Alle inzendingen over verhult

de nacht belooft haar tranen het ontwaken van de dag waar duisternis moet wijken in de zoektocht naar een lach haar droom raakt de sterren voor even breekt de pijn het huilen van een kind kon haar toekomst zijn waar wensen verhult verborgen vragen haar leven in hoop engelen raakt en regenboogkleuren haar traan weerspiegelt geschilderd…

in rozengeur verbonden, de bloem open naar zon, wind en water wortels stevig in de grond voorbij de mist die pijn verhult van doornen, onze gekwetste vleugelen genezen in de zon, en jij schetst een nieuw panorama die groene velden laat zien voorbij de kim, gedijen is het doel we laten het gebeuren…

warm loopt droog zand loom door de vingers van mijn hand hun vrije val schrijft tekeningen overal op het strand dit vloeibaar zandgeheugen is de database van alle leven sinds het ontstaan waar lucht en wind al eroderend de nieuwste opslag zoekt krult vloed het eerste golfje dat in schuim alle aardse info verhult…

De verandering, die zoveel verhult, is die van vergeten rituelen. Het is Alzheimers’ bestaan dat de broze leegte vult, die wij voortaan moeten delen.…

Verhult jouw hand in mij de dromen? Mijn lijf wil uit zijn grenzen komen, vrijheid wordt er mij en haar ontnomen en alles wuift vergeefs als hoge bomen in de tijd waar niemand nog kan komen.…

Jij snapt al mijn nukken ziet mijn onzekerheid De vragen in mijn ogen Je kent me al zo,n tijd Jij koestert en luistert heb altijd veel geduld Moet lachten om mijn humor niets blijft voor jou verhult Jij blijft met mij verbonden ook al zijn we niet bijeen Een band voor het leven zo staan we nooit alleen Jij hoeft alleen te kijken de…

het leven een tijdlijn die ons bindt, een gegeven die je zonder liefde niet vindt laat september, de komende dood huilt in het groen de wind beeldhouwt de polder in een verloren segment de horizon verlost van schuld staakt de zichtbaarheid en verhult zich in een zilveren nevel waar meeuw en kind gezamenlijk sterven er is geen eind als…

verborgen in het stof van pijn zijn altijd nog de sporen - ongewild vilein - aanwezig buiten hoor je nog de kreten van een stoomfluit, zwaar op weg ik zeg je, dat ik het niet pik ik mik mijn aller-stoutste blik op jou en spuug mijn woorden uit nu jij je kruit verschiet op onschuld en jouw oorlogsbuit verhult in zwart vertier elke…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…

Mijn oren verstaan slechts woorden Dus vertel me van wie je bent, en zeg me welk licht te fel straalt zonder sluier dat verhult, of van onwetendheid misschien onbeschermd voor de schuld zuiver in haar handelingen oordelend met zienend oog Vertel me toch, over de blinden gezien door de ogen, maar onbekend voor zichzelf schreeuwend van…

Een deken waaraan geen einde lijkt te komen, die verhult mijn zielenpijn. En ik kijk vooruit over mijn zoute deken, de zee en als het koude water zich terug trekt neemt het mijn zorgen mee.…

Ik zie mijn opa daar nog hangen In zijn rookstoel bij het raam Zachtjes prevelt hij een naam Zijn blik verhult een groot verlangen De scheurkalender aan de muur Verhaalt een spreuk en bijbelwoord Dat als dagelijks slotakkoord Weerklinkt in ‘t vroege avonduur Ik hoor de gangklok soms nog slaan Als ik stil zit weg te dromen in een haast…

Vanbinnen uit Het zijn niet de woorden die ik schrijf Het luchtledige van mijn brein Mijn buitenkant die niets verhult Van binnen uit komt mijn pijn Het is niet mijn mond die spreekt ‘t gevoel Wat uit mijn hart door d’ ad’ren stroomt Slechts ogen stralen lijden uit En hoop op begrip voor ’t werkelijke doel Die hoop ligt steeds verborgen…

Je huid is als blozend kaftpapier Gekleurd met motieven Beschreven zonder rimpels Kaal gevouwen, strak en fier Je huid is als fluweel onbehaard Verhult kostbaar goud van binnen Een hart dat nimmer bedaart Je huid is als het warme strand Ik raak je aan met vloedgolven Mijn tranen drogen traag Ebben weg in je natte zand Je huid is als…

woelende gedachten slapeloze nachten zoekend naar een stilte zwerft mijn blik naar de lucht de avond beneemt mijn adem de maan geeft me rust een witte sliert wolken verhult de parelwitte glans en schildert trotse bomen met een zilvergrijze rand harde woorden vluchten weg in de nacht wanneer ik zie dat de maan naar me lacht beladen…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, verhult de toekomst zich in nevelen, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden. Verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat het geluk niet zal benijden.…

De reden is er één van raadsels, die iets verhult van de ware aard. Nimmer zal die volledig de waarheid spreken. Een mensenhand onthult bijna altijd slechts de halve kaart. Relaties worden vaak impulsief gesloten. Niet altijd doorzien zij de raadsels van die andere geest.…

Verhult niet de feiten van een vrouwelijke buitenkant; die zich in lijnen en vormen kunnen presenteren in een mindere perfectie uit de eerste schildershand.…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

zacht Ruist de wind Door het open raam Over onze lichamen Heerlijke verkoeling Na een zalig samenzijn De nacht is lang Geduldig is de zachte wind Die ons heerlijk verwend In ons liefdesspel Als satijn zo zacht Laat de wind zich ruisen Over onze verliefde lichamen In de schemering van de morgen Zweeft de wind Door het open raam Verhult…

meedogenloze ogen een babyachtige neus boven volle paarse lippen met bijpassende nagels alles was nog onuitgepakt in een strakke groene jurk zwarte fonkelende netkousen in muiltjes met stilettohak onder een grote paraplu bleke sproeten huid onvolwassen borsten magere blote billen gestriemde rug je naakte waarheid verstopt in verleiding verhult…

Ze wil hier niet meer weg niet terug naar het lege huis waar alleen nog wat bloemen langzaam staan te sterven in een oude breekbare vaas dus zit ze maar te wachten terwijl de tijd verstrijkt met gesloten ogen verhult het donker soms wat van de twijfel de kunst van navigeren in het wankele duister is te varen op gevoel tastend naar…

De donkergroene en zwarte vullingpracht Van deze natte bosbonbon Verhult zilverkleurige larven van de nacht. Het maanlicht spiekte door het wolkendek. Zoals een knipoog de weg verkort. De waterspiegel lekte verrast, wat gek. De oever van de zomer, het gras verdort.…

een zwoeger zwelgt in diepe droefenis verhult zijn leed in stevige kritiek waar blijft de echte voetbalheroïek de geur van gras, de lach of ergernis nu openbaart zich wat ik node mis en grijnst men om mijn stroeve motoriek de lucht van plastic sprieten maakt me ziek zo’n veld is altijd groen en lentefris de technicus kent geen ontsteltenis…

Een opschalend gemoed ten spijt, het verhult niet de symboliek van ineenstortende strijdkracht. De rimpelloze vijver weerspiegelt louter het evenbeeld. In water van heldere, koude thee.…

hart vol woorden op de fiets van ergens naar hier vragen in golvende regels dwarrelen pen en schrift uit elkaar vogeltaal stap voor stap in korrelig zand geschreven opgetild uit de leigrijze zee schillen krijsende meeuwen appels met elkaar niemand kan aan zijn lot ontkomen de zee golft sist valt aan gaat terug taal bouwt op breekt af verhult…

zo wil ik dichten in de vrijstaat van mijn omhulsel wonen in het land dat niet bestaat vrijen met de wind die gaat alsook leven met de donder die mijn ziel bestookt met vuur me laven aan de drank me behoeden voor stank en dank dan als het eind mijn vel verrimpelt de ogen tochtig in de regen die van binnenuit mijn spreken verhult, de dagen…

Om een plaats te vinden in de stroom van zinnen, een verlaten jeugd van onschuld, bitterste smaak aller dromen verregend op het bord met krijt verhult de geur van alle beelden maar raken we die nooit kwijt.…

dat alles blijft mij niet zo lang meer bij immers tijd heeft geen geduld en met alles wat de lucht nog verhult word ik wis en zeker langzaam opgevreten…

De wereld heeft pareldauw op haar gestifte lippen, elke morgen een vast ritueel met een oogopslag waarmee de dag begint ook sensueel, het uitpakken van geschenken, ieder krijgt z’n deel, vast verrijkt door geven om te nemen, om een verrassende gelijkenis te zijn, alleen verhult met zinnelijk ongeduld verweven om in elkaar op te…