Alle inzendingen over veilige thuishaven

' thuishaven - in weerloos weer…

het doet pijn dingen te aanvaarden die niet te veranderen zijn wat een troost om te weten dat je Thuis bent een veilige thuishaven heb je bereikt vlieg maar, hoger en hoger 19 juli 2007…

thuishaven waar doorheen de jaren in vindtocht naar elkaar zo de liefde minnend rijpt verzilvert zich de tijd gebielsd op koper tot gouden toekomstspoor…

Eén ding hebben alle schuitjes gemeen, namelijk dat ze een veilige thuishaven willen binnenvaren.…

de voordeur was tot voor kort een poort van buiten naar binnen nu is het niet meer om de veilige thuishaven van de wereld af te sluiten; ze gaan aan de volgende ongewisse reis beginnen ook wel om zich door jonge heerschappen te laten verleiden of om nieuwe dromen te volgen waar hun ziel van nature om vraagt ja zeker, gepaard gaande met…

als jij Tanja Afra Maria anders zou heten dan zouden we nog altijd aan je denken we zouden niet zwijgen misschien zocht je eerst als een hinde je schichtige weg maar dan fiere Tanja veroverde je de wereld dat zou jij doen thuis Tanja de steeds veilige thuishaven waar je ouders blijven wachten reikhalzend naar je uitkijken en…

Een licht brandt bij het ontluiken van de nacht. Schemerlicht op de vensterbank. Zij is het die wacht op hem. Op zijn sterke armen om haar heen, zijn stem. Hij heeft avonddienst en kan elk moment thuis komen. Haar man, een uit duizend dromen. Daar hoort zij de deur die in het slot valt en hoe een enkele tree van de trap vertrouwelijk…

Ik liep averij op terwijl ik dacht in veilige haven te zijn Woorden met orkaankracht dringen door mijn wanden Als woeste wind komt de haat binnen De utopie verloren Het zuigt mij de kolkende massa van verbetenheid in Geen rust of hogerwal Ik koers door onbekende werveling Zoekend naar een thuishaven…

Nu doet de pijn mij eerst vervagen Zoet is de liefde die ik vind Eigenlijk mag ik niet eens klagen Ik voel de liefde van een moeder voor haar kind Menig man die haar behaagde Nimmer was ze onbemind Toch was het geen vrouw die het erop waagde Het lot was haar simpelweg die dag niet goed gezind. De donkere novemberdagen, de kou de wind…

Maar tot nog toe leef ik voort op mijn groot en veilig schip, in de hoop om sterk genoeg ooit mijn touwen uit te gooien. En terug te keren naar mijn thuishaven.…

naakte zandduinen ontsluiten een thuishaven geborgen liefde…

Wanneer Was jij Bij jezelf Daar waar Je mag Zijn Kom eens Binnen Bij je thuishaven…

Mijn lieve ouders, jullie zullen altijd een thuishaven voor mij zijn Er zijn maar weinig deuren in mijn leven die ik zonder kloppen mag openen zonder een cadeau in mijn handen zonder ertoe te zijn uitgenodigd, alleen door mijzelf en tegelijkertijd de warmte te voelen van het welkom zijn Jullie huis is altijd zo geweest Er zijn maar…

Schuchter bedekt zij de bakens, overbrugt de vrije jaren zo. Legt met het lichaam de havens open, strekt door de schrille echo van het lied dat speelt op de kim een hand naar het schip wat niet aanmeert. De tornado neemt gradatim de stand aan van het flinke schip, veert het hoger en hoger op zee. Bedolven onder de golven keert…

We zagen poezen en konijnen, treinen, karren, soms een fiets bouwden uit gestapeld niets de allermooiste luchtkastelen zilvermeeuwen gilden schril over het schrale van hun vangst maar als wij beide ogen sloten murmelde ons universum stil nu treft de blik enkel nog grijs krijgt geen droom meer eigen vorm schuilen vogels voor de storm…

waar vroege zon de daken kust vol warmte kleuren leven laat –vergaat weerom de lust in huis te blijven buiten lacht een vergezicht ik sta op en voel het meer de ritmes in mijn zucht bepalen immer schoon verlaat haar dwaallicht rond de Koepelkerk de straat watergeuren beuren goed er zitten meeuwen overdwars het Houten Hoofd bespeelt…

Tegen de wind in levert de regenzone een koude douchebeurt maar de oprechte armen warmen innig liefdevol.…

Een thuishaven zijn, voor wie weet, de zeemeeuw, die gelukkig mee wil deinen op het ritme van mijn zee.…

De film is bekeken wat overblijft is een dorre woestijn Geen camerabeelden verhalen over de voetstappen en het droge gras op de rotsen We waren nomaden gingen van oord tot oord tot de lens de plek vergrootte die eens onze thuishaven was…

Thuishaven van de geest Van oude pijn de archivaris Oogluikende streler Stil of spreekbuis van verlangen Drager van een hazenhart Witwasser van blinde vlekken In deze tempel zonder godheid Buig ik diep voor jouw wijsheid…

aan een Urkse kade rust een oude vissersschuit verwaarlozing in z'n blik de grove letters van zijn thuishaven leesbaar nog in roest gedegradeerd door quota van zee naar meer bestemd voor andere letters of toch voor de sloop ik miste hem al een tijdje in Scheveningen uit "De Zee en Ommelanden"…

Als ik besef tot in elke vezel, mijn thuishaven is voortaan híer.…

Verrassing van het leven extra tijd ik ben veilig tussen mijn oren ik moet nog iets vertellen iedere dag is er één leren praten leven bij de dag aandachtig leven vanaf nu is een goede dag: 2 goede dingen: ten eerste een goed gesprek ten tweede een gedicht schrijven kijken naar een schilderij dankbaarheid is de weg omhoog dat is nu…

bezorgd en beschermend als je bent liet je me zien dat ik heel wat meer ben dan een lijdend voorwerp in een land van kraters en vulkanen ben jij het rustgevende meer als levensvoedende bron geef je meer dan alleen wat groen ik drijf nu veilig op de wateren van eindeloos vertrouwen op zoek naar de kracht om alleen voorwaarts te gaan…

het gevoel dat je veilig bent…

uit zout gehaald is van de watersnood in het kader van veiligheid een zoete deugd gemaakt ---en--- de zeebodem kloppend het hart van nederland tot overloopgemeente van de randstad…

Veilig in Zijn armen.…

Leuker kunnen ze ’t niet maken, veiliger evenmin, als je niet compleet de weg kwijt wilt raken + je identiteit log dan niet in op een overheidssite.…

vroeger speelde ik het leven maar de ernst haalde me in nu het donker blijft omhullen ben ik veilig binnenin daar wee moedig soms gedreven in gedicht ik open mij…

goede raad is duur en denken alleen aan de apen, van horen zien en zwijgen, want zeg nou zelf, er is niemand gebaat bij een onverdiend pak rammel krijgen en dus: hollen we weg, hard en harder tot we buiten adem zonder een spoor van schuld, de voordeur achter ons dichttrekken, want zo gaat het en zal het altijd blijven gaan, omdat veiligheid…