Alle inzendingen over vergeten OR eenzaamheid OR alleen

Wanneer is eenzaamheid geboren, is er iemand die dat weet? Wanneer voelt 'n mens zich zo verloren, dat hij denkt, dat iedereen 'm vergeet? Eenzaam zijn, is 't ergste wat er is, te weten dat er niemand op je wacht we zijn teveel op onzelf gericht, vergeten soms aan anderen te denken.…

was het een tweegesprek of waren het wat woorden in reflex op eenzaam zijn een gebed waarin ik uitlegde wat jou misschien ontgaan was jij die alles ziet behoort te weten kan mij toch niet vergeten zijn ik vraag niets wil alleen maar delen of kan het jou niets schelen nee geen kritiek ik geloof rotsvast in je en weet ik heb je onvoorwaardelijk…

Miljoenen van tranen heb ik stil gehuild Niemand heeft deze ooit kunnen drogen Waarom heb ik jou toen toch ingeruild Voor een leven waarin alleen werd gelogen Mijn hoop op geluk is allang verdwenen Ik heb vergeten hoe je echte liefde voelt De zon heeft voor mij niet meer geschenen Het gevoel voor alles is diep in mij bekoeld Ik wil niets…

zij waren samen eenzaam gelukkig met elkaar want alleen is zo alleen ook voor een eenzaam paar…

Alleen zijn is niet erg Hoogst vervelend Maar verder niets Wachten op wat niet komt Vergeten Dom erg dom Dobberen in eigen levensbrij Soms eens varen Zomaar ergens heen En dan zingen Een veel gezongen kinderlied Moeder zingt het iedere avond Alleen Maar ze zingt.…

van de leegte in het alleen zijn is er niemand zoals jij ik probeer je te vergeten maar ook proberen is begrijpen.…

Zoveel mensen om me heen, en toch zo alleen. Verloren en bang, diep in m'n hart al voor zo lang. Mijn glimlach onoprecht, het is zo moeilijk dit gevecht. Wat is de zin van dit leven, kan iemand me daar een antwoord op geven? Ik droom van een plaats ver van hier, waar alles mooi is vol vreugde en plezier.…

En verdriet mij weer omgord, Dan ben ik weer zo eenzaam, Zit stilletjes voor mijn raam. Niemand roept mijn naam. Heb niemand om me heen, Ik voel me dan zo eenzaam, En helemaal alleen.…

voor zorgen moet niemand houdt iets voor haar verborgen alleen zijn is wat haar behoedt voor alles waarvoor zij toch zo bang is en zij haar tranen voor vergiet omdat "niet alleen zijn" bij haar nooit lang is en afscheid nemen dat kan zij niet…

één voor één Dan weet ik het zeker ik ben niet alleen Ik maak deel uit van een geheel ik ben hier niet voor niets ik ben werkelijk iets...…

alleen alleen alleen alleen Links rechts alles valt mijn keel verstopt ik slik en krijg die prop niet weg ik voel me echt alleen tranen dringen alles wordt klein en krap en donker alleen de angst komt snel raast door mijn hoofd raast door mijn lichaam heen alleen alleen alleen jij komt weer terug maar bent nu…

De jongen zo alleen. De jongen zo eenzaam. Geen familie geen vrienden. Onzichtbaar en alleen. Niemand die hem zag. Niemand die hem zag staan. Niemand maar ook niemand deed er wat aan.…

Als ik vraag hoe het gaat en of je al kunt wennen aan het huis waar je sinds veertien dagen nu in leeft zeg je starend uit het raam weet je dat het dak van die villa daar tweehonderd vierentachtig pannen draagt dat zijn er maar zeven meer dan het pandje naast hem heeft…

Duizenden mensen om me heen Iedereen die me ziet, niemand die naar me kijkt Ik gil, ik schreeuw Iedereen die me hoort, niemand die naar me kijkt Duizenden mensen om me heen, en toch voel ik me zo alleen…

Maanden lang was ik bang om naar bed te gaan, bang voor de nachtmerries van het leger van alle kanten op mij af zoemende bijen met hun grote bolle ogen die voor mijn gezicht bleven hangen Ik schreeuwde het uit: mama, papa en werd daar wakker van, maar ze kwamen niet, ik was alleen Op school maakte ik fouten ik kreeg liever geen beurt…

Als een rode klaproos staand langs de kant van de weg als een bosje halfverwelkte goudgelen tulpen in een vaas met troebel water als een mens alleen…

De nacht is gekomen Zonder dromen In het donker gezogen Van het pad afgebogen Mijn gedachten zijn dicht Hoop is mijn enige licht Gedachten achtergebleven Angst en wanhoop in elkaar geweven Toen jij in ik verdween Was ik alleen Eenzaamheid nooit gekend Alleen zijn niet gewend Niets om over te rouwen Niemand te vertrouwen Toen de weg…

stap, stap uitgelopen schoenen de hoek om uitgesleten geulen der tranen in het gezicht zijn ziel verloren misbruikt door hen ver achter zich vreugdeloos, doelloos met pijnsteken in zijn herinnering zoekend naar beter met z'n ogen smekend naar een nieuw begin…

Enkel de gedachte aan haar lichaam om me heen Houdt mij op de been Ik ben alleen.…

En jij, jij bent nu alleen Met niemand om je heen. Zo eenzaam, Zo alleen. Denkend aan de tijd van voorheen. Die goede tijd, vol moed Komt dat ooit nog goed? De zomer die ik toen nog zag. Die prachtige zomer, met die mooie lach. Toen ik alles nog had. Dat was een tijd die ik nooit meer vergat.…

Over te lange wegen zwierf ik door Stappegoor moe en alleen Er was een korter pad naar huis, dat wist ik zeker als verkenner maar twee te grote jongens van de boerderij schopten me terug, het stadskind in uniform en dreigden met de hond Het werd al donker niemand zag mij niemand om me te helpen Ik was moe en alleen in mijn verdriet…

Midden in de drukte Hier ben ik één Ik verlang naar een plek Hier is de eenzaamheid, maar ik ben niet alleen Liever alleen, op de plek Die plek die alleen ik ken De plek waar ik niet één Maar waar ik alles ben…

De trein vertrok en liet mij achter met een gat in mijn hart ik rende nog over het perron maar natuurlijk was ik trager jij snelde vooruit en ik bleef daar uiteindelijk stil.…

Alleen Ik haat het Tranen van eenzaamheid Tranen van verdriet Tranen die er zijn alleen dan…

Mijn verhaal, mijn verhaal van schipbreuk en strand strand, strand, keienstrand Aangespoeld, dorstig en rillend van uitputting gewekt door de hete zon Strand, strand, keienstrand aangespoeld, ijlend van de honger en alleen helemaal alleen met jou dansend in de golven van de zee de zee, de zee, de golvenzee en mijn verhaal, alleen mijn…

Wel alleen, maar nooit meer eenzaam.…

in ons huis gezeten met en toch zonder jou sneeuwt het herinneringen in grote en kleine vlokjes die mij omringen als stil of hardop ik praat met jou voel ik weer de warmte van ons verbond dat eens geringd als een warme jas aan jouw hand lopend voortgaand mij mantelt…

Een mens moet kunnen praten Met anderen, als die er zijn Maar zit je alleen…

mijn moeder was afwezig mijn vader was er evenmin alleen ik was aanwezig ik was er niettemin ik had een boek een boek met sprookjes in zo begon mijn leven een sprookje met een gat erin een gat van duizend dromen ‘t leek goed te gaan alleen alleen op eigen benen alleen, ik was alleen toen kwam die breuk die breuk die alles brak mijn…

alleen zijn is er niemand zoals de ander die probeer je niet te vergeten proberen is begrijpen.…