Alle inzendingen over trekt

Het jonge blad trekt aan de bovenste takken – die moeten groeien.…

Een donkere wolk trekt voorbij en men ziet het al weer zonnig in.…

Het gaat niet goed met het huwelijk van hem Dat huwelijk is eigenlijk ook van haar Maar daar trekt zij zich weinig van aan…

Wind trekt aan tot storm De eik trotseert die krachten En blijft wie hij was...…

Vannacht heb ik mezelf Met het badwater Weggegooid, Ben roemloos Door het putje Gegleden - Nu ik wakker word Trekt meteen Het doek, Trekt meteen De verf, En begin ik Met grote vegen En kleine klodders De diepste emotie Weer te geven - En herken ik Mezelf weer In het handschrift Van de verf…

Ik zou het liefst bij een begraafplaats willen wonen ja, met zo'n mooie oude kerk met toren, 't liefst een katholieke, een roomse waar nog ondeugende dingen gebeuren, maar ook de ontroerendste, de meest hartverscheurende, verdrietigste,omdat de dood nooit went maar ook voor de ongelukjes met het dragen, het neerlaten van de kist door het verkeerd…

De zon trekt wolkensluiers mee in haar valpartij morgen weer een dag…

Vandaag Val je niet Op Iets of iemand Trekt je op Tot boven het maaiveld En tot je verbazing Zit je kop er nog op…

In het open veld trekt een muis een buizerd omlaag - mijn fietsbel rinkelt…

Van west naar oost trekt stralend zilver tweelopig een kortlevend spoor…

het schelpenpad trekt me dwars door zand en duinen vredig ruist de zee…

[Haiku] Meertouwen schuren geringd over de kade - de wijde zee trekt.…

in zijn vrije tijd klust de tandarts altijd bij een mortuarium daar trekt hij gouden kiezen…

De wind heeft haast, trekt de bomen aan hun haren – “Sorry, sorry, echt!”…

Hij heft de poot, trekt de tong langs zijn plekken, geeuwt. Ver weg is een aanrijding. Een windvlaag trekt door de bomen. De luipaard geeuwt, rekt zich. De apen lachen angstig. Het ondier vertakt zich. ---------------------------------------- uit: Hersenmutor. Gedichten 1990-2005…

droogstand in de kweek van illusies geeft verzuring ontstemming bij de organist men ziet vooral bij mondorgels groene doorslag in pijpjes men vermoedt het vale grijs van schuim op lippen met afgewend gelaat wordt ontluisterd…

Langzaam trekt alles uit je lichaam weg en gaat je geest op zoek naar onze hemel.…

In het noorden een stille tocht de rook trekt als nevel voorbij de zon breekt door en kan best samengaan met hoogwaardige magische natuur en alles wordt weer licht.…

Ik treur niet, geen tederheid trekt mij aan Geen lichaam kan ooit het mijne voelen Geen ander oor mijn verwarring, mijn onrust In de sprakeloze plaag van de taal. Dagelijks en dodelijker verkrampt mijn wereld In de vreselijke vertakkingen van de pijn.…

Houdt je leven werkelijk op als je lichaam ’t niet meer trekt en het denken met een deken van bedroefdheid wordt bedekt? Wij stoppen heus niet als we doodgaan, wij ontstijgen plaats en tijd: Bij het sterven van het lichaam wordt ons wezen plots bevrijd. Reist het verder, één geworden, alomvattend, voor altijd.…

De angst trekt niet de morgen. Elk hart trekt graag de hele dag. Waar een hart klopt na de morgen vertoont zich gaandeweg een lach. Die lach houdt zich niet verborgen. Opwaartse vrolijkheid toont zich in een olijk gezicht. Als de neus krult verdwijnen ook de zorgen.…

zijn woorden rollen uit de mond, gesplitst in vele tongen, begrip en wijsheid kwijlen neer waar zij bewonderend zongen ze klampen zich aan rood glijdend richten ze zich op om aan zijn bron te laven het zijn geen gaven die hij toont als hij zich van hen verschoont het hermelijn trekt vrouwen die belust zijn op de macht de pracht en…

zeg ja en lach maar in het hok vertrapt de olifant een tijger tot gehakt kus goeden dag en weet een prooi te haken in de vlucht zijn slagader trekt lucht ga op weg berijd de wolken tot het oog van de cycloon het huis bevrijdt van muren neem dan de tijd de vleugels uit te vouwen verneuk de wilde vrouwen en geniet de kleine…

een vale zon in lucht waaruit het leven is gevlucht gebruikt door lijven die vergeten te bewegen een dag die krom trekt door gebrek aan perspectief verveling is de dief die uren heeft gestolen de trage stroom van dingen die gebeuren het drijven op gewoonteruis slaan van klokken en van deuren de avond ademt nog geen duisternis omdat…

het duister trekt aan mij zijn armen voelen kil geen wolk trekt voorbij zwart de nacht, zo stil sterrenlicht zie ik niet stof dwarrelt om mij heen de geest die het leven liet snelde verbeten weg, alleen het vuur verhit de hel likt de vlammensporen ooit was het een spel maar nu heb ìk verloren…

Haar tranen zien wij niet Ze trekt liever gekke bekken Stapt op de trein Lijkt joviaal te groeten Maar in 'r gezicht met duizend sproeten Trekt mascara 'n bijna onzichtbaar spoor.…

haar schoenen stout ze trekt ze aan loopt doelbewust onverschrokken alles wat op haar pad komt tegemoet…

koude mistnevels ademen de bomen wit de winter trekt een bontjas aan ik ook maar dan nep!…

De dood spoort niet, nooit, ook niet even maar trekt wel wissels!…

Het is de engel die mij dicht licht bij jou trekt als het ware wij samen geborgen.…