Alle inzendingen over verlangen OR beeld

Mijn lijf is als een instrument dat bespeeld wil door een musicus of een leerling, iemand die er de juiste klanken uit probeert of weet te halen. Het hoeft geen bladmuziek, maar eigen composities. Wanneer hij één is met zijn klankbord is er alleen maar melodie, trillen de kamer en de planten Daarna kan mijn lijf weer andere dingen doen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Wanneer zelfs de leegte de leegte niet meer vult, de stilte te groots wordt in zijn volheid, het verlangen naar veelvoud het leven niet meer vervult... kan zelfs het geheel dat in d'illusie beelden verguldt het Zelf niet meer verstaan omdat al het denken, het voelen, het Zijn in tijd is voorbij gegaan...…

het dagelijks verlangen van je zachtheid om me heen ia als een droom blijven hangen ervaar ik telkens weer bij het sluiten van mijn ogen ontwaar ik nog jouw beeld voel ik de warmte van je adem die mij zo zachtjes streelt wil je nog wel dromen als je wensen zijn vervuld het beeld je weet te raken dit hart met liefde vult al waak ik…

De mensen zijn werks en braaf Maar ik pijnig me met het beeld van kersenbloesem Onwaarschijnlijk en grotesk Gulzige vlokken die in het zonlicht dansen Bestaat er een groter verlangen? Dan dit beeld dat uit de winter opwelt Als een luchtbel uit een donker water.…

In mij valt een dobbelsteen en rolt, roept een cijfer Telkens de zwarte punten net als haar prachtige pupil, mijn beeld Elk nummer is er geenéén want allen zien lijven van de dagen die kusten Verlang naar wat er tussen tongen speelt…

Ik heb iets bereikt, en nu voel ik een leegte -- die ik wil vullen.…

Omdat mensen verlangen, bang zijn en vechten om het kwaadaardige te beslechten. Waarom dan geen totale opheffing? Omdat wij mensen samen met de haviken en de duiven iets mogen wegwuiven, totdat enorm veel kracht zal zorgen voor een vrede van morgen. Voor ieder leven. Een compleet nieuw gegeven.…

Dwaas om te verlangen Naar jouw kus Dwaas om te jagen Naar jouw beeld Maar het hart hongert Naar een handvol Zachte woorden troostend Uitgestrooid over de stilte Je kijkt me na Maar zwijgt in alle talen En nog dwazer dan dwaas Groeit de stilte groter…

als het beeld in mijn dromen één witte roos diepheerlijk verlangen breekbaar en broos met liefde doorweven blaadjes satijn eens, mij gegeven onthult zij pracht waar schoonheid breekt in de kleur van het leven die roos gekregen mijn dromen beheerst…

Jouw vingers spreken teder een wereldtaal vertolken een beeld van verbonden handen waar duistere landen thuisgrenzen sluiten en men vlucht op zoek naar morgen adem ik jouw adem vlecht verlangen voor vrede en kom thuis…

Het beeld van Bush staat niet meer op z'n plek. Madame Tussaud heeft het alvast vervangen. Misschien omdat we zo naar hoop verlangen, want iedereen lijkt wel Obama-gek. 'Verandering' was zijn verkiezingsleus en hopelijk wordt dat géén wassen neus.…

Als ik loop vol van verlangen door mijn eigen kleine wereld onwetend wat de toekomst is. Waar liefde is en vertrouwen ook twijfel en onzekerheid van een beeld zonder naam. Klanken van onbekende woorden waarin je zoekt naar de ware zin van het leven en het doel van ons bestaan.…

De visioenen zijn beelden die we maken in onze geesten. Ze zijn verbeelding van de onzichtbare god, beetje waan zinnig. Hallucinaties van goddelijk verlangen naar hoogste geluk. Naar de geliefden, het eeuwige ontmoeten en het samen zijn. Het einde van ellende, van lijden en van sterven.…

heb de beelden vertraagd om de film van je leven meer diepte te geven het bruinige grijs uit die tijd vervangen door hoop en verlangen het houterig bewegen weer speelsheid en jeugdige onschuld hergeven opnieuw gemonteerd met zachte muziek zo ben je echt en heb ik je lief…

roept de fotograaf zijn camera een microscoop die het verlangen in beeld schrijnend mist…

, ze spoelen aan in mijn onherbergzaam oord de beelden bewegen taal tot liefde verlangen niet meer…

verlangen…

al zou je willen slapen de nacht is niet donker het verlangen dat in je kruipt kriebelt diep van binnen ogen sluiten zich maar daar is het beeld van mij ik kan er niets aan doen maar jij verlangt naar mij de nacht die grinnikt en dat geluid verwart je dromen zijn nu zacht maar je kan niet echt slapen want de sterren twinkelen en dansen…

Slechts omhuld door het warme licht vanuit de hoge ramen voor een ieder in zicht staat zij daar starend naar de vijver door seizoenen heen staat zij maar bewegenloos gebeiteld uit steen emotieloos starend naar de vijver…

Ik zie ze weer, de beelden, ze blijven herhalen, keer op keer, zie ik ze, in mijn hoofd ronddwalen. Geen rust, geen pauze, laat ze maar weer komen, een dagelijkse lust, van beelden die, mijn gedachten binnenstromen.…

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

Van jou wilde ik houden vanaf de allereerste dag jouw heldere oogopslag jij, die op mij vertrouwde ik keek je vragend aan zag in een flits jouw leven maar mocht niets geven ik moest je laten gaan nog eenmaal kijk ik om wil jou als beeld houwen geen afgietsel van geluk maar gewoon blind vertrouwen…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

stenen haar eigen genen uit een eerder bestaan zag landschappen in het terloopse gaan onder vluchten vol kleurrijke luchten in de warmte van thuis was er het ceremonieel groeten in eindeloos ontmoeten waarin samen ervaren waarheen de stroom van de tijd ons toen heeft geleid in tal van talen verstond babel al onze verhalen in beelden…

de beelden zijn uit het park verdwenen nog kruipt er weemoed tussen het gras stiller dan de stenen durven spreken er zijn geen woorden blijven kleven.…

ze druppelde glinsterend groene voeten in het koude ochtend gras spiraalde ronde speelse vormen in haar gaan door het nat licht scheen alle kleuren door gebroken stralen van de ochtendzon feeëriek danste zij met de frêle schaduw van haar beeld vonkte volmaakte schoonheid in het langzaam doven van haar ochtendsleep…

Toen hij klaar was vroeg iedereen de maker hoe het was geworden. En de maker sprak: "Geworden? Ik bracht slechts tot expressie wat al die tijd onzichtbaar was."…

In beelden kan ik 't nu niet zeggen, en zonder beelden spreek ik niet.…