Alle inzendingen over versteende

lokken oker haren snappen bos bewust van naaktheid en d`r vele volle gevaren desondanks in het bloedstollen nog niet willig te ontwaken Gespitst trillende puntjes horen vogelzang verstillen neusje iets omhoog ontdekt in timbre zoet en zoute schillen naast het vruchtje dat zo innig tegen roodborstje gedrukt Opeens wordt dit tafereeltje uit versteende…

Roerloos staat hij daar de stil vissende Reiger Standbeeld aan't water…

terug in de tijd waarin gelijkheid een ideaal was in een wereld vol onderdrukking haat en nijd ik kende het gevoel al levenslang in wisseling van liefde en angst voor de vlam die brandde in mij hoe laat ik mijn emoties ooit vrij waarom fluister ik jouw naam nog door benny neyman hij heeft dat weergaloos gedaan voelde mijn onmacht en versteende…

woorden komen moeizaam verstopt achter verdriet wat ligt als een steen op de maag om de hals op het gras met scherpe randen ruw en grof tijd en tranen de pijn, geschuurd is mooi verdriet geworden…

tijd vertraagt mijn groene vingers de houten pop een bomenelf knoestig gezicht knokige vuistjes zijn bruin olieachtige huid ademt transpireert stil en beweegt van binnen naar buiten in dikke zwellende druppels tijd vertraagt ik heb hem geen wil meegegeven maar zijn glinsterende oogjes verraden mij het is niet hij het is…

Wereld van zand en wieren, ontbloot in eb, verpakt in vloed schoot van gewervelde dieren, bron die kroost behoedt,mild ingelegd, gekaakt en machtig gesteven door natuurlijk vuur afwachtend, altijd krachtig z'n stand tot de meanderende maan in elk veranderend uur. Beweend,als ze neemt, onbemind na razernij, om wat de mens haar sleet, verstenen…

Verontwaardiging sliep daar waar eens verzadiging zich schaarde in een veld versteende bomen zat gevoerd - meer dan voldaan Zonder te weten hoe de geur het huis van kastelozen scheurde en de nasmaak van de honger naakt de machtelozen kleurde hoe vernederd de vernederden hun droom zagen vergaan tezamen met de rechtelozen die hun lege handen…

lang deelden we de bergen samen kiezelden op helling en vallei onderscheid kenden we nauwelijks wij kwamen van dezelfde rotspartij tot jij versteende in gedachte roem stilstond als huis en mij tot gruis benoemde nog zeil ik keer op keer kaats tegen de spiegel van het laaggelegen meer waarin de schaduw van jouw donker en hooghartig…

Ze lagen niet alleen 'bij nachte' Ze wachten niet alleen het Nieuwe Jaar Ze trekken met hun kudde schapen waar gras in pol of spriet welig groeit Dichtbije natuur en einder boeit voor herders ogen Met eigen ogen zag ik ze in een gevel in hazenslaap versteend.…

gebogen zijn je oude takken als verwrongen staal neigen ze naar de grond je versteende stam schiet prille bladeren voor een nieuw seizoen je meester preekt geduld…

Oeroud gewaai van zee Jij gaat naar geen die waakt of zien zal hoe Versteend is van louter ruimte rijten Jou te weerstaan! Oeroud gewaai van zee Zo gevoel je vijgboom, hoog in maanschijn Versteend is van louter ruimte rijzen. Zo gevoel je vijgboom, hoog in maanschijn. ------------------------ uit: Raster, 119, 2007.…

Standbeelden, stille getuigen van een verloren verleden; versteende gedachten, staand in het nu, het heden Feilloos weggevaagde geschiedenis, rondwarend in een oorverdovende stilte, zichzelf aanhorend bij gebrek aan aandacht.…

een zwerk fluks achter bossage van groen en grijs houterig versteend verleent opgelost vervlogen, een koninkrijk voor mijn drift! hoe graag zweefde ik mee hoog boven nimmermeer…

er is nog tijd zachte woorden te kneden tot papier letters te stapelen tot oorden ver weg van hier te krassen in werkelijkheid bejubeld of beweend er is nog tijd - voordat alle stilte is versteend…

hoe je stilte kan horen over besneeuwde heuvels en kan ruiken, proeven op bevroren lippen waarom ruis verdwijnt gestapeld onder dikke lagen langzaam bedolven als herinneringen aan iets als versteende tijd…

de zware vliespoten plat afgezet in het grafiet van de grot de lange smalle bek jaagt laag door de diepte hij ligt miljoenen jaren op ons voor onzeker is zijn dood in het wandelend licht van de zaklantaarn schiet hij door de wervelingen van stenen water met een nijdige klap van de staart verdwijnt hij in de donkere kolk van een…

ik legde het horloge onder mijn brede bed nu geurt zij naar stof en slaap in versteende vastgelopen tijd ik heb mezelf in het bed gelegd nu giet de nacht in gips gegoten uren in beelden van de tijd…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

Verdiept tot in de ziel Versteend tot op het bot Geraakt tot in 't hart Is dit lust ? Geluisterd gezocht gevoeld Is dit liefde ? 'n Waarheid weten 'n kennen herkennen Toeval ? Toeval bestaat niet !…

in dit gedicht temidden van al dat zwijgend wit, argeloze tekens en onbeduidende letters wil ik wonen binnen deze versteende ommuring bevolkt door aaneengeregen woorden en kabbelende zinnen wil ik blijven tot ik verstom als het wit me verblindt…

in het oord van gesloten deuren schaarse ruimte en vlakke dagen ligt een man in de bleke leegte van versteende dagen en het hart in winterslaap een man met vogelvrije dromen pendelt van de kast naar de muur…

zand tussen letters als woordelijk veldwerk achtergebleven met sterrenstof of witregels en flarden geheugen in het asgrauwe brein een rotsklomp in een zee van ruimte luchtledig, oneindig, druppelsgewijs en het dorpsstandbeeld van versteende moleculen…

De straten zijn onveilig ik zit hier als versteend voel mijn tranen niet meer druppen nimmer heb ik zo zacht geweend mijn gebroken hart is warm maar vandaag stierf er bars een stukje leven van mij af ze bliezen hard de kraaienmars…

Hij blaast lucht in regenboogbellen maar wanneer haar wapperende haren druppels vangen in kleuren die bijna onaards zijn tekenen ogen als houtskool, levenloos versteend blaast hij nogmaals al is het alleen maar om het laatste beeld niet te verliezen…

Een strijder te willen zijn heeft erger doen voorkomen; die niettemin zijn ziel niet blijvend vertroebelt; die zijn hoop op nieuw leven niet heeft versteend.…

Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

niet versteend maar geopend meer geleefd en minder overleefd? schrijver: Simon K.…

derhalve start ik snel met goede zin en sta met ‘beste wensen’ in de rij … oubollig zeker maar oprecht gemeend mijn hart is ondanks alles niet versteend…

Ze zitten als versteend achter hun bord Met starre blik en kromgegroeide lijven, Hun geest gevuld met veertig platte schijven; Ja, dammen is de allersaaiste sport. En daarom vind ik die controles jammer. Een beetje dope zou goed zijn voor een dammer.…

mijn straat de oude gevels opgelapt waarachter onbekende ogen het ouderlijke huis vol generatiekloven nu te koop een mengeling van klank en geur blijft hangen als versteend elke belegering van leegte wordt erfgoed van hernieuwde hoop…