Alle inzendingen over tussen mij en de zee

In een opwelling van creativiteit Boetseer ik een realiteit Een duister, donker continent Waar iedereen me als een god erkent Drijvend op een heet lavaspoor Zwemmend tussen scholen witte haaien Rennend tussen horden tijgers Scherpe zee-egels aaiend Een zwart land, zonder zon, zonder maan Een land zonder vreugde, zonder vrede Geen hoop, veel…

de hele nacht was ik dicht bij je en in het bewegen van de golven verbeeldde ik me twee vleugels in mijn adem onze liefde werd een vogel sierlijk en vol witte veren meeuw, zei ik zacht en jij verlengde het landschap aan de toppen van je vingers, zoals een horizon glinsterend geheel en al zee met de branding waarin ik naar…

ik was daar met jou we zagen het komen en gaan vroegen aan meeuwen de onvervulde wensen tussen de tikken van de wijzers van de klok het was alsof we mee ruisten, in overvloed dreven naar een doorwaakte maan durf jij mij jouw ziel niet toe te schijnen omdat ik het verlangen niet zou verstaan je hoeft geen oceanen te wissen of mij te leiden…

zolang de europese wereld leeft en, bloedend, droomt de roekeloze droom waarin het kruishout als een wijnstok rankt, ruist hiér de bron, zweeft boven déze zee het lichten van de creatieve geest.' 1939…

Hijskranen, zand Een bord en muren Nieuwbouw Stegen, lanen Een kerk en klinkers Oud centrum Daartussen: ik Een huis en een tuin Overige…

tussen strand en duin en vlakke polders staat mijn huis tussen regen en wind man, kinderen en dieren heerst familiale sfeer tussen willen en weten en nog niet kunnen aanvaarden regeert pijn tussen dag en nacht en lichamelijke aftakkeling triomfeert een creatieve geest…

Donkere wolken kwamen aan een wind stak op best hard beter nu naar de boulevard te gaan echter voor 'k zover kwam: Werd ik gezandstraald niet gering kijk een uitje op strand met uitzicht op zee Is 1 ding, maar al dat zand waar 'k niet om vroeg was wat ik mee naar huis droeg.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Vrede zou zich mogen verbreiden en verspreiden als het strooigoed van Sint Nicolaas je zou het mogen rondstrooien zodat hart en geest zouden ontdooien en waar eens oorlog was en heerste zou dan vrede eindelijk zich kunnen ontplooien.…

nog steeds deint zee…

Er drijft een dunne zee boven de zee, ik zweef overal, oneindig tussen voorouders en ongeborenen De zee kust en speelt trekt me onder water mee in hoge schuimkoppen die uiteenspatten in mijn nieuwe regenboogslierten over de zee, van de zee de barende zee verzwelgende zee verdampende zee die diepten van dalen maakt, scheppende duisternis…

Het woord elfstedentocht was het hele jaar 2019 niet eens uitgesproken Ja..., zwemmend Ik zit met mijn rug gekeerd Zie in mijn spiegel de zee ..heb hem even niet nodig..…

Tussen hemel en aarde ligt een horizon van zee. Moeders in gammele armen gevangen, op drift door onbetaalbaar verlangen. Het water van de zee is bitter en zilt, door alle leed en alle tranen verspild. Tussen angst en hoop ligt een wereld van verschil.…

Alle vrouwen in deze wereld en van voorgaande tijden koesterden samen één geloofsbelijdenis. Deze vrouwen, die ons allen voorgingen hingen aan een koord om de nek. Vrouwen nemen collectief pijn en verdriet op zich, teneinde geluk en liefde te brengen. Het is altijd hun wil geweest om onrust in de ziel der man te transformeren in rijkdom der…

tussen duin en zee buitelt de hond en sjokt de opruimplicht…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Er zal een nieuwe wereldoorlog komen De mens blijft toch een destructieve soort Het gaat om wie en waar zijn schachten boort De aarde wordt door ons te hard genomen Wellicht dat zij ons voor is in die strijd De elementen inzet in haar nijd…

Mediteren is vooral jezelf te leren te respecteren en met name je hersenen te eren dat voedt je geloof in rust, geluk en je jeugdigheid tot in jouw eeuwigheid amen!…

Wij zijn als het strand en de zee: jij gaat nooit weg – en ik kom terug.…

een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land neemt daarna zorgen en verdriet mee naar zee…

In de lucht boven de grijze zee Verzamelt de wind donkere wolken. En tussen de zee en de wolken Een machtige stormvogel zweeft zo trots Als een dreigende zwarte bliksem……

Mooi Kniertje staat van dag tot dag En breit voor haar deur een kwartiertje: Voor wie dat paar kousen wel wezen mag, Mijn allerliefste Kniertje? Voor wie dat paar kousen wel mag zijn, Voor moêrtje of voor vaârtje? Zucht dag op dag die bleke Krijn, Of zijn ze voor Grietje of Saartje? Wel Krijnbuur! wist je dat zo graag? U wil ik het niet…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat. - o Zang van liefde en hoop: mijn zomer is verzongen, ’t gebladert’ staat verdiept en reeds met dood verzaad.…

o Zee, die mijne lip doorkeent met zout-kristallen waarin het volle licht van alle zonnen breekt; zand, bij mijn veer'ge zool breed-uitgestraald doorweekt, waar krijsend iedre tred doet duizend schelpen schallen; o tuimelende lucht, die brandt mijne ogen toe maar sluit ze op 't dansen van ontallig-vuur'ge bollen: ik ben van zee en lucht…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

Een stoere zeebonk uit Koog aan de Zaan Hield in zee vaak zijn onderbroek aan Maar dat ging goed fout Want zee bevat zout Koraal is tussen bal en slip ontstaan…

We gooien fluisteringen over en de zee neemt onze woorden zo spoelen we de zomer stil.…

rond weergekeerde hielen rimpelt het water wanneer ik de rust liefkoos van luie lentedagen en iedere gedachte die ik in mijn strandtas wil dragen langs voorbij zeilende woorden en kuierende lippen vangen schelpen het maanlicht die als mijn schaduw, zo traag dansen en draaien ik lees vogels en bloemen in duinzand en wolken pluk…

behouden twinkelt het maanlicht over het zilte water ongeveinsd tekent zich een beeltenis voor later sierlijke vogelpluimen vliegen als zeegodinnen schetsen langs het hemeldak een zinnebeeld van liefde en beminnen ademzuchtjes blazen zanderige hartjes op het strand de horizon, de aarde laten zich dragen op je hand ( voor…