Alle inzendingen over verdwalen

door gebrek aan moed en kennis van de sterren zijn je schoenen zo zwaar dat je staan blijven moet je weet dat zij schaduw kan maken en meer water draagt dan je drinken kan maar haar tegemoet gaan kent het blind gevaar stap voor stap van haar vandaan te raken…

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

Ik ken Herken Herhaal Verdwaal…

wirwar van gangen, verdwalen in gevoelens doodlopende weg?…

Lekker kanoën, stroomafwaarts, zonder zorgen -- of we verdwalen.…

Denk niet dat ik maal Of in zijtakken verdwaal. Trots blijf ik royaal.…

Op het pad dat leven' heet kan een mens soms flink verdwalen...…

Overal en altijd drempels Naar de wereld, naar het leven Overal het overleven Overal vooral het toeval Engel van het Afscheid, verdwaal in liefde /Ga voorbij, voorbij Engel van Verraad, verdwaal in vriendschap /Ga voorbij, voorbij Engel van Verwaandheid, verdwaal in aandacht /Ga voorbij, voorbij Engel van Kleinzieligheid, verdwaal in vrijheid…

Ik loop, ik verdwaal. Wil graag zien en ontmoeten. Ik neem elk pad waar het mooi is en vrij. Soms links en soms rechts. De wereld is van mij. Verdwalen geeft vrijheid. Vrijheid geeft kracht. Geen weg ontneemt deze vrijheid en pracht.…

Een zandwoestijn, Om in te verdwalen. Een eindeloze verte, Om mezelf in te verliezen.…

Als liefde onze gids is in het labyrint van ons bestaan dan zullen we nooit verdwalen…

Voor de buitenwereld iemand die altijd loopt te stralen, maar niemand ziet dat ik blijk te verdwalen. Verdwalen in emoties, gevoelens van vreugde en verdriet. Die vreugde laat ik zien, maar het verdriet niet.…

Een doolhof van doodlopende paden waar de uitgang niet te vinden is. Hoog opgetrokken hagen bebladerd uitzichtloos geen weg kunnen vragen alles is hopeloos. Op weg om mezelf weer te vinden omkijken naar niets blik op oneindig. Toch blijkt niets is zomaar verloren ik ben gewoon ik alles uit mezelf geboren.…

een woord gehoord in beelden die verdwalen een kreet om moeizaam te vertalen naar de stem die schreeuwt de uitgestoken hand die voelde wat stilte echt bedoelde ik ben verdwaald jij op nieuwe stoelen koud de open haard…

zag dromen in je ogen komen toen de motoriek je langzaam verliet onhandige gebaren naar verten staren in niet weten wie en wat je kiest onrustige stappen die jouw onzekerheid bevatten in goed bedoelen om je toch thuis te voelen dralen en geen plaats kunnen bepalen zoeken naar je huis in het dagelijks verdwalen…

Kleine passen in het koude zand, ik doe mijn best Ik ga niet liggen De tenen van mijn voeten komen mij tegemoet Naast zijn stappen We hebben dit vaker gedaan vroeger, niets aan de hand Altijd waaide de wind zout in mijn haren schuim in mijn woorden die verstoppertje spelen in mijn hoofd, en de meeuwen krijsen er schril doorheen Ik verdwaal…

we kunnen samen spelen het kan jou ook niet schelen de wereld is geen thuis wij leven in ons eigen poppenhuis je ogen zijn mijn zon en op je lippen mag ik rusten na je te kussen als dat uiteindelijk mag verdwaal ik in je lach ik zie je handen zonder banden vingers hebben snel vrij spel ze strelen zacht mijn huid en langzaam…

als je wordt meegenomen jezelf een beetje vergeet je deelgenoot wordt van andermans dromen terwijl jij je in hun belevenissen inleeft dan weet je het is waar wat ik voel en ben je voor even verdwaald in wat je leest en dat was ook het doel aan de hand van een fantasierijke geest ben je heel even van en in een andere wereld geweest…

voor de buitenwereld iemand die altijd loopt te stralen maar niemand ziet dat ik blijk te verdwalen, verdwalen in emoties,gevoelens van vreugde,gevoelens van verdriet. de vreugde laat ik zien maar het verdriet niet. dus oordeel niet te snel over iemands vreugde en verdriet, soms is de waarheid anders dan je aan de buitenkant ziet.…

Ik wil verdwalen In de jaarringen Die de eeuwen In jouw stam Hebben achtergelaten, Me verliezen in In onze liefde Die eeuwig duren zal…

Ik verdwaal op alle wegen die ze mij willen opdringen. Er is één weg waar ik niet verdwaal dat is op de weg naar mijn Schepper. Deze weg loopt niet in bochten en hier loop je ook geen gevaar. Hier hebben de normen nog waarde die je node mist op een andere weg. Als een rode draad loopt de weg door mijn hele aardse leven heen.…

Met haar koude stem verdwalen woorden in gedachten die blijven waar ze is geweest toen ik haar zocht en met bange vingers verder schreef…

in een fluisterboot verdwalen tussen lelies pijlkruid wijst de weg rietkragen markeren traag golvende waterkanten…

onze gedachten bewegen op een tapijt van dromen dromen die we in gedichten verwoorden onze gedichten verwoorden tedere gevoelens gevoelens die uitmonden in boeiende gesprekken onze gesprekken schrijven boeken vol eenzame verhalen verhalen waarin sombere gedachten verdwalen onze gedachten verdwalen in een tapijt van dromen dromen…

dwalen, verdwalen in de avonduren wanneer de vuurbal zijn glans tekent op het zomerdak de mus ontmoeten die onstuimig kwelend haar kleintjes bewaakt waar de moederwarmte mijn eigen broosheid raakt rustend op mijn stiltebankje onder de bejaarde eik zo gestadig en vertrouwd bedenk ik de hoop draag ik gedachteliefdes dwalen, verdwalen…

Verdwalen is verzinnen wat ik niet bereik met mijn gevangen stem die hulpeloos fluistert met gevonden woorden en de waanzin weer om een aalmoes vraagt.…

Gedachten die verdwalen in een fantasie Dromen die zich tot vlinders ontpoppen Gevoelens die zich in de wolken wanen Geweten dat de moed ontbreekt een luchtbel door te prikken…

spiegelzalen, in draaibewegingen stelen ze adem, liefdesdrama, levensadem en brengen die in veiligheid onder de maan de dansers in de stad verdwalen moedig in hun dromen blijft het verlangen bestaan.…

als een open boek laat ik mij door jou lezen dicht ik mijn woorden één voor één in een ogenblik verdwaal je in mijn wezen kijken jouw ogen door mij heen…

ik verdwaal in mijn gedichten terwijl je deze leest in plaats van te verlichten verzwaren zij mijn geest ik voel mij langzaam zinken terwijl ik altijd dreef ik zal nog eens verdrinken in alles wat ik schreef…