Alle inzendingen over troosteloos

Kille herfstnevel hangt boven wijde velden. Stille leegte... Doods... Plots klinkt luid kraaiengekrijs als 't warme lied van leven. Van de wandeltocht ben ik moe, wil omkeren of even zitten. Maar wind door kale peppels geeft me drang verder te gaan. Gele herfstbomen worden ijler en dunner. Dan verlang ik naar druppels witte wijn, die…

De mensen worden moe en groeten nauwelijks nog, ze willen enkel vluchten naar hun huizen waar warmte wacht of waar ze kunnen schuilen ver weg van ’t grijs en van de troosteloosheid die overal verspreid nog enkel toeneemt met de uren.…

Als dichte mist in de ochtend de eerste rijp op de bomen als extra dekens op het bed Het vel wat de warme melk afdekt "Velvolmaking" oftewel troosteloosheid van vele vele levens Toch snakken zovelen naar levensadem happend, zoekend, zich banend naar lucht Verlangend naar een zonnestraaltje wat soms de dichtgehouden overgordijnen kierend…

een verlaten dorpje in de Cevennen natuurlijke troosteloosheid, intense hitte en 's winters koude je moet wel heel erg van deze plek houden hier te moeten wonen zal buitenlanders nooit wennen slecht een kleine oude woning staat er nog te koop restant van de huizen is reeds tot ruïnes vervallen daarvan resten nog slechts muren en afgebrokkelde…

wegen ongekleurd troosteloze straten gaan in namiddaglicht de tijd wordt trager het landschap onveranderlijk lage grijze lucht tsarenfamillie - we slaan de zomer over met het zachte leven koolmeesjes buiten de rode kater binnen in een herfstballet - vier kerstzangers voor de japanse keizer zingen amerika…

Het bos wordt verandert In de late avondzon vogels verstillen De duisternis lokt krabbeldiertjes van de nacht geritsel in't struweel De maan klimt hoger werpt de schaduw van een uil die troosteloos roept Stil zit ik daar als ongenode gast waar zij regeren.…

Terwijl de herfst reeds volop knaagt aan de bleke natte zomer denk ik aan de lucht zo helder dat het blauw pijn doet aan de ogen aan een warme zon in plaats van steeds kortere grijzige dagen die definitief de zomer troosteloos uitluiden ben nog niet aan donker toe…

Waar wolken treuren in egale grauwheid huilend tranen storten als een lijdend somber verdriet troosteloos de einder tot vaagheid verschiet en de wereld zoekt naar warmte straalt toch licht van de zon in kleurrijke bogen op donker verleden hoop voor toekomst.…

Tussen de troosteloos afgestorven herfstresten waren de bollen me voor.…

Waar wolken treuren In egale grauwheid Huilend tranen Storten Als een lijdend Somber verdriet Troosteloos de einder Tot vaagheid Verschiet En de wereld Zoekt naar warmte Straalt toch licht Van de zon In kleurrijke bogen Op donker verleden Hoop voor toekomst…

waar die fluisterende stem, het zingen der wind als een lied vol liefde bekoren wil weerspiegelt een ster in gelaten tranen de glinstering breekt haar duister gevoel overheerst beklemming de troosteloosheid waar toekomstdromen niet langer zijn flakkert een briesje stormwind aan haar liefde verloor fluisterende woorden…

mijn gevoelens zijn eindeloos, gedachten zo troosteloos. Wat is de zin van het leven? Waarom is het jou niet gegeven? Waarom zo kort, waarom zo jong? lieve jij, nooit ga ik jou vergeten!…

Amper drie tot de derde, maar machteloos als troosteloos en aangeslagen als de honden die met scherpe tanden het blauwgeslagen vlees van botten trekt. Zij doken in haar boezem. Met stenen die nog over water stuiteren, van her en hot tot aan de horizon. Hij wou dat hij haar zoenen kon.…

De zomer is voorbij Vogels trekken weg Dag duurt korter dan de nacht En blaadjes pronken Met hun nieuwe kleuren Maar hoe fleurig het nu is Straks is de wereld troosteloos Met enkel kale bomen En bruine bladeren op de grond Het raakt me net zoals de dood Ook ik val naar beneden Als een blaadje op de hoop…

Donkere holle ogen een troosteloos gezicht. Alleen in het donker geen enkel sein van licht. Sterren flonkeren in de hemel als diamanten op de huid. Kijkend naar links en rechts maar geen enkel geluid. Helemaal alleen beseft ze voor de laatste keer die avond. Langzaam laat ze zich vallen en eindigt op de grond.…

buiten troosteloos grijs, nat en kil binnen een mooi beeld in mijn hoofd de zee, stralende dag, zon van vuur een zeepbel zweeft door een diepblauwe lucht op weg naar boven steeds hoger en hoger ze springt ik ontwaak als uit een droom en luister lachend naar het ritme van regendruppels buiten…

Beelden vereeuwigen, op het netvlies van een vorig leven Troosteloos verloren, in diepe kloven van een ontaard gevecht. De schijnbare wrevel is onnodig berecht. Blijven geloven kan niet meer. Het is zelf verboden één druppel herinnering op te slorpen, in de nederige geest.…

als de krijsende zagen zijn stilgelegd rijen bomen van hun charmes zijn ontdaan overvalt mij elk jaar weer dat troosteloos gevoel alsof het eind der tijden is genaderd maar nu ik aan de gehavende restanten weer nieuwe levenskracht ontwaar is mijn somberheid al snel verwaterd hoor ik overal weer vogels fluiten zelfs al fluiten ze niet…

Men zei dat het geen depressie was maar een aan drugs gerelateerd probleem sprakeloosheid die je dan overstroomt Hoe je dat niet aan had zien komen dat er een knak in een leven was waarvan men weg moest dromen Hoe iemand zijn greep verliest de snijpijn in zichzelf bezweert Wrakhout in een troosteloos heelal op drift naar een rustige plek…

Jouw leven je bent er niet meer gevoelens zijn eindeloos gedachten soms troosteloos wat is de zin van het leven Leven is de zin geven van liefde niet altijd begrip niet altijd gelijkheid toch wel altijd die warmte Ik kreeg het mijn leven, de liefde en de warmte maar ook onbegrip alles is niet perfect ik ben niet perfect Zoek in…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

De nacht raakt de ochtend aan vers dauw zweeft over de wei ik laat mijn gedachten gaan och, was je nog maar bij mij Het bed voor twee personen staat troosteloos onder het raam je mag hier dan niet meer wonen toch fluister ik steeds je naam Ik heb weer teveel koffie gezet je pantoffels staan nog in de gang ik ga maar weer naar mijn bed…

Van kleuren die niets meer vragen en elk spiegelbeeld troosteloos bedekken met een begraven zonlicht en verloren beloftes. Die momenten dragen van een regendans die alles weer laat keren waar de warmte een oase is die geen dromen meer geeft.…

Ongevraagd een eeuwigheid geplaagd in verre nevelen gehuld leegte troosteloos ongevuld. Lied van eenzaamheid door wanhoop begeleid levenslang leegte overstemt mijn zang.…

Nodeloos geluidloos, onbekend, niet gewend, troosteloos, voelt waardeloos. Toch welwillend, onhoorbaar gillend, luister 't gefluister. Voelbaar verstaanbaar, breekbaar lichtpunt in het duister.…

Dit veel te vroege einde doet zoveel pijn niet langer dromen van de toekomst steeds groter groeien van kind tot man wat rest zijn slechts herinneringen aan jouw zijn en later, later is zomaar voorbij troosteloos zoeken naar een nieuwe weg wijs jij ons de richting krachtig als een ster want soms Jesper zijn wij de…

De nacht ademt de stilte eenzamer dan ooit voel ik het verdriet over jouw droeve dood vol onvergetelijke woorden nooit doof geworden voor voortrazende tijd zal ik je niet vergeten in herinnering vervagen, maar hier naast mij op 't hoogpolig tapijt liggen gewaagde zinnen troosteloos, leeg hopeloos te zijn met een echo van stilte die…

Je doffe ogen staren je voelt je machteloos niks is te verklaren alles lijkt zo troosteloos. In de steek gelaten sta je langs het spoor je wilt je leven laten niemand geeft gehoor. Plots word je aangesproken door een manspersoon de spanning wordt doorbroken het leven gaat door, gewoon..…

De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

die een moedertje zo laat wenen haar schouders zo laat schokken in troosteloos verdriet jij bent het die in elke straat en in elke kantine van zich laat spreken en zelfs angstige kinderen weten ervan jij die elk orgaan kan vinden om te vergiftigen met je stuitende adem jij bent het hè duivel? jij bent het altijd al geweest…