Alle inzendingen over verdwijnen OR vervagen

eigen benen en de hond nooit zal ik nog koeien benijden vaak zonder poten in de wei ik glijd dan veilig voor verdwijnen in mijn autootje voorbij op een kluitje samengedromd zijn ze uren aan de praat ruilend als de zon door komt tot ieder op eigen poten staat…

bogen staan gespannen toekomstplannen raken kwijt er wordt teruggeblikt met rouw en spijt hoe anders zou dit lied toch lopen als klanken mengen zonder vrees in vervreemding te verdwijnen nu maar blijven hopen op een veelstemmig eindrefrein waarin nieuwe noten aanvullend en welkom zijn…

onder vetgemest maaiveld in gebrekkig tegenlicht vervagen droomresten met de lage oosterzon dadendrang ten spijt; herinnering raakt op drift steeds verder van huis het verstrijken van tijd is de heilloze weg naar falend geheugen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

De vaste waarde van het eetmoment Wordt nu ontdaan van burgerlijke trekken We willen waar het kan voortdurend snacken Al zien we groen van elk ingrediënt En waar dat leidt tot mot op werkvloeren Daar gaan we over tot het actievoeren…

beheers de sprong toekomstgericht in de ondenkbaarheid dat tijden vervagen beparel tranen met ochtenddauw in de wetenschap dat gisteren verdween herinner het verdriet die droefenis te dragen doorheen een leven dat er geen was beloof mij morgen dat tijden vervagen het licht van de zon mijn toekomst weerkaatst…

zongebleekte lucht vervagende regenboog bewolkte kleuren…

Kleuren vervagen als de regenboog verdwijnt uit je schreiend hart.…

Evenals mijn smart vervagen mijn voetstappen in natte vloedlijn.…

zal nooit vervagen. Die jongen die niet op kwam dagen...…

de hemel een bord vol vervagende vegen ook morgen weer…

door regen en zon onzekere regenboog snel vervagend beeld…

De muggen dansen in het vervagende licht – de vlinder vliegt weg.…

dit wordt een droef gedicht over een film, die nooit verdwijnen zal en slechts bestemd voor een enkele toeschouwer krampachtig sluit ik mijn ogen met als enige resultaat een nog indringender beleven van deze fatale beelden keer op keer ga ik de confrontatie aan, de ene keer in gelatenheid, dan weer met gebalde vuisten van woede…

dit wordt een droef gedicht over een film, die nooit verdwijnen zal en slechts bestemd voor een enkele toeschouwer krampachtig sluit ik mijn ogen met als enige resultaat een nog indringender beleven van deze fatale beelden keer op keer ga ik de confrontatie aan, de ene keer in gelatenheid, dan weer met gebalde vuisten van woede…

Regen drupt op mijn hoofd Tranen rollen over wangen op de grond Het doet pijn Ik voel de angst, de woede, het verdriet Ook het samenzijn Hier en nu Daar en toen Het is zo surreëel Die blik en die ogen, om ze te zien vervagen in herinneringen Woorden komen maar schieten niet los Tranen wel Regendruppeltjes op de grond Om te vervagen…

grijs is het blauw van het zilvergrauw, zoals het baren van trage golven die nog gelaten stranden al zijn dagen als toen hij verlaten zijn stappen bedacht hij ze voet voor voet in het zand bedrukt achterlaat voor goed enkel de herinnering spoelt de sporen naast het water dat achterblijft tot de vloed zich haast en alles weer vervaagt…

Even dacht ik weg te zweven naar een ongrijpbaar verleden maar jij deed me beseffen dat de werkelijkheid zoveel beter is dan een vervlogen herinnering…

diegene die zo om je lacht Ik kwam binnen In je hart van goud Ik liet berichten achter dat ik van jou houd Je bent een verschil Met jouw andere kant En die kant is de enige die ik ken En ik fantaseer, dat we samen zijn En ons niks kan schelen ook al doet het pijn Een droom die dat kan Maar ik wacht te lang En ik weet dat ik langzamerhand verdwijn…

zij tuurde gisteren naar het trieste grijze weer de koude bleef stil in de lucht hangen in voorwaartse vlucht zij steunde op haar armen verzucht door weemoedige gevoelens zucht o zucht ergens binnenin was zij weer kind ziet zij zichzelf als klein meisje zitten in vervagende beelden over oud en nieuwjaar ging zij terug in de tijd…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Voor alles wat vloeit Is niemand meer bij geboeid Op intrige na, warmte, liefde en intimiteit Ontplooit zich niet binnen de muren van vasthoudendheid Gevoelens om in te verliezen zijn verloren gebleken Zoveel misstappen geleden allen zijn gebreken Reeds aangemeten in de schuur gelegen Naar de achterdeur verwezen, Wreken zal het wezen.…

De Pinksterdagen zijn alweer voorbij Maar ik weet van die zondag en die maandag Nog amper waar het allemaal voor staan mag Wat weten dan de lichtingen nà mij? Bij hen is Pinksteren vast heel beroemd Als dagen die naar Pinkpop zijn vernoemd…

Als het daglicht gaat slapen, waar ligt dan de grens? Zal ik gewoon dromen, zolang de beek blijft stromen? Een berk gloeit na in de sleetse dag, een eik hult zich al in het donker van de nieuw geboren nacht, terwijl laag boven me een maansikkel wolken oogst – liminal eng in de hoek wacht de grens: hoe zal die vallen, uit of…

dat de wekker gaat Wanneer de zon nog op moet komen Als een mens de deur dicht slaat En nog half loopt te dromen Dan verlangt toch iedereen Naar een ver en warm land Om daar iets mooiers te beginnen Op een goudgeel zonnig strand En om dan geen grap te maken Maar ons leven te verfijnen Kunnen we maar beter opschieten Als we samen gaan verdwijnen…

onze voorouders. Wie verstaat hen nog? Woorden raken weg zonder schade: wij immers leven nog. Ik heb het zelf gezegd: liever licht dan woorden over licht. Het boek staat. Geel torent zijn rug die niet als het jonge gras wuifde, aldoor hier stond. Bleef, niet heette. ------------------------- uit: 'Raster', nr. 107.…

alles is zon en brandt in de verte duizelt het de kolos in het blauw aan de omstreden einder versteent het woud ontmantelt de boom korjaal met de krijger wordt rotsgraf een volk dat verdwijnt in de verte valt de kolos in het zand grijnzend in zenit geen schaduw geen schaam meer te zien ------------------------------------- uit: 'Vluchtig…

Je voelt het onbarmhartige begin maar het verdwijnen maak je op uit het verdwenen zijn. ------------------------- uit: 'Bijvangst', 1999.…