Alle inzendingen over uitademing

Winden laten gaan, is laag uitademen en diep ontspannen. Bij stormachtige winden een longarts raadplegen.…

De berg in de verte met zijn witte wolken aan de top, wordt helder weerspiegeld in mijn hart, als ik aandachtig in- en uitadem, zoals een volle maan wordt weerspiegeld op roerloos water op een warme stille zomeravond.…

Kerkhof Een plaats van, stilte rust Verlangen Liefde Uitademen Geschiedenis Droefheid Vreugde Tranen Verleden Spijt Schaamte Eerlijkheid Nadenken Wensen Huilen En voor al die dingen, Waar het nu te laat voor is.…

Een gesloten raam waarborgt de schijnheiligheid en opent koolzuur.…

langs de wereld van zomerbloesems dicht ik jou mijn liefde toe met diep warme tonen op lippen die samen gaan zoenvrijend liefkoos ik jou vlinderwiekend aaiend in het stralende liefdesmeer onder witblauwe luchten zacht in- en uitademend naakt tot naakt…

wereld steden om te bekijken bergen om te beklimmen palmen die zingen met de opschijnende ochtendzon die intussen al over de heuvels heeft kunnen reiken de vogels vliegen al weer speels door de lucht de eekhoorns racen nu vrij door de bomen het is als bewaren van een lompe kuch en het uitademen…

Inademen, uitademen, hinderlijk eenvoudig, een autonome zenuwtrek. Dat heb ik toch maar geleerd. Als je het laat ben je gek. ---------------------------- uit: 'De daken op', 1991.…

mistflarden ontnemen mij het zicht op het morgenrood verduisteren de dag vertroebelen het licht stappen worden onzeker op de tast zoek ik de weg maar hoe navigeer ik zonder houvast angst hangt als een grijze nevel in mijn binnenste ik kan hem niet uitademen de kilte bouwt een nest van leegte in mijn borst ik verdwaal in sluiers tussen…

Ontwaakt door een zucht voelt de uitademing warm met een kloppend hart tevreden in gedachte om even samen te zijn.…

onmiskenbare adem uit stille naam gefluister achter een sluier van wolken bewegen niet alleen maar klanken nee, een boventoonzang begroet binnen de gekuste dageraad laat regen tranen wegwassen de wind houdt je uitademend wakker ramen verdampen rond nachten ten aanzien van woordgefluister wat zich ook al voordoet van hoog naar laag…

Langzaam ik benader en proef en niet hoeven te zijn genietende van oude pijn En daar was hij een andere, warme wind die mij uitademend vindt lucht die over mijn longen stroomt en de adem beneemt Blazende een kus een onbekende rust en ergens, ver weg Een stem verontrustend wie ik ben vertrouwdheid die ik ken maar blindheid die ik…

een gevoel vanbinnen diep in het hart begrijpt zonder woorden hoe te ademen de in- en uitademing dat als vanzelf gaat is niet altijd vanzelfsprekend maar als het goed is gaat deze ademstroom met je mee elke keer weer opnieuw elk moment, elke dag als duurzame energiebron op zwerf/zoektochten overal ergens naartoe niet wetende…

woestijnzand waait de hele wereld over ergens in de verre diepte van ijskoude oceanen het hete magma in zuurstofrijk water de zich splitsende algen en het woestijnzand van de Sahara dat neerdaalt in de Amazone en fosfor geeft aan de bladeren die zuurstof uitademen adem in, adem uit adem bladeren en algen en water en denk…

we hebben paardenbloemen gepluisd nooit wetend waar ooit die eindeloos lange adem huist gezucht om zorgen die ons sterker raken dan we toen dachten dat onze schouders konden dragen we hebben geluk gehad want na een uitademing kwam eigenlijk vanzelf onze lucht weer terug corona speelt een gemener spel hoe wij ook ademen…

VERZWINDEN Aan lange teugels sleept moeder natuur mij mee door weersomstandigheden haar nachten omwoelend lakens welke ik afsla zodat mijn opgesloten huid weer vrij zuchtig kan in en uitademen doch het keren en draaien remt ook af totdat mijn alter ego knarst dat het tijd is om weg te zinken in Boeddha’s wijsheid zuchten bewuster…

bezweet pupillen verwijd Overvallen door pure angst het moment van ademnood Trillend vol verwarde emoties bang als de dood voor de dood Vervloekte dichtgeknepen keel zomaar in het nauw gedreven Zowel lichaam als geest bekneld grond zoeken tijdens het zweven Hunkerend naar een luchtig leven Ontspanning rust en meditatie Inademen en weer uitademen…

langste uur aan de evenaar voorbij dit ogenblik rijmt niet op zelden daarvoor komen we dagen tekort binnen ligt het daglicht tegen het venster verkleurt een zon achter glas, blijft de straat gesloten op het heetst van de dag we moeten nog een ware toedracht ontrafelen laat iemand de einder ontwaren die jeugdige jaren markeert met in- en uitademen…

om stilte toe te laten pen te voeren voor verzwegen komedianten piloten herdershonden muren die de tijd uitademen vastgelegd op uitslaande plekken in scheuren schimmel en vlekken van leeuwen die nog brulden lachsalvo's jonge meiden niets om het lijf dat verschuldde varens broeinesten zangers op velden uit meren op heide ongerept nog zonder…

, zou hij nu kunnen zeggen: ‘Meisje, dat kan ik je wel uitleggen, bestaan is een tijd, daarvan heet de lijm: inademen en uitademen meer niet. Maar dan is er het geheim van beleven!’ Hij zou haar een vette knipoog geven, een gebaar dat zij maar amper ziet… Als.…

Gekozen voor vijf elementen waaruit een lichaam kan bestaan water, aarde, lucht, vuur en ether Water is bloed en aarde bot lucht, die alles verbindt zich laat in- en uitademen Vuur de warmte van het lijf ether die sterren en planeten in de ruimte doet bewegen Alle vijf zoeken naar evenwicht in een bestaan van onzekerheden…

Nergens ontbreekt het gevoel van haar zucht die laatste ademhaling tegen mijn oor als heldere herinnering in de schijnwerper met één uitademing naar de eeuwigheid. Ik heb gedroomd van al haar dromen met een glas geheven naar de horizon haar silhouet in indrukwekkende kleuren hoe mijn beeld opent tot mijn verlegenheid.…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing nog in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar jouw ziel is uitgeweken en de ademende toekomst…

als verlaten natuur haar kille kim vertoont dan verdwijnt hoop en taant vaak innerlijk vuur verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koude steen maar legt het in en uitademen wel steeds meer bloot; dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot; dat wat je nodig hebt…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar de hopende ziel is uitgeweken en een toekomst al in…

jij al de handen te ontvuisten in kwetsbaarheid verkrampt als zij waren de geest moe door duistere gedachten weerbarstig neergedaald ter helle die door stemmen daar henen geleid werden om jou te tarten, te kwellen al snij je diepe wonden om te gehoorzamen aan de satanische dwang het leidt slechts tot een tijdelijk uitademen…

alleen met zijn twee alleen met net maar een ik hield je hand vast maar jij niet langer de mijne ik aanbad je maar jij keek niet meer op alle keren dat ik 's nachts naar je luisterde terwijl jij lag te slapen in- en uitademen heel even deden we dat samen maar jij ging weer weg was je ooit echt hier?…

Voor je iets zei, hoorde ik jou, mijn lief, het woord van eeuwen uitademen en je adem raakte even mijn nekvel, zo zwoel en licht, zo fris en loom. Ik dacht: ik neem je in mijn armen, ik kus je, ik streel je. Ik wist: jij bent verdwenen en toch aanwezig. Op het tafeltje een lila aster. Jij vulde heel de ruimte.…

Ergens is er een dood punt tussen in- en uitademen, op en neer of heen en terug Dat is de schuilplaats van bijvoorbeeld reizigers boven een wolkenlandschap die de tijd najagen maar ondertussen tijdloos in zwart geronk naar een tv-scherm turen want de ovalen ruitjes bieden slechts dat naargeestig uitzicht op de eigen uitzinnige drift…

door jouw mond en bewoonde elke porie tot ik je uit zou zweten in nevels van vergeten maar indringend als jouw zijn was in mij wasemde ik enkel tranen waarin ik jou niet vergeten kon en ik liet jou binnendringen in mijn adem ik nam met elke levensteug ook een deel van jou in me op jij leefde mij jij liet mij leven en ik kon jou niet uitademen…