Alle inzendingen over verhult

Tedere knuffel Verhult haar ware aard van Verwoesting en pijn…

De pet op, schuin schaduwgrote schoenen het kind lacht publiek dat kijkt Achter de ogen wellen steeds opnieuw tranen op In het wit, met neus rood lacht hij zijn verdriet, met veel ande- ren zeer graag gedeeld treurnis te snijden zichtbaar de lach onder door hem verhulde traan…

vormeloze drift blind graaiend op de geur je verbrand gezicht al deels in as verhult slecht het besef dat dit je laatste masker was…

gitzwarte paarden staan tussen gele bloemen zwaaien met staarten het dorp met rode huizen verhult zich door bomengroen Tanka…

gitzwarte paarden staan tussen gele bloemen zwaaien met staarten het dorp met rode huizen verhult zich door bomengroen Tanka…

mijn geliefde speelt Franse Revolutie verlicht ieder onderdanig object ongerept verhult wat hij in de schaduw veronderstelt totdat Eclips gelijkheid schept…

Wat het rolletje verhult op nieuwjaarsdag onthult het knijpertje ten overstaan van warme oliebollen. een laag van sneeuwwit poeder bedekt wat is geweest vannacht begint het Nieuwe Levensfeest!…

Beschermende duisterheid verhult elke onvolkomenheid. Verwelkom iedere nacht met al mijn toverkracht, en heb alles, iedereen in mijn macht. Dan na talloze mooie dromen laat ik de zon weer opkomen.…

Scherpte snijdt verbazing uit, het oog kleurt open wat het tegenlicht verhult, de dingen zijn zichzelf, ze staan voor niets dan taal, hun raadsel is verheldering die zich met dichtheid vult. ----------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

Het met extensions ingevlochten haar verhult wat niet meer weelderig is een levenswerk in volledige revisie bij een of ander plaatwerkbedrijf genaamd `de koplampenspecialist` een poedercoating,wat spuitwerk maar het kuiltje in haar buik is echt wie kijkt onder de motorkap…

tot de tegenwind eindelijk weer waait lijkt alles dichtbij maar toch afwezig de rest van de wereld verhult zich tijdelijk in zinloos grijs maar of je echt veel mist blijft in nevelen gehuld…

waar de zwarte roos haar kleur onthult ingetogen niets verhult omhelst de dag haar nachtelijk duister het bekoorlijk verlangen die eigenheid wacht haar zijdezacht een vlinderkus als groet aan de morgen haar ontluiken…

Drank, ik denk dat als ’t je lief is Zelfs verhult wat je echt lief is!…

Het klein verschil verhult dus levensgroot wat u, tot meester van het woord kan maken indien dit hoog bij u in 't vaandel staat..…

Een spiegel toont de waarheid van haar wezen Onbekend Niet haar eigen Het gezicht van een verloren ziel Zacht wenend zonder tranen De nacht onthult haar betraande ogen De dag verhult haar huilend gezicht Gezien wordt zij nimmer Gezien worden wil zij des te meer.…

Mijn masker verhult in geen geval mijn tranen want die komen er door heen. Materialiteit wint het nooit van mijn gevoelige hart want mijn verlangen is dat je me raakt in mijn gevoel, mijn ziel. Mijn masker voor jou ik moet het maar eens afzetten dan zie je waar mijn tranen vandaan komen.…

waar de dood berust in gesloten ogen deze nacht heel zacht tranen ontneemt haar laatste zucht in verborgen dromen die ene liefde voor eeuwig verhult raakt haar hand liefdestranen verlangt zij zacht naar hem die nacht…

Mijn lief is op het oog behoorlijk zedig, de blouse tot aan het hoogste knoopje dicht, make-up vindt zij een ordinair gezicht, haar rok verhult de enkels zelfs volledig. Maar ’s avonds is ze echt niet te weerstaan. Voor mij trekt zij een doorkijkkapje aan.…

voel in het verdriet, de pijn van langzaam gebroken dromen de eenzaamheid van een hart gesluierd door de nacht waar de avondster ontwaakt haar gloed schenkt aan de doden dwaallichten vervagen in de eenzaamheid het ochtendgrijs haar wensen verhult in nevels nooit doorbroken…

Zijn bronzen uiterlijk onder de ruige beharing verleidt me wederom dankzij mijn zoete lusten Ik lik mijn lippen af terwijl mijn vingers hem strelen de hardheid verhult het zachte aan de binnenkant Voorzichtig strip ik hem tot hij glanzend voor me ligt dan val ik aan en geniet van zijn druipende sappen…

Een wolk verhult een geheim. Eenmaal komt het uit. 2x De hemel een wolk. Een boot gaat schuil in de mist. Dit heet geloven. 3x Met een groot gebaar duwt hij alle wolken weg. Sint houdt van de zon.…

Verf verhult het bouwbehang in fleurig frisse kleur. Groentesoep geurt door het huis en vult de holle lucht. Koffie smaakt met krentenbol op kratje op zijn kant. Langzaamaan begint het al een beetje thuis te zijn.…

waar de zwarte roos haar blaadjes krult ingetogen, niets verhult mysterieus in donkere kleuren mij bedwelmt door intense geuren verovert ze zacht dit hart gegeven straalt ze bij nacht kleurt mijn leven weerspiegelt in hoop de duisternis door liefde omgeven een roos voor het leven…

in de adem der stilte sluit ik mijn ogen die laatste zucht verhult alle pijn door liefde gegeven vervulde dromen aanvaarden het heengaan naar ooit weer terug waar die laatste streling mij eeuwig beroert sluit even jouw ogen aanvaard mijn dood…

Decor van eenzaamheid dit landschap waar leven sterft in de strijd waar groen het bloed verhult de maan de nacht de zon het licht dat dooft een warme stem zingt van het lijden van de dagen zonder brood van betere tijden soort van vrede geen andere zekerheid dan slechts de dood…

Mijn ruwe huid, die kwetsbaarheid verhult, zegt mij dat het bos nog vrij is van geruchten, het vredig ritselen van mijn buren, rust en stilte, doen mij genietend zuchten.…

het ochtendgrijs verhult jouw rustig slapend lijf het eerste morgenlicht toont niets van dat wat zichtbaar was in ‘t donker een lichte regenvlaag die koelt de wereld voor jouw venster en geur van passie, lust waait langzaam uit in dag die als een sluier zich nog niet echt lichten mag zo dat ‘k nog droom van jou en laatste nacht.…

het zwanenmeer verhult in weerspiegeling naarstig nodig, het aasvisje dobberend vanaf de oeverkant wil ik inhaken in roofzuchtige kaken vangen, ik wil vangen niet oeverloos, eindeloos staren naar opwellende bellen in windgevorkte wateroppervlakkigheden strijdend in bestaan een dobber die moet onder gaan de vis die voor zijn leven strijdt…

wanneer ik er niet ben- kruip je uit je hoek en spuugt wat draden vuil langs witte muren hangt nu een gordijn vol dode vliegen rond de glimlach van een dwaas verrijst het spiegelbeeld van goed fatsoen de opgepoetste norm verhult slechts zelfgesponnen onschuld die niets anders meer mag doen dan eeuwig vaster liggen, in de zomen van…

de nacht belooft haar tranen het ontwaken van de dag waar duisternis moet wijken in de zoektocht naar een lach haar droom raakt de sterren voor even breekt de pijn het huilen van een kind kon haar toekomst zijn waar wensen verhult verborgen vragen haar leven in hoop engelen raakt en regenboogkleuren haar traan weerspiegelt geschilderd…