn ogen binnen bevrucht door liefde mijn netvlies staat in bloei en ‘s avonds nog het meest dan gloeit het verlangen als romantiserende zon ik droom vreemde dromen voor ik in slaap ben en kruip naar de tafel mijn pen regendanst rond een vurig blad, smekend om de…

de zon is uitgeput enkele straaltjes ontspringen de hemel de planten worden stijf en de bloemen schrompelen hun seniliteit tegemoet de bomen zijn moe en kaal de dag zwakt als maar af terwijl de nacht sterker wordt dieren kruipen weg in hun holen de vorst ontruimt het landschap het wordt winter en toch heb ik het warm vandaag…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

de wind die tussen de bladeren hijgt een warme damp die de aarde ontstijgt ik maak met mijn vingers een kijker het geluk kleurt alle beelden rijker ontelbare druppels lekken van bomen na-nat terwijl de zon er in duizend kansen uiteen op spat de liefde die in mijn bloedbanen als maar groeit tegen de seizoenen in aan plaats nog wet gebonden…

Het gras fluistert mijn rug In vochtige woorden de vreugde toe En mijn neus danst met bloemen Op de kristallen dansvloer Van een zomers briesje De ogen grijpen naar een ster Die langzaam in gouden druppels Smeltend mijn horizon inkleurt Ik proef hoe de warme gloed De mond van elke porie kust Maar mist zweeft de afstand tot een gat Mijn…

Duw mij niet in dat hoekje stilte De muren zijn er reeds dood De vloer kreunt er wat kilte En mijn hersenen zijn er bloot Voor de eigen woeste tanden Ze zijn van taart op steen gestoten De vriendelijke taal van de randen Is met het bloeden mee op gespoten Mijn bloemen bloeien enkel doorn In dat voedingloze licht En ogen zijn…

liefste, met watten lippen kus mijn wonden droog laat mijn bloedend oog van uw schoonheid nippen streel me met uw vingertoppen en laat onze monden niet bij lieve woorden stoppen liefste zon in mijn verdriet mijn paardje, mijn schoonheid wiens rug met m'n benen versmolten is, stop op m'n wenen waarop ik richting vreugde glijd…

een huisje wiens muren heldere klanken ontwaren uit een doolhof van gestommel en boven wie de regen nog voor het dak verdampt ik zie hoe condensatie de inwendige warmte tegen de ruiten kleurt en mijn voeten vangen de muziek uit de trilling van uw marmeren vloer mijn hand glijdt kussend over de gouden deurknop vanuit…

hij staat daar met zijn tong die scherp is geslepen door de pijn, in de aanslag alle strikken likkebaarden reeds in stilte als onze vormen langzaam het scherm betreden als een aan het raam gevroren gier zijn nek onder het dwangmatig zitten gebogen en de ogen elk beeld uit de lucht rovend met behulp van hun glazen netten -wat verdorven is…

De seconden in jouw ogen big bangen honderden dromen en broze korreltjes geluk van elkaar een omarming is een tocht in overvloedige warmte achter de tred van je hart de zoete woorden in je weet op mijn gezicht het geschapen geluk met een glimlach te onderstrepen laat de ons dan niet tot een stipje herinnering vervagen ik zie je graag…

onder de bladeren woelt een kever de oppervlakte nabij met een bal vol dromen tussen zijn roestige grijpertjes in een herfstig landschap hijgt hij tussen geel blad en afgevallen appel en rolt zijn garen tussen de mestkeverballetjes door een gevoelstroom vol leven om kalm en als mist weer in zijn warm hol te verdwijnen…

de zomer vangt de spelende kinderen en propt ze vol met zijn liefde tot hun huidjes langzaam overlopen van het als maar groeiend plezier hij vult het landschap met zijn kleuren lustig hier een stipje, en één daar de bloemen wekt hij uit hun slaap wrijft zachtjes over hun neuzen met de gouden vingers van zijn zon het water schenkt…

moeder in uw omhelzing kan ik rust terugvinden gij legt mij de zachte woorden in de mond stillend, een schuilplaats voor stormwinden in u is de bal van mijn geluk wel rond en kan hij rollen, mij de lach aansteken moeder gij schonk mij een grote mond vol tanden al moet gij hem vaak zelf eerst openbreken tussen de eelt schuilt er fluweel in uw…

dagen vol hoop en dagen vol verwachting dagen waarin alles een ballade leek dagen dat droefnis de vreugde opslokte en dagen die op hun sterfbed niets meer waren dan een verlossing ik bundel ze in een woord dat niets kan doen dan zichzelf zijn en zachtjes om jou smeekt…

ik heb in de spiegel gekeken in mijn hoofd mezelf gefotografeerd aan het beeld getrokken, het gekeerd en de schaduw weten te breken in miljarden stukjes licht deze dan weer gescheiden of op andere plaatsen gericht minuten kon ik het beeld berijden vol hoop en valse edelheid ik ben er zo diep in gedaald dat ik niets meer heb behaald dan…

hij voelt de adem uit zijn longen groeien de woorden staan stijf in zijn keel zoals zijn lichaam dat een plank is en langs alle kieren kraakt vol wormen en vol sporen van regen de foto in zijn handen is niets dan een vlekje vertroebelde troost dat hij tegen zijn dovend hart drukt en indommelt…

het is zo zwaar dat ik het niet over de drempel van mijn lippen krijg "afscheid" weerklinkt in een uithoek van mijn daverend hoofd en beukt zich tegen de moed die het recht houdt mijn tranen kauwen op de grond onder mijn wankele voeten, om dan een braakbal van niets uit te spuwen ik val een laatste maal in haar armen en mijn geheugen…

straten waar licht door zweeft en zich tegen de gevels neerlegt de blikken langs de kanten zijn er niet ijzig maar aanvaardend en auto's razen er ook de gassen uit hun longen maar er zijn die momenten van pure kalmte, wanneer de beheerste wind als muziek mijn poriën betreedt vogels planten zich op halzen van knusse lantaarnpalen…

mijn woorden tasten in terughoudendheid gemanteld door jouw halfbekende planeet terwijl uit elk gaatje in die blik een vruchtbare warmte aan jouw kernen ontstijgt waarop ik lijk te drijven geen slag, geen stoot gewoon mezelf, zonder te zinken naar de twijfel en de stress er leeft iets zuivers in je adem in je ogen, in het…

Ik wil slapen nu rust, ronken, laat mij gaan nu, slapen wieg, wieg, schapen regen Knotst KLETTerend op mijn daken bom in glASSS scherven rInkelen waarom KErft die vreemde onrust door mijn hermetische bovenkamer, gelijk door boter tegenstelling, geKRas krIIIIIIIIIpt ten einde laat mij slapen, ik wil slapen, laat mij gaan SLAPEN!…

Je lippen lijken een lijntje te trekken onder het woord lief in de verhalen van je aangezicht mijn woorden tasten in teruggehoudenheid gemanteld door jouw halfbekende planeet uit elk gaatje in je blik ontstijgt zijn kernen een vreemde warmte ik lijk erop te drijven geen slag, geen stoot gewoon mezelf, zonder te zinken naar…

Liefste hagelwitte schoonheid, elke dag verwijs ik een van jouw vriendinnen naar het kerkhof, neem haar leven en schets het in mijn atelier van glas en plastiek en nu ook jij tot de rand met mijn liefde gevuld bent, breek ik je houten botten.…

de lampen enkele dagen koud het licht naar de zolder verhuisd de muren als geschrokken in één klap kaal op de vensterbank groeit je plant onverstoord verder richting zon maar in ons hoofd wend jij je ervan af woekert de schaduw langs je omhoog als een geschiedkundige naam met een steeds vager gezicht spreken wij je weldra uit als een…

Voor Tim Ieder mensenkind Dat in vrijheid Geboren is en Met eigen geweten In de wereld is gezet Staat klaar voor De rol van zijn leven - Decor en podium Zijn aanwezig - Nu alleen nog Hopen op goed publiek…

tijger Tim eet gras ja, dat is niet zoals het was neen, vroeger ging Tim op voedsel jagen zodra zijn maag begon te knagen van kwart voor vier tot kwart over acht is tijger Tim op volle jacht daarna gaat Tim langdurig gapen gevolgd door uitbundig slapen Tim doet zijn muil dan zo ver open dat er vogels naar binnen lopen zij pikken zijn tanden…

Onaangedaan Reageer ik als Het erge nieuws Tot mij komt - Onaangedaan - Want er was Al zoveel pijn Aan vooraf gegaan…

pesten is iemand pijn doen pesten is iemand belachelijk maken pesten is iets anders dan een zoen dat is geen manier van zaken pesten is rot pesten is iemand lijden tot zelfmoord pesten houd je niet onder schot elke slachtoffer gaat dood,de slachtofferstelling scoort!…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

Er bestond eens een man Tim Boektoe, Hij ging naar zijn vriend Tim Boek toe. Hij raakte verdwaald en naar men verhaalt, doorkruist hij nog altijd Timboektoe.…