Alle inzendingen over troosteloos

er ligt nog ijs in plakken waaruit het water vlucht tot stof en vuil berusten er ligt nog sneeuw op daken waar troosteloos vertoeven het huis gekraakt verlaat en het koude laken blijft nog even bitter haken aan de rechte hoeken want het grote plein was wit ooit helemaal wit gedicht mijn woorden klonken er toen ook helder en het…

een lieve meis heeft haar jeugd verloren zinloos en plots eindigen haar woorden stokt de weg naar voren haar jong verleden een scheppende bloem sterft in het heden bladeren van geluk zuigend naar het licht buigen troosteloos worden machteloos afgesneden..…

Carnaval: hoe komen mensen erbij tegen een decor van troosteloosheid, grauwheid en verval in een koud, sfeerloos, somber en heilloos seizoen de groen/oranje sjaal te dragen of andere potsierlijke kledij als uit een nachtmerrie en wagens in elkaar te knutselen die de bizarre, groteske hallucinaties van een krankzinnige veruit overtreffen in waanzin…

't Troosteloos leven is hem een tresoor In zijn ziel sereen zingt een lief'lijk koor In hèm is 't àl klanken en kleur, Maar Colombine in moe getreur Denkt aan scheien....…

heb geen enkel verweer Straks laat ik het wel weer regenen en fladdert er terug verdriet in mijn keel Een vergezicht wordt dan weer één geheel een storm zal zich opnieuw ontketenen Dan verdrink ik in een moeras van pijn waar een oase terug verandert in een woestijn waar bomen kermen onder een verlaten verdriet en zand zich ophoopt in een troosteloos…

leegte en liefde verlost en bijzonder als dat het was, vergeet het toch niet Weet dat ik de getoonde kracht bewonder, dat tijd de de grootste wonden dichtgiet Toon de moed om het leven te verkiezen, al rot het de benen onder je lijf vandaan Al zou het in de zomer zelfs nog vriezen, al is de toekomst volledig van de baan Durf te leven, niet troosteloos…

De ooi verstrooide troosteloos de as van haar vermoorde ram. Er klonk gehinnik na een poos: het was d'r pasgeboren lam.…

een kar die door de holweg huift waarnaast de zon door kruinen schuift doet mijn hart troosteloos verkrimpen wijl ik je snikkend lang nawuif een traan die mij oogdiep verhit en ’t stof mijns aangezicht verkit rolt onbeheerst over mijn wangen en vlekt mijn kraag, ooit leliewit ik blijf je schrijven, zonder schroom en praat luid voort in…

21 dagen zwerven op straat opgeven spreekt boekdelen en het overgeven aan gewoontes brengt troosteloos diepgezonken tranendallen vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend…

Terwijl de bladeren troosteloos vallen, nu al wat geel van kleur, de dagen korter worden en de zon soms treurt weet ik de herfst gekomen, die naar zomer-afscheid geurt. Er hangt wat weemoed tussen huizen die er onbezorgd wel staan maar waarin de ruiten iets weerspiegelen van uitvaart en vergankelijkheid.…

Zonder jou voel ik me zo nutteloos, Maar dat is zo waardeloos, Dat komt allemaal omdat je voor jezelf koos, Het lijkt wel troosteloos, Niemand is toch foutloos!…

En die arme bomen blijven wederom achter, troosteloos en kaal. Ze wuiven niet meer in dit winterse vaal. Blijf deze winter alsjeblieft dicht bij mij!…

Kale bomen in de winter, zo troosteloos Daar staan ze keurig in een eindeloze rij Om ze zo te zien maakt mij niet erg blij Het lijkt allemaal zo doods en vruchteloos. En dan denk ik maar, schijn bedriegt Want in de bomen zit nog volop leven Straks worden ze weer met blad omgeven En door de zachte lentewind gewiegd.…

Hij was het bange prooidier, troosteloos vereenzaamd, in zijn fragiele nek gebeten en doodbloedend achtergelaten op een verweerd harnas in de sneeuw. Zijn cocaïnebloed stroomde ongezien de aarde in, een verschrikte duif draaide zijn nek als vanzelf te ver door, viel als een rijpe appel op zijn aangehaalde hartstilstand.…

Waar het loslaten van oude patronen en overtuigingen troosteloos kan maken, de hele wereld momenteel honger proeft laat ons uit de comfortzone stappen op een prettig ongestoorde aardse manier werkelijkheid doorbreken van hier. Laat ons houden van..dolgraag, unieke talenten tot uitdrukking brengen.…

Zonder jou, een troosteloos leven, Waarom moest jij gaan Voor mij een eindeloos streven van eenzaamheid vergaan Zoals wolken drijven in de luchten gaat alles, als een mooie droom voorbij Ik zou uit die wereld willen vluchten laten verdriet, miserie, weemoed onder mij.…

ik verlang naar lieve lentekleuren als d’ aarde ligt troosteloos en zwart ik verlang naar zachte en zoete geuren die mij hoop geven en levenskracht ik verlang naar de eerste zonnestraal die de natuur met warmte overspoelt naar een hemel helder en klaar die mij ’s morgens blij begroet waar eens een veld vol maïs stond ligt dor…

ik regeer weer over rotsen bergen zijn teloor gegaan dalen vol ontgoochelden idealen van hun glans ontdaan bloemen bloeien minder kleur ze knakken voor het sterven lucht verliest zijn geur zaden zullen nooit meer lente erven blauw klaart zomers helderheid het zinderen is afgevlakt kaalheid legt de schimmen bloot die troosteloosheid…

Ik verlang naar lichte lentekleuren nu d’ aarde ligt troosteloos en zwart Ik verlang naar zachte en zoete geuren die mij hoop geven en levenskracht Ik verlang naar d’ eerste zonnestraal die de natuur met warmte overspoelt naar een hemel helder en klaar die mij ’s morgens blijde begroet Ik verlang naar vogelzang in de vroege ochtendstond…

ik ben storm jaag het water op in woeste grijze golven ze slaan kusten dood maken het land erachter troosteloos in watersnood ik kap de trossen van de ankers die al schrapen doe de zeelui in afgrijzen snel het schip verlaten snijd de life-lines door, hun sterven heeft geen enkel oor ik ontketen kracht de orkaan jaagt nu volledig…

Als een rookgordijn wordt opgeworpen Om aftakeling te verhullen Als takken verder spelen in mineur Kaal en troosteloos in de wind Als de schrale zon een schaduw wordt Een schim van lang vergane glorie Wanneer gure regen mijn gezicht teistert Bergen blaren de weg onzichtbaar maken Wanneer fluitende wind in mijn oren blaast me influistert dat…

Hij was het bange prooidier, troosteloos vereenzaamd, in zijn fragiele nek gebeten en doodbloedend achtergelaten op een verweerd harnas in de sneeuw. Zijn witte bloed stroomde ongezien de aarde in, een verschrikte duif draaide zijn nek als vanzelf te ver door, viel als een rijpe appel op zijn aangehaalde hartstilstand.…

Prevelend en fluisterend een zuchtje warme wind verdord blad dat troosteloos dwarrelend de ronding van de aarde vindt. De grond is verhit de zon verzengend heet druppels op gloeiend heet getinte huid geen water maar zoutig zweet.…

Er kwamen geen woorden Geen gefluister, geen geschreeuw De ogen waren hun glans kwijt, Ze werden geteisterd door tranen De glimlach was gaan liggen Zonder troost Verdronken in troosteloosheid Verzonken in hard ijs. Versteend en wazig Afgeschermd in gedachten Waarom moest het zo ver komen Waar zijn de mooie dromen.…

Iedere dag, of zon en geur mij streelden Of dat de regen viel, stil-troosteloos, Was vol van vrede en dromen die me omspeelden Als vlinders soms een teer-ontbloeide roos.…

Je verlaat je grotje Stopt al je dierbaars in een doos Het huis dat jij alleen hebt opgebouwd Toont leeg en troosteloos Het zijn de laatste loodjes die je hier nog weegt Gedachten en herinnering Passeren de revue Verhalen uit het verleden De toekomst, wat die brengt En de hectiek van nu Er ligt altijd vuil onder een meubelstuk Hoe vaak…

Troosteloos zag je eruit; En je ogen, die triest glansden, Keken me zonder kijken aan. Ik voelde mij meegenomen, Mee, de onbereikbaarheid in. Moeiteloos vonden mijn voeten, Het smalle, steile pad. Aarzelend kwam ik naar beneden; Ik heb je enkel aangekeken, Het enige dat ik vermocht te doen.…

Zo hol, zo troosteloos als de hoge hoed, die in de regen achter 't lijk aan moet; zó ruïneus geblakerd en beroet is 't brein, dat men met moord en doodslag voedt. ------------------------ uit: 'Curve' (1950)…

Het luik onder mijn voeten klapt snel open Nu wou ik dat ik toch op de lucht kon lopen De pijnscheut in mijn nek doet mij beseffen Dat je het toch niet altijd zo goed kan treffen Mijn lichaam schokt nog even spastisch na Terwijl ik hangend van de helse pijnen verga Mijn hoofd laat ik troosteloos ook maar zakken Omdat ik toch niet meer naar…

Dan keer ik bitter weer, langs onverlichte straten en slinger troosteloos mijn feestneus door de lucht. ---------------------------------------------- uit: 'Vanaf de dag dat ik mensen zag', 2007.…