Alle inzendingen over verbloemen

blauw beent ze door het natte gras opgezette voeten verbloemen de gekleurde was hier en daar raapt ze wat leugens op en hangt ze aan de lijn te drogen ze nam het hecht in handen sloeg haar kruis tegen de grond de hamer lag onbewogen vuile vuisten slaan niet meer op tafel de afdruk van zijn mond…

De Paus wordt weer bedolven onder bloemen Die krijgt hij elk jaar gratis uit ons land Da's op z'n minst 'n tikkeltje genant Zolang hij zelf z'n zaakjes blijft verbloemen In Rome wordt de massa vroom gesticht Hier dooft de laatste katholiek het licht.…

Eén voor één valt een rozenblaadje als gescheurd oneffen getal begiftigd met "ik haat je" in tweeën gedeeld huilt het ik heb je wél lief de volgende verbloeming plukt lovertjes uit de nacht holistisch ontworteld maar opnieuw geënt herbloeit de verarmde tak die gouden regen herkent .....…

soms is dichten ledigheid verbergen achter wollige woorden dan weer is dichten vertedering oogsten in willige woorden doch meestal blijkt dichten kwetsbaarheid verbloemen het met fragiele woorden weerstand bieden... maar voor de meeste dichters blijft het knokken voor elke strofe die met wegstrepen wordt bedreigt…

Je kunt niets meer verbloemen dan een wereld om je heen een verzonnen fantasie die je niet begrijpt die zelfs jij niet begrijpt je eigen verzinsels.…

Hij vult beide handen met dieprode doornen rozen slaan taal stuk in glas in lood het kroontje speelt met de schaduw rond haar gezicht maar laat in ogen de lach verbloemen beneveld worden stelen verzopen in de laatste steken haar huid blijft lelieblank de striemen leven onderhuids…

je kijkt strak weg jouw ogen zoeken droevig de einder jouw rode lippen verbloemen de vale tint van je wang het licht valt als een een blauwe schaduw over je heen het beschijnt je zichtbare gebroken zijn jouw sombere schoonheid weerkaatst de diepte van je ziel schijnbaar onaantastbaar is het daarom dat ik voor je viel…

Mijn ogen kunnen niet verbloemen dat liefde mij gelukkig maakt en dat ik die liefde van jou krijg maakt mij nog blijer dan blij. Ik proef de lente in je kussen en voel de zomer aan je huid daar waar ook de winter soms heerst maar ik warm ook je koude voeten.…

Ik zag een boom vol bladeren zijn takken trots omkaderen, en bijen door te zoemen hun voorkeur niet verbloemen. In water zag ik vissen hun eigen koers beslissen. Van al die mooie dingen moest ik spontaan gaan zingen. Dat deed een vogel besluiten mijn liedje uit te fluiten.…

Geen acht slaan op het tromgeroffel van regen op het verbloem(en)de regenscherm. De wind briest de waarheid en knaagt aan de vergullende dijken van de helende tijd. Zakjes vaderland zullen later de diepe bres opnieuw dichten doch de brakke tranen zullen wrang en bitter nasmaken.…

Lilith was net als hij - uit de klei, niet zo volgzaam als ik; ze heeft hem verlaten Ze zwerft liever rond over de wereld, verleidt 's avonds mannen en berooft gezinnen van hun baby's zeggen de boze tongen die iedereen zwartmaken die niet in hun regels past Het klopt dat ze in bomen woont als een slang, ik sprak haar een keer tenminste…

Wij weten de verbloeming De verzoening met onwetendheid De weg is de bestemming En het onder-weg de zaligheid De woorden zijn geen taal Die een vertaling is De beleving een verhaal Over wat de waarheid is Een gesprek als een gedachte Die één mens nooit heeft gedacht De prikkeling het zachte Leidlicht in de nacht…

de bloemlezing 'het kind is de vader van de man' prijkt een foto van de dichter Wilmink ooit geschoten door Hans Vermeulen Wilmink in een kek suede jack in de bloei van zijn leven zo ook de kracht van de bundel liedjes gedichten en vertalingen persoonlijk lees ik de bundel nog altijd met veel genoegen maar tóch kan de bundel niet verbloemen…

zomerslang vol warmte langs gestreken ik heb geoogst in de herfst van mijn leven, slechts een paar strofen spinnen de harmonie die ik aan mijn bestaan heb kunnen geven nog wisselt de muziek gedirigeerd door de seizoenen maar ondertonen dragen weer de melodie die mijn geboorte zong de finale kan mijn dood niet lang meer verbloemen…

Woorden buitelen als stenen en zeggen zoveel liefs of zoveel naars; ze openen de zolders van 't verleden, verbloemen wat er eigenlijk gezegd moet worden, maar openen ook helderheid en licht en vreugde. Woorden buitelen en vallen stil en ademen doorheen de ruimte.…

Niets verbloemend en meer dan verhuld. Positieve tegenkrachten willen niet louter klatergoud zijn. Zij zijn de draden door de beoogde naald. Een ontsnappingsweg naar een nog gelukkig kunnen zijn. Positieve krachten in een tegenspel tussen goed en slecht. zij verblinden soms tussen wat onmogelijk lijkt.…

ik kan niet verbloemen hoeveel ik voor je voel je zit zo diep van binnen ik laat voor even de boel in een spiegel zie ik mezelf maar ik ben niet alleen want jij zit in mijn leven en mijn hart is niet van steen delen wil ik mijn liefde om te geven en te nemen heerlijk om je te kussen zonder voorbedachte systemen nee, je bent mijn hart…

kleine witte kiezelstenen zo zorgvuldig neergelegd bloemenkransen zijn verdwenen verstomd de woorden hier gezegd boeketje rode rozen enigszins verregend veel te vroeg verlept tonen de liefde van je gezin voor wie je trouw gezorgd hebt bladeren dwarrelen naar beneden bruin en geel dekken je teder toe verbloemen hoe je hebt geleden rust…

De van vastgoedfraude verdachte Jan Stuurde doorgaans “flexibele facturen” Een arsenaal aan vals geschreven uren Gefactureerd aan Jan en Alleman Daarom ging hij graag in het wit gekleed Om te verbloemen dat hij het zwart deed ----------------------------------------------------------- …Interieurontwerper Jan des Bouvrie (Het Arsenaal) is…

tot aan het oog gevuld niets mijn zwijgen in nevel zal neerslaan of vogels, onhandig rond mijn mond houden van zal zich dierbaar draaien als een woord onder een woord een landschap in volle zon waarop ik mijn handen leggen kan misschien ben ik bang dat je weg zult gaan, je niet meer komt tot waar ik ben aangestaard door het verbloemen…

ik leef gewoon mijn leven ben vrolijk en gezond zoveel liefde om te geven en neem geen blad voor de mond maar als je het dan zo wilt noemen dan ben ik in dit geval ik zal het niet verbloemen een echte femme fatale…

Als je dat weet, komen de jukbeenderen Vermoeid en scherper in je huid te staan En je zult zijn als een boom in de herfst Waar stam en takken doorheen schemeren Als een niet meer te verbloemen vergaan.…

dromen zo vol verlangen liefde vurig hartstocht blozend rode wangen sexy pareltjes schitteren op naakte huid doch ontwaken is in koude beddensponde de plaats naast haar onbeslapen nog slaapdronken ogen wakkeren stomverbaasd weer alleen klinkt de fluister van de wind met beide handen tegen haar oren wil ze niet horen waarheid verbloemend…

dromen zo vol verlangen liefde vurig hartstocht blozend rode wangen sexy pareltjes schitteren op naakte huid doch ontwaken is in koude beddensponde de plaats naast haar onbeslapen nog slaapdronken ogen wakkeren stomverbaasd weer alleen klinkt de fluister van de wind met beide handen tegen haar oren wil ze niet horen waarheid verbloemend…

een luide roep rondom dwingt stemmen af, die geloven in verborgen holtes van een weggezwegen dag je mag verbloemen wat je niet wilt zien een deken leggen over alle zwarte dieptes waar hun witte onschuld rust maar de wereld draagt haar erfenis van uitgemergeld leven in de kamers van de dood toen hun nood niet verder kon liep er slechts…

Ik klaag, want alles wat zo mooi begon ging langzaamaan naar de verdoemenis, wat immers niet meer te verbloemen is hoewel ik soms gedaan heb wat ik kon. Wel hebben wij elkander op het laatst bedonderd en constant te veel gezopen, dus dat het heel ellendig af zou lopen lag voor de hand en heeft geen mens verbaasd.…

ik heb de dagkalender weggegooid weken waren al verscheurd wat in maanden was gebeurd leeft als herinnering is opgetekend in een rol behang van meterslang met warme kleuren die nu mijn kamer sieren dit jaar was veel te vieren lente groende in verbloemen zomer bundigde zich uit en een lange herfst vruchtte tot ver in de wintertijd…

langzaam sijpelt dagelijkse sleur uit zinnen zonder punt oren in het boek kleuren dieper ondanks zonlicht dat door vale gordijnen naar binnen wil gluren ongeopende vraagstukken liggen her en der in vergeten stapels zij verbloemen inzicht, dat ooit daar was, maar nu verloren is gewaaid vertwijfeling kreeg ruim baan zo koos je…

En de enkele krans, ten uitgelei' De dood verbloemend, - De dode roemend, - In 't sterfhuis zelf verwelke hij. Uit dorre krans zal met een lach Haar beeltnis neerzien; Voor ONS dat weerzien - Voor HAAR nu Rust of Nieuwe Dag!…

tref jij dichte deuren ontsluit dan je hart: zeg je zegje in kleuren in plaats van in zwart heb jij gif te lozen verbloem dan je toorn: zeg je zegje in rozen in plaats van een doorn maak jij valse starten herzie dan je stijl: zeg je zegje in harten in plaats van een pijl mis jij stro en halmen hervorm…