Alle inzendingen over vernieuwing OR schaduw OR licht

Vermoeid licht rekt zich in luie schaduw, herpakt glazuren dagen.…

zag mijn schaduw plat een raakvlak dat wij deelden waar ik mijn oorsprong had licht nam vorm en ruimte in een transparant profiel dat mij uiteindelijk beviel maar contrast groeide in het donkere segment nivelleerde de herinnering tot een wegwerp element er is geen samengaan van componenten grijs gezichtloos sluiten zij elkaar…

ik wist het glas doorzichtig toch spiegelde het schaduw in een vaag contour kon gezicht en vorm niet onderscheiden herkenning was er wel van beide zonder rugzak en bagage half gekleed in duisternis stond daar weer mijn donkere ik heb de ramen snel ontsloten de weerspiegeling verbroken en koester mij in zon en licht…

het feest van geboorte vergeet de ongeziene schaduw van het tijdelijk zijn jeugd verkent zijn grenzen voelt de pijn van het bestaan zonder ooit besef te kunnen gaan pas als licht en donker keuzes gaan bepalen komt de finale aan de horizon ik heb de schaduw in mijn handen vol beschenen door de zon nog breek ik er stukjes af maar…

De duistere schim is vogelvrij bestaat bij de gratie van het licht schaduwen leven weerloos in het schijnsel van een bron Gekneveld aan vaste vormen die traag over vlakken trekken een wolk lost ze voor even op totdat de wind ze weer wekt Grillig lentegras voert mij mee als een kwetsbare afdruk en als een vertaling van een gloed Met…

De zon achtervolgt mij, ik volg de zwarte geest als wij de hoek omgaan van de Schaduwlaan zijn zij er plotseling geweest…

ik volg het licht op jouw gezicht als jij de avondlucht trotseert met wisselende intensiteit vlammen schaduwen speels rond je vormen de matheid van je fraaie huid voorkomt weerkaatsen in diep donker vragen oogt je sterrenblik een lach glimt tanden wit dit warm decor heb ik zo lief omdat het uitzicht op de hemel biedt…

Ik bid alleen om licht... Licht dat geen zwaarte heeft, Licht aan het zwart ontzweefd, Licht dat mijn kennis wijdt Met zijn doorschijnendheid, 't Rijm en mijn maten draagt, Dat wie ze leest zich vraagt, 's Avonds bij lampenschijn: „Kan dit de dag al zijn?" 's Morgens bij zonnegloor: „Volg ik een leeuwrikspoor?…

heb je schaduw belicht het wit gezicht stribbelde tegen zonder contrast net uit de kast dat transparant helder alles bloot gaf in enkele vegen was nog wat laatste donker gebleven met warmte en liefde heb ik ook die voor het voetlicht gekregen…

Je hebt er geen behoefte aan Om in iemands schaduw te staan. Liever sta je in het volle licht, Waarbij je de ander pootje licht. Zo is het vaak gegaan. Schaduw is een van die dingen, Waar je niet overheen kunt springen.…

lage regionen hoever de schaduw van de laatste herfstdag zal komen…

Ondergaande zon verspreidt brede bundels licht door zwarte wolken; bomen gaan bescheiden schuil in voortglijdende schaduw.…

De schaduw bepaalt de afstand. Maar wat ik zie is de nacht. De maan beschijnt de lantaarnpaal. Donker gekleurd in een flits. De droom haalt het niet nog eenmaal. Mijn stappen verbeelden rakelings. Tot de schaduw van jouw licht. Duister verlaat jij mij blindelings. Beeld voor beeld in de nacht. Mijn schaduw schijnt voortdurend.…

ik keek op hem neer wilde vaak meer zijn dan mijn schaduw kon hem nooit ontwijken waar ik ging of kwam hij hield mij bij de hand wij groeiden samen op van lieverlee deelden wij wel en wee pas toen ik het licht vond verdween hij langzaam naar de achtergrond toch zal hij ook groeien want het donker doet ons altijd samenvloeien…

je weet weer schaduw te waarderen niet als keerzijde van licht dat donker geeft maar in accentueren voelt de kleur dat zij echt leeft alleen op het randje van bestaan en dood geeft zij zichzelf bloot…

ik wil je schaduw vangen maar zij ontglipt me steeds restjes licht blijven aan mijn vingers hangen worden in het donker sleets volg je waar je gaat maar kom voor het raken vaak te laat heb je in vol licht benaderd zag alleen je schoenen staan je schaduw had je uitgedaan…

Achter de schaduw van de zon verlicht door het maanlicht staan de sterren voor ons te stralen. Achter de schaduw van de zon glanst het duister gepolijst daar beluister ik weer jouw verhalen. Hoe jij je dag hebt doorgebracht wat jouw idealen zijn in de toekomst van mijn utopie.…

een glas-in-lood raam het licht speelt met de schaduw prachtig samenspel…

in de verte zag ik je al komen op lange benen die altijd dansten in mijn stoutste dromen je liep langs zonnestralen deelde gratis warmte ademde frisse schaduw van de zonlicht contrasten in regenboogkleur de laatste stappen kwamen niet vooruit alsof wij blokkeerden we waren bijna huid op huid en nog verdwaalde verklaarde liefde…

nu jij en ik ons buiten wagen weg van gedachten aan wat sterfelijk is nodigt het nieuwe licht ons naar het leven nog aarzelend zoals de crocus kracht ontleent aan afgestorven grond en later pas aan zonnewarmte zo wondert ons het weer vernieuwen begin van waar het donker wijkt tegen het uitgerekend somber een nieuw gewekt geluid…

Geljk een arme, blinde hond van alle troost verstoken, dwaal 'k door de zoele avond rond en ruik de lente-roken. Er waart - lijk om een vrouwe-kleed waar oude driften in hangen - er waart een geur van schamper leed en van huilend-moe verlangen. En 'k dwaal, een blinde hond gelijk, door dralige lente-roken, mijn hart van alle liefden…

Een man die, moe en levens-mat, en liefde-leeg, en zorgen-zat, zijn avond-maal bereidt: hij roert de melk, en breekt het brood,- waar hij van leven of van dood verlangen kent, noch nijd; - hij ziet de gulden hemel aan, en voor zijn stoep de sparre staan waar 't laatste licht in straalt éen poze nog, éen warige poos, 'lijk in zijn hoofd…

moeder is een boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen schaduwen werpt over haar kinderschaar wie waant zich veilig wie zal zijn schaduw verliezen of kan haar bedwingen wie ontbeert het licht voelt zich ongezien moeder is een boom haar schaduw spant de kroon ze onderschept het licht in een schimmenspel…

Dit hart is glans en schaduw - vol tederheid en licht, maar ook soms aardedonker en met de ogen dicht. Dit hart moet levenslang dan het doen in vreugd en pijn, maar ook met licht en schaduw wil het voor jou er zijn.…

Gij draagt een schone vlechte haar allangs uw lage leên… - Het is een trage dag voorwaar van weiflen en van wenen. Het is een lengende avond van mis-troosten en mis-prijzen. ’t Is of de dag niet sterven kan en of geen nacht kan grijzen… - Gij gaat mijn duister huis voorbij, verlangenloos en rechte; ik rade uw naakte, magre dij; ik zie…

Het is geen ramp dat ik mij aan het verleden vastklamp ik omarm de gedachten van toen ik verwarm me aan de schaduw van jouw zoen het is geen ramp dat ik onvoorstelbaar veel aan je denk ik ben nooit meer eenzaam door de schaduw van je lichaam jouw schaduw volgt mij in het vage licht van mijn lamp maar ook in het volle licht van de zon…

waar de hemel lichtjes kiert en liefde je beweegt meer te geven dan te nemen begint het paradijs in licht dat warm gedragen wordt door akkoorden die in het wereldse nog nimmer zijn gehoord waar schepping in vernieuwend groen kleur en vormen schildert van het komende seizoen daar zal jouw lach de zon doen schijnen met ogen stralend…

tegen het licht van mijn verleden en in de schaduw van haar bestaan heb ik gedichten steeds vermeden opdat zij mij niet zou verstaan tegen het licht van haar verlangen en in de schaduw van mijn trouw zal ik gezichten steeds vervangen door die van die ene vrouw…

ik teken mijn dromen met licht van de zon schaduw contrasten met zwart van de nacht maar pas in de schemer komt alles tot leven dansen schaduw en licht tot ik ontwaak met een lachend gezicht…

Met een laken van vernieuwing. In vlagen van bezieling, verliest de pracht zich in zichzelf. Als vanzelf.. - Het water slaapt. En ik, ik droom alleen maar, met haar mee..…