Alle inzendingen over vatting OR kraakt

Magistraal verpakt de innemende stilte kraakt bij elke stap…

Ze is broodmager zo denk ik ze kraakt in twee maar ze lacht heel breed…

soms kraakt de stilte de wind meedogenloos kou kleurt het gezicht…

IJs met nootjeskorst kraakt, smelt langzaam en geeft prettige nasmaak.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Het is bitterkoud het zit zwart van de vogels in de kale haag het is winter zonneklaar het vriest dat het kraakt vandaag…

de haard die knettert een sprookjesboek op tafel het raam dat plots kraakt ijsbloemen die vertellen in mooie aquarellen!…

Ik ben een ordeloze groeier een luxe voor een snoeier een naakte bloeier ik zeg het met geel al vriest het dat het kraakt ik ben een echte stoeier…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

waar muziek vermengd met warmte en geuren van huiselijkheid de vloer kraakt bij ieder stap die ik zet voel ik me thuis…

Tak kraakt. Lucht betrekt. Bijna niets om naar te kijken en juist dat bekijk ik. ------------------------------------- uit: 'Het museum van de zomer', 1974.…

soms kraakt de lucht in droge dorre tikken niet het vitale geluid van een groep horzels die zitten te bikken het kraakt onverwacht zonder dat er een sprankje leven lacht voelt alsof de dood ook af en toe nog even bewegen mag maar alles is dan al kapot hangt vele jaren in de strop en toch is er soms dat weerbarstige van…

het late zonlicht wordt gevangen door de fles die groot genoeg is om de pijn naar vergetelheid te sturen het dienblad is een toevalligheid bij het magere bed waar niets meer kraakt…

Even zacht en voorzichtig kraakte ze uiteindelijk in haar oude scharnieren weer dicht, terug op slot. De dag verdween bij de avondgong slechts nog schaduw latend, begeleid door een melancholische melodie van de leeuwerik die zijn afscheidslied zong.…

De trap kraakt meer als ik naar beneden kom dan omgekeerd misschien ligt het aan mijn knieën of aan mijn oren maar eigenlijk denk ik ligt het aan de trap hij heeft het liever dat ik naar boven ga…

weleer wat kraakte de loopplank en prachtig de schepen ze zingen en kreunen ze zeggen steeds weer het leek soms wel leven maar het is van het water het begin en het einde en nooit was er meer…

Mijn gebeente verstijft koude kraakt in het niets leven houdt op met bestaan geniet van deze gewoonte mens, verafschuw me niet het is noch stof, noch as het is jezelf dat je ziet!…

Het vriest er dat 't kraakt en de koorts stijgt : 't wordt tijd dat Friesland weer eens wat krijgt. Train niet té fervent want 't evenement wordt nu door protestanten bedreigd !…

De vloer kraakt ook niet meer.…

hij kraakt zijn lied niet meer van versgebrand ik draai nog één keer de doorleefde knop rond, snuif het aroma in herinnering van kransen met amandelkoekjes en keer de zandloper alles wordt uiteindelijk antiek…

Het kraakt. Het knarst. Het trippelt dichterbij. Een geest slaapt in zijn stoel. Zijn kennis geeuwt benauwdheid. Angst stilt zijn adem. Stoerheid schuifelt af als ik hem aanraak, breek.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

glijdt naar de pen hij wil gedachtes draperen dat wat ook eens was… - de middag, de tijd een merel kraakt een tak de dichter blijft schrijven o, laat nog even die stilte blijven…

ze zit opgezet op de piano papavers hangen in het behang de piano kraakt soms maar hout leeft lang er schijnt een zonnestraal op de partituur ze krijgt het ijskoud als haar mobieltje rinkelt…

onzeker zoeken, de jeugd in een notendop pinda's pellen en zoete Spaanse wijn, de vloer kraakte het maakte niet uit of het smaakte, naar meer, dat dan weer wel wat over blijft is de terugblik, halve liters…

pijn kerft diep zijn lijn in ons bestaan grift tekens op een tweede huid in niet vergeten nog bestaat het zwaard dat onvolmaaktheid kraakt en als erfzonde uit het paradijs ons leven strak bepaalt…

Platgekust met tongzoenen smeltend in de mond Overleefd ondanks alle hartvormige geschenken zo van met een pijl erdoor Verpakt met liefdevolle woorden opdat de ijzeren vuist in een zacht lederen handschoen aankomt als een ploertendoder op een hard hoofd In de keukenkast loert het zaadje wraak is de heer Er zijn oorlogen in het verschiet…

Blauwwit is het licht er staan drie ezels stokstijf het vriest dat het kraakt je hoeft niet zoveel alleen maar een laagje sneeuw en dan dit landschap kraaien op het veld nog nooit zag ik ze zo zwart het is berenkoud…

gesloten ogen leunen in hem die al zo lang kraakt als dat voeten rond zijn dromen lopen vooruit waarin gedaantes haar wegwijs proberen te maken tot zij haar vleugels uitrekt en opvliegt om de zon te kussen…