Alle inzendingen over uitgevaren

Zijn schip trotseert koppige golven die hem schuimbekkend vervoeren naar gapende muilen die verbolgen hun helse zwavelnev’len boeren uit een vloed van tijd gedolven wiens stromen wurgend snoeren om van het ebben lucht te kolven tot eeuwig gittering gaat floeren doelbewust wendt hij de steven koerst naar de kille bondgenoot willig volle…

De wereld heeft je meegenomen op een wereldzee van dromen die je koesterde zolang je naar me zwaaide met je hand omdat jij zo graag wilde leren van dat wat jij hier ontbeerde en niet vinden kon in dit door jou en Hem verlaten land Dit land waar wij gelukkig waren in ons eeuwig navelstaren was het land dat je in vrijheid als een kind hebt…

Nee- ik kon het je niet zeggen en je kon er niets aan doen want je zou het niet begrijpen wat gebeurd is met mij toen dus liep ik met jou de pier af voor een allerlaatste zoen Want je ging met hen de zee op om te varen op de vliet en toen jij was uitgevaren schreeuwde ik mijn groots verdriet tot de golven die weeklaagden alleen jij wist…

Zoals wij half november ieder jaar De aankomst van de Sint per stoomboot vieren Zo staan nu op de kade alle Ieren Met kloppend hart en vol verwachting klaar. "Zie ginds komt", zingt een vrouwenkoor spontaan, "Uit Holland de abortusboot al aan."…

Dat we geboren worden, uit liefhebbende moeders. Dat we verdwijnen moeten, zonder te begrijpen waarom. Tussen wiegen en graven, leven mensen, alsof ze concurrenten zijn. Winnaars en verliezers. Wanneer we overlijden, sterven ook vragen, over het hoe en het waarom. Hoogstpersoonlijke vragen, over onze bron van lijden, over onze missie…

die dag lag helder op de kim het water rimpelloos in hemelsblauw aan het zwerk was het ademstil op het strand een scheepje aan het getouw uit een diepe slaap ontwaakte het achterland alles kwam tot leven onder het morgenrood ook de garnalenvisser met zijn rietenmand die een slokje nam uit de klappernoot hij was uitgevaren voor zijn…

een aartsvader leest de uitgevaren nymf in mollige winterdagen postuum de les voor in ‘t hijgend oor, strijkt de hand over de verzilverde gram een binnengesmokkelde vriendin dringt in, de ritselende tuin staart naar het kronkelend gebaar van het schijnverloren wild een balsemstruik op de borst haalt aan, de slakken breken door,…

Het zijn de kleine kindren die hem kennen en hem niet vrezen: zij zijn nog pas zo kort geleden uitgevaren uit hun nacht ze moeten aan het daglicht nog zo wennen. Zoals schaduw bij het licht behoort zo leeft de dood binnen het leven voort. ----------------------------------- uit: 'De oude kustlijn', 2002.…

niet meer nu van grassen er wordt gesproken van een composiet die mij gister hevig tranen liet komt tot in oktober binnen waaien het stuifmeel van alsem ambrosia groeide eerst alleen bij de indianen nog voor het grote verkassen toen zij nog op hun eigen waren Columbus nog niet uitgevaren over de rand van oceanen zomers fris met plassen…

ze maken kunst van zand, op het strand zandkunstenaars, de mediterraneo zee likken kinderen aan 't ijsje in hun hand glijden rolstoelen met de toeristen mee plezier en gevaar op de boulevard ruggelings schommelend op de golven uitgevaren op baren, niet bewust van 't gevaar bewoog ze ongestoord : onder 't schuim bedolven en dichterbij…

toch stil kan niet schaven het is te ruw in lange nachten als ik de wijzers weer vooruit duw ik draag je altijd jij niet, ik niet, het is niemands schuld en wie het weet zal ons niet storen de tijd is daar met veel geduld men weet dat wij bij elkaar horen rust komt tot de schepen nog slechts zichtbaar zijn voorbij de horizon uitgevaren…

Lieve opa, bedankt voor al die fijne jaren, Jouw schip is nu de haven uitgevaren….…

duiven, pauwenstaarten, blank van veren, Strijkend op een mollig grasperk, zacht, met zacht geroekedoe, Als een golf van schuim, aanzwellend met een ruisen als van kleren, Borlend, ziedend, bruisend, spattend, schitterblank naar d’oever toe, Zó de zwerm der ballerinen, als zij, bij ’t gejoel der snaren, In een licht wolk van tul de schermen komen uitgevaren…

Wanneer ik op de duinen stond, Vóór vele - vele jaren, En ginds in zee een zeiltje zag, De haven uitgevaren; Dan kwam de lust naar verre reis Mijn jeugdig hert bedriegen, En 'k wenste wel de meeuw te zijn Om heen te mogen vliegen.…

De kapitein liep zeven sloten van Kinderbij- tot Franse Slag maar kon zijn meer-min niet begroten die hij het liefst verdwijnen zag Hij heeft de Hoop toen laten varen iets wat hij toch al altijd deed en is het zeegat uitgevaren waarmee hij nieuwe kosten meed.…

Der Tijden Jeugd zag dus zich 't oproer paren Van wolken en van baren: Vergeefs stond duin naast duin geplant; De Zee, haar grenzen uitgevaren, Verzwolg ze, en scheurde 't effen land; En 't rotsig Hoog werd langs haar baan ten strand.…