Alle inzendingen over verdoken

Wat is het leven rijk en draagt veel namen voor wat eenieder zoekt en adem geeft, al zie ik wel dat weer de tranen kwamen om onbegrip en wat verdoken leeft. Gelukkig schijnt ook licht door kleine ramen; er is geluk voor hem die vrienden heeft.…

je m'excuse en so it is, zei ze 's anderendaags stierven er 190 mensen ze was ook in madrid stond nu, poëzieliefhebster met gekrulde kop en zinnen bloeddoorlopen ogen, lallende tong egotripper, verdoken rebel zonder maatschappij wankel en alles verloren te luisteren naar wat ze zelf ook had gekund mijn gedicht al niet meer nodig in haar…

Breek uit en blaast de dove sintels aan, die zijn verdoken onder 't rokend puin; vaar stormgelijk over de lage tuin, die Holland heet; sla doodlijk toe en snel, opdat het kwaad schrikk'lijk zal ondergaan, o hart, mijn hart, o bloedrode rebel.…

Het is zoals verdoken leed dat bij zomerse sterfte verdwijnend, klein snikkend, zich voor mensen hoedt, sluimerend wachtend op de dooi na winterse kou hopend op d'eerste lentezonnestraal die de healing doet. Het is zoals... wachtend om te mogen Zijn...…

Een oude dame zag je in de stralende regen, verdoken onder je kap. Een kind had je langs haar bed gezien. Je ogen zouden twee donkere gaten zijn. Een dakloze zag je het langst. Je wangen ingevallen, je oogbollen als knikkers in uitgeholde holten. Je zou in rioolbuizen slapen, of in zolders van oude huizen.…

Die ogen, die bijzonder groene ogen verdoken in de duisternis, Ze kijken me aan met verborgen kennis en alwetendheid, Ze kijken me aan en zeggen: "Ik weet het..." Moet ik bang zijn of gerustgesteld of denken: "vergeet het" nee, het is allemaal waar, er is iets dat me dwarszit en jij voelt het ook.…

Bespaar me het troebel gedaas De lappendeken waarin je danst Het schimmig spel, de luie blaas Waarmee je naar de pot strompelt Door een waas van wijn Van verdoken pijn waarin je mij Gniffelend van genoegen onderdompelt Stap voor één keer uit de spiegel Die je me voorhoudt als een blikkerend schild En vul mijn geheugen met heimwee Naar de…

Ik voel m’n ziel verwant met kleine simpele dingen, Die op ons wegen staan als bloemen van het veld… Verdoken in het gras, door weinigen geteld… Al dragen z’in hun kelk de zoetste zegeningen.…

We gluren gretig naar de wenken Vergeten dat dit een verdoken val is want de zee strikt...laat het stof zwenken in haar onderstroom, tot diepere lagen. De stad zwaait haar poorten open knipt het licht aan door het hout, de spleten kropen vliegen in de zomer, waaide een vreugde. Een dubbel gejuich ontsnapt. Wij.…

Ik oog, een en al wonder, als ingewijde fijnproever, naar een juffrouw, ietwat verdoken aan de waterkant. Ze streelt genotvol en bevallig haar tengere navelband. Ik fantaseer, geniet, 'n laveloze dronken wijnproever, snoep, proef, keur, adoreer volop en gluur intens flexibel, naar mijn attractieve juffer.…

Ik oog, een en al wonder, als ingewijde fijnproever, naar een juffrouw, ietwat verdoken aan de waterkant. Ze streelt genotvol en bevallig haar tengere navelband. Ik fantaseer, geniet, 'n laveloze dronken wijnproever, snoep, proef, keur, adoreer volop en gluur intens flexibel, naar mijn attractieve juffer.…

‘k wil jouw naam weer roepen de hemel om jou verzoeken ‘k wil jouw raadsels achterhalen jouw gedrag was moeilijk te verklaren kreeg ik ooit van iemand een goede hint of zag ik weer van jou een vage glimp maar ik krijg geen antwoorden of bewijzen alleen nare gedachten moet ik verdrijven Toch zal ik blijven hopen… ergens in mijn ziel verdoken…

Klaar lacht me toe vol liefdegloed, En wat haar harte lijden moet, Dat houdt ze stil voor mij verdoken. Ach, engel, laat me biddend knielen, Ik ben zo slecht, ‘k ben u niet waard!... Zij: Wilt ge mijn geluk vernielen? Wat min ik boven u op aard?…

stormnachten haar leed verzinkend in een zee tranerigheid zuchten golven zich te pletter ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze verwoest, ze splijt haar gebeeldhouwde torens soms ijselijk gepolijst dan weer doordrenkt haar windzang de broze stilte met twinkelend refrein ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze beeft, ze breekt als verdoken…

't Miertje, onder 't kruid verdoken, Sprak, wanneer 't de vlinder zag Met een spelde 't lijf doorstoken: ‘Kan een kind zo wreed zijn, ach! Wie zijn schoonheid Zo ten toon spreidt, Vaart ellendig menig keer. Ik leef rustig, Ik werk lustig; Wat verlange een miertje meer?’…

Een verdoken planeet lichtjaren van hier wij komen er toch nooit bij. Het heelal is een samensmelting van kleuren mooier dan een schilderspalet. Wij zien alleen de zon en de sterren aan de hemel, maar verder van ons begint de wondere wereld. Onze blauwe planeet is onze houvast met zijn magneet. We leven in alle stilte verder.…

Ik ben blij in mijn verdriet je laatste wens is nu vervuld mama, je bent er niet maar je gedachtenis heb ik omhuld ik heb het wel eens meer gevoeld het witte van het niet meer zijn als twijfel door mijn zinnen woelt het grijze zich vertoont als pijn maar wit is ook de som van kleuren verdoken onder huwelijkskleed met onverwacht heel sterke…

verloren seconden, die af en toe volledig verdoken in het zwart gekleed voorbijstreefden aan hun doel om toch de sprong van één enkele eigentijdse gedachte, binnen bepaalde tijd, toe te staan.. die niemand te horen krijgt, achter enkele nuchtere blikken verborgen, verloren seconden en ook heel veel dankbaarheid.…

je koos om te zwerven, een triest en zielig bestaan je vrienden, die lieten je maar begaan in je leven van verdoken scherven, geen plaats… om liefdevol te sterven.…

Verdook zij achter de lijning Van avond-gestreep en dreining? Was ‘t waarheid? was het geen droom?... Wanneer niet in het gedoom, Wanneer ik niet ginds nog zag De glimp van haar rode lach.…

En misschien, daar tussen boom en bergen, In dit klein, verdoken, stille huisje Woont 't geluk en zingt zijn lied.’ 'k Naderde en ik zag een jonge moeder, Aan haar borst een zuigling; 'k zag haar gade Druk aan 't werk en levensblij.…

Rust in vrede, rust in vrede, gij die, wandlend, zijt van hier voorwaards- en voorbijgetreden, onder Christi kruisbanier; die naar 't land zijt, het verdoken, waar de koninklijke staf ligt bij 't naamloos stof gebroken, van 't onedel werkmansgraf; waar geleerdheid niets kan baten, weet men Christi lessen niet, waar men geld en…

Binnen de grenzen van haar rijpe woede schat ik de verdoken snauw. We geloven nog in bewondering: Kijk hoe de walvis pronkt met zijn staartvin Duizel van de stille kille diepte die hij zoekt. Waar is de manestraal die dwaalt langs de bloemknoppen die speelt met de weerhaan?…

jou niet laten sterven 's nachts zo dicht, zie ik het levendig voor ogen afgewend van het volle leven sta jij in al mijn dromen onder de hoge lichtblauwe horizon in de verte, het al zo wankele zelfbeeld mijn noordpoolster hij dreef voorbij de liefdevolle maan zeevaartkundig mee in zee gedachten gaan je eeuwen missen weggekwijnd, verdoken…

De pokkelige schijf heerst iel over de desolate vlakte waar tussen varens en wat schriel gewas verdoken leven huivert om wat komen moet. Want als de volle maan het goddelijke oog versluiert ontwaakt het oude bloed en splijt de wig der waanzin het broze breukvlak tussen mens en beest.…

Sneeuwwitje en haar zeven dwergen; knap ook zo mooi Roodkapje en die boze wolf, verdoken boodschap in volle tooi. Doornroosje, voor mij wel ergens zo erkenbaar dus empathie Wat werden ons toch tal van schatten aangeleerd zo fraai.…