Alle inzendingen over troosteloos

Huilend om het duister verleden Vallen zware regendruppels Langs mijn uitgestoken armen Als stille getuigen naar beneden Zingend over stille wateren Fluistert de wind over mijn meer Hoor hun troosteloos lied in de stilte Vermanende woorden strijken zacht neer Draai me langzaam van hen af Kijk niet langer terug naar het duister Regen en…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

een schrale plant de verfloze buitenkant vertelt het onbevolkt zijn het schamel dak knarsetandt in een verwrongen lijn de zon licht spinseldraden op een zilveren prentje bij een troosteloos aanzicht in een fractie klapt de wind de deur voor altijd dicht het huis dat staat zo men het achterlaat in heimelijk verdriet het afbrokkelen…

En zal nu tijd van sterven komen van lijden en zo veel verlies van troosteloos mijmeren en staren in doelloze gedachten zwijgend stil de toekomst reeds passeren hoop voor komend leven bannen hullen in koude en opstandigheid alleen sombere herinnering aan schone warmte die ijlings ging waarop wij nu niet kunnen teren.…

Daar waar alles eindigt in troosteloos geheel waar zengend zonlicht leven doet sterven wachten zij gelaten opeen en eenzaam Verkrampt strekkend verdroogde benen niets verdragen moet gevoel is niet meer dood waard selectief wachtend op verteer Daar eindelijk verlossing verschroeide benen dragen elke schrede gegeven straf resten…

vlagen machtig schudde hij zijn wilde haren van zijn zin begint nu iets te dagen In de toekomst is zijn wil ophanden daarom heb ik duidelijke klachten elke dag zijn wazige verbanden nu en dan gevangen in gedachten Ik verwens zijn ongewisse kansen later klinkt niet hoopvol noch verdrietig leven is dé reden om te dansen ook al lijkt het troosteloos…

kleurrijke kleren Die hij droeg, hij was zo´n aparte, Hij hoorde nergens bij, Maar één ding ben je vergeten, Kwikzilverige pester die nu meehuilt Met de wolven in het bos, Dat je je hebt vergist, dat je Anass nu opeens zo heel erg mist Je hebt levenslang een mensenleven op je geweten Je naam zal nog vaak worden genoemd Als Kaïn zul je troosteloos…

woordloos spreekt de boom verlatenheid leunend tegen hete wind en zand uit de woestijn zijn kroon is in verdrogen kaalgeschoren tot het laatste leven in een dorp dat niet mag zijn muren dwars gebarsten in generatieslang bestaan kapotte daken fluisteren nachts hun troosteloos vergaan zand rukt op met lange duinen in vorm en kleur…

Wat is het leven als er nadien niets is Een nodeloze martelgang vol ellende Bij verlies geen verdriet of gemis Slechts een somber troosteloos einde Waar leven we voor als er niets was nadien Dat ons naar rust en toekomst doet verlangen Geen plaats waar we naar uit mogen zien Door geen aardse schoonheid te vervangen Dan zou het leven hier…

Troosteloos en hopeloos Wat rest Als ziekte je ontleeft Zoveel willen doen Maar zoveel moeten laten Toch nog in de gaten Wat je moet bepraten Voordat alles het begeeft Iedereen doet moeite Een ieder wordt geleefd Maar ze blijven komen Uit liefde, niet beleefd Telkens wordt bevestigd Hoeveel men om je geeft Belangrijke momenten Aan…

Het gepolitoerde mahonie houten paneel In die deur met zijn duizenden draaien Nu een glans en troosteloos geheel Zou geen zacht zijden rokken meer aaien Gefluisterde geheimen aanhoord Gesloten om weer heimelijk te ontsluiten Begeleidde hij in liefdevolle momenten Glimmend lachend in onschuld naar buiten Moeizaam kreunend dient hij nog…

gevluchte aardbewoners in gescheurde tenten dorstig en ondervoed opgesloten in niemandsland troosteloos in wanhoop verward in angst leunend op de liefde uit een ver verleden verscheurde gezinnen in verdriet en verloren hoop moe van oorlogsellende opgesloten achter ijzerdraad ben ik een mens in deze wereld verschopt en opeengepakt…

Tijd van verwachtend komen hoop op verbetering voor vrede vriendschap in mijmerend dromen stil verlangen naar begrip dagen steeds weer eender troosteloos en grauw in wereld vol materie afgunst haat en nijd geef de vrede ban de strijd laat het licht weer schijnen er komt nog zoveel tijd ieder tot steun te wezen in een samenleven die…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht de stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen bekleed met witte rijp als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen omklemmend soms met ijs als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan…

Als alles triest en troosteloos. Omgeven door druppeltjes dauw, klaar ligt voor de winter. Gaan mijn gedachten vaker uit naar jou. hopend dat je van boven stralen zendt om mij te verwarmen. Zodat ik deze winter ook voel dat je me blijft omarmen.…

In dit eenzame veengebied Liggen de wortels van wie ik ben; In dit troosteloos decor, Zelfs onder de laagste turflaag Liggen de rudimenten van De mens die ooit ik zou heten, Gedoold, gezworven heb ik hier Mijn leven lang, ook toen ik er Allang niet meer verbleef, De brandende zon die salamanders Het leven benam heeft inmiddels…

Troosteloos is de omgeving De zon zie ik niet Somber is de dag Terwijl het niet eens giet.…

Geen antwoord op dit troosteloos verwijt Verzacht wellicht een helderziende zomer. Want God, waar vinden wij nog onderkomen, Een deur naar de Rechtvaardigheid?…

En als ook dat niet kan, dan maar een droevig lied Zo van « het is november en het giet zo troosteloos en grijs en alle dag gelijk. » Helaas, dat is mij niet gegeven, het is allang gedaan. Rest mij dan toch, de lente zelf waardoor ik zachtjes fluit, maar ook het beeld van het verzonken land en droefenis, gedeeld, van wat niet is.…

Troosteloos wiegt de wind de veren in slaap de laatste seconde van hun waaien voelen ze die zucht en hun doel was even zichtbaar in de weerspiegeling van het ijs.…

We voelen troosteloos verdriet, wanneer mensen ons ontvallen. We kennen de felle pijn, wanneer een geliefde ons verlaat. Maar wat uiteindelijk blijven moet, is troost en is dankbaarheid. Voor de lieve mensen om ons heen. Voor het onbegrepen feit, dat we bestaan.…

Troosteloos slofte ik naar mijn stoel en broedde venijnig op een reactioneel gedicht.…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij…

ik wilde sneeuw maar er viel regen in de vorst die jij voorspelde we zouden spelen in de witte wereld van mijn helden daar gaan waar niemand is geweest, terugkijken op je sporen is een feest de eerste zijn in niemandsland het ijs waar water strandt het vlaagt vandaag weer troosteloosheid ik had me zo verheugd op kou in winters landschap…

Een grote lege vlakte dor en verlaten toont al wat je mist ontzegd is _ geen deel uitmaakt van eigen aard of kunde die troosteloosheid zien denken aan dat eenzame maar er niet vandaan vluchten plotseling spuit een springbron hoog op daalt weer in wijde bogen schept in de rondte een schone bloeiende tuin te midden van leegte die…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij ogen…

Scholen ongestookt verholen achter stoïcijnse muren van gebleekt week maché geplakt Troosteloos deprimerend in stilte bekerend deze ontering en bezetting van kristallen ketters Gevelglimmend oogverblindend verminkend de brede basten en tere sponzige wortelgestellen gillend in ongewoon kwetsende hersenpan tonen Splijten karrewielen…

Zo moedeloos, zo troosteloos, zo inherent en onweerlegbaar reddeloos was er op aarde nooit een. Met brievenhoofd en boekenlegger naast mijn zorgen in de kast gelegd, ben ik als defecte e-reader en zwijg ik, Zoals er op aarde nooit een zweeg.…

daar hangt hij nu troosteloos aan een haakje kale plekken overheersen reeds zijn aanzicht resultaat van zijn jarenlange trouwe plicht in zijn rug zit al een slijtage gaatje als hij toch eens spreken kon, dat zou wat wezen verhalen die liggen opgeslagen in zijn huid voorgoed niet dat het er nu nog wat toe doet maar toch zouden sommige mensen…