Alle inzendingen over troebel OR troef

De open haard muren en ramen het gure weer urenlang gestaard Het pijnlijke gemis van de vrouw van mijn dromen die er niet meer is Een troebel gevoel waakt over mij laat me maar en de boel de boel...…

In lotus Het hoofd draaiend tergend langzaam Een oog openend troebele blik Het motief op de vloer lijkt te bewegen Een moment voor mezelf Even helemaal ZEN…

Het Boekenweekgeschenk heet dit jaar ‘Broer’ Hij noemde Gerritsen helaas Verhoef Ze treurde niet, kwam gnuivend met haar troef Een routineus gebrachte goocheltoer: Een muntje, glas en krant, waar gaat dat heen? Twee dingen blijven over, wat verdween?…

het water troebel en rimpelig omspoeld met dode vissen glijdt langs de witte toren met het kruis er wordt een deur gesloten het zal niet lang meer duren dat de dag zal komen dat er helder water over de stenen zal stromen op deze plaats springlevende vissen…

onopgemerkt op ons achterlaten maar die in spanning en vernieuwing alle indrukken kleurden met diepgevoeld ervaren het is aan ons om aan de diepste emoties glans en warmte te geven zodat zij als waardige fundamenten kunnen transformeren naar een solide basis voor vriendschap met alle respect voor elkaar ondanks dat het water nog tikje troebel…

Mijn zicht is beperkt Ik zie alles wazig nu Nu jij er niet bent om mijn ogen te openen en alles weer voelbaar te voelen Ik heb wel gemerkt dat ik soms te haastig doe Heb geen rust gekend om mijn ogen te openen Begrijpen wat ze bedoelen…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

Een vlekje op het raam Kijkt je aan met verstomde verslagenheid Je hebt 'm gemist Keer op keer heb jij je vergist Bij de cirkelende vegen die te gehaast zouden bewegen Gedoemd om vlekjes als deze te missen Troebelheid gebiedt je om te denken Over vegen, cirkels, transparante ramen Mensen die ooit binnenkwamen En zagen Dat er gemist werd…

glimlachend wendde zij zich af weer had ze in de spiegel gekeken zichzelf vergeleken met toen naar een oordeel werd niet gevraagd en toch ontdekte zij voordeelpunten als reactie op die lach ja haar sterkste troef ontwapenend bij inzet en afrekening nog zwaaide spiegel de lach terug in afscheid met koesterende aai…

plots volgt zij de wereld in een blik van vrede ogen draaiend totdat ze troebel zag een kloppend hart voelbaar in haar stem trok het lichaam wit -hemeltje lief-…

Schonk de regering Weer troebele wijn? Oorzaak is zeker haar Memomemorietje: Korter dan kort – ach haar brein is vast klein…

asfalt in vloeibare toestand zo aangebracht dat de ondergrond onzichtbaar is in dit land: bevuild en vertroebeld verontrust loopt men eerst in een lange, daarna korte lettergreep langs de rivier waaruit de schimmen dronken: bedrieglijke schijn een remmend effect wordt verkregen door maling aan iemand of iets. alles in het midden verandert…

licht zegt ze geef mij je licht zodat ik het meenemen kan naar het zwart zwart zegt ze zou ik je nog kunnen zien mijn lief in het donkere licht, schemer zwemwater van mijn moeder troebel zegt ze geef mij je geef mij je…

heb ik iets verkeerds gezegd? deze zin draalt als een stoomloc door mijn brein, ik hoor zelfs de hoge toon van de fluit wanneer het gevaarte zich wil stationeren zoals vaak roer ik mijn mond met een gelispel dat ik iets te hardop uit, ik zie het in de verwonderde grimassen dat mijn tongval zich weer heeft bezoldigd en zich te eer heeft…

De wind zal ons meevoeren, terwijl we verder spelen, onze handen gevuld met een laatste troef; niet bang meer nu voor de dag van morgen.…

Zoals troebel water helder wordt. Bedaagd en bezonken zijn. Niets moeten, niets willen. Wolken zien drijven in het blauw. Luisteren naar de wind. Verwonderd worden weer, zoals een pasgeboren kind.…

Wij, de oudere mannen, weten het: IJdelheid 's mannen troef des vrouwen haat "oude" vrouwen hunkeren nog... Helaas.…

ik rust in de hoeken van mijn geest heb me teruggetrokken van het feest dat leven heet geraaskal en geroezemoes ego’s zijn weer troef in het eenzijdig woordenspel waar luisteraars ontbreken prietpraat overheerst is morgen al vergeten ik ben het zat wacht in de hoeken van mijn geest op het feest dat stilte heet…

Veel zei hij niet zijn blik tuurde in eenzaamheid richting het raam Hij kwam niet meer buiten omdat alles troebel werd voor zijn ogen even vermoeiend werd het lopen Voetstappen dempen in het huis van kamerbreed tapijt achter een gesloten deur…

Een telefooncel, stad bij nacht Een jonge vrouw, koud en nat Een trillende hand die haar afkomst reeds begroef Toetst een nummer in als laatste troef. Een vreemde stem die informeert Of mevrouw de kosten accepteert En dan de zin die een moeders' hart doorklieft Mama... kom me halen, alsjeblieft…

Verdriet was troef. Echtgenoot, kinderen en kleinkinderen bleven achter, verweesd. Voor wie legde zij welke kaarten? Niemand komt het ooit te weten. Waar wij wel zeker van zijn: wij gaven haar onze harten.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Zacht oranje sterft de dag glanzend in je haren glinsteren de eerste sterren als reflectie in je troebel geworden ogen vensters van je liefde. Voor mij weet ik teder en bedenk dat ik niet anders wil dan oranjerood ondergaan in je armen.…

Slopend is mijn dag die ik moet leven zonder kracht Weg zijn mijn haren die mij lieten vallen zonder scharen Troebel zijn mijn ogen die niet zelf hun tranen kunnen drogen Angstig zijn mijn dagen die ineens kunnen vervagen Strijdend is de dood die niet wilde luisteren naar wat ik gebood…

als licht kraakhelder blijft verstijft de zon is de matrijs kapot waarin warmte en wondertjes wonen het soepele dat danst en zingt verstart in gaan stilt de hemel in een koud en kil onaangedaan kom maar wind vlaag een lieve eerste lentebries nog is het wat vroeg maar kraakhelder wordt geen troef…

De dood die onverwacht kwam Hij speelde mededogen Ik keek rustig in zijn ogen Hij dacht te winnen toen hij nam Met hem verdween de stille rouw Twijfel troef zet roem in gang Van pril begin tot durend lang Kaarten zonder harten vrouw Leven, omdat ik niet verloor Ik geef het nu zelfs door…

De plichtpleging hangt als stille troef aan de wand. Grijs, licht en donker. Vooral donker. Stramme olie kruipt over land. Koud, zoals het weinige warme weerloos is. Seconden gaan traag, zodat niets blijkt te zijn wat lijkt, zoals de Blauwste Maandag. Zoals vandaag.…

Trillen ze de woorden traag uit een cilinder Gooien ze een teerling of een bal De dichters Hun gedachten tekenen Merken het papier Overal in hun verbeelding Ver van hier Doen ze de horizon het water likken En toch tempert troebel glas Het zoeken om te zien…

Alleen de beste vrede wensen maakt Kerstmis voor de rest wel heel kil Ook zij van een eerder troebele wil behoeven vooruitzicht als mensen Moge welzijn verder groeien op Aarde Die toename is duurzaam van waarde…